Tegenwoordig kondigen advertenties overal alfa- en theta-hersengolftraining, uittredingen, verschillende meditatiesystemen en andere onzin aan die een bloeiend handelsgebied is geworden. Zoals John White terecht opmerkte: “de verlichtingsindustrie is big business geworden.” Verlichting is geen ‘gelukkige fout’ in een ontberingskamer of een sms’je naar God tijdens een meditatiesessie. Het is gewoon de perceptie van het leven die het compleet maakt! Het is een volwaardig leven, en niet het leven van een andere volger van het pad van de blauwe strijdwagen, die noch een man, noch een gezin, noch een normale baan heeft - helemaal niets behalve een yogamat. In dit geval is er geen sprake van bevrijding en verlichting. Het is meer een persoon die bang is voor het leven, geheel of gedeeltelijk niet succesvol is in dit leven en ineengedoken in een ander asiel zit. Verlichting kan in geen enkele toevluchtsoord plaatsvinden, aangezien elke praktijk en goeroe niets anders zijn dan nieuwe gehechtheden. En elke gehechtheid is, zoals we weten, een obstakel op het pad naar verlichting. Aan de ene kant is het (voor verschillende leraren en goeroes) een industrie en een gewone baan. Aan de andere kant is het (voor hun cliënten) een bevrijdingsneurose, of, eenvoudiger gezegd, een verlangen om de problemen niet op te lossen, maar er simpelweg vanaf te komen. Die. de verlichting binnengaan, zoals in datzelfde verhaal over de suikerman die de zee in ging en daar oploste. Ze vergeten alleen dat de meeste verlichte mensen die de mensheid kent een hoge leeftijd hebben bereikt. Het is niet verrassend dat meditaties alleen eindigen met gevoelloze benen, en dat "gelukkige glitches" na een half uur worden overschaduwd door zaken in deze realiteit. Het is de moeite waard om aandacht te schenken aan het feit dat zelfs de Boeddha zijn verlichting niet ving terwijl hij in een stoel zat yogacentrum of -groep - hiervoor moest hij de seminars asceten verlaten... Omdat verlichting een diep intern proces is. En weinigen zullen het ontvangen als ze vandaag onder de Bodhiboom gaan zitten. Omdat het niet om het hout of de methoden gaat, maar om het interne mentale werk.