Ik wil het hebben over waarom een ​​psycholoog zichzelf niet als een ‘wetende meester’ moet positioneren en hoe trauma een trauma wordt. Vertel me eens, waarom ben ik zo angstig? Vertel me eens, waarom ben ik zo onzeker? van mezelf? Vertel me eens, waarom ben ik “zo”? De grootste en belangrijkste fout die mensen maken is te geloven dat er in de psyche een patroon van oorzaak-en-gevolgrelaties bestaat dat ons bekend is: eerst een ‘oorzaak’, en dan een ‘gevolg’ dat door deze oorzaak wordt gegenereerd. Maar in de psyche werkt alles anders, omdat... De tijd werkt daar niet lineair. Ik zal dit uitleggen aan de hand van het voorbeeld van hoe een blessure een blessure wordt. Trauma wordt pas achteraf gezien een trauma. Dit is een soort ‘record’ op psychisch gebied, dat pas een ‘trauma’ wordt als het wordt geactualiseerd door iets uit de toekomst. Iets uit de toekomst brengt het proces van het bijwerken van dat record in de psyche in gang, wat op dat moment een trauma vormt. Een voorbeeld om het proces te begrijpen: je bent 7 jaar oud, je besluit om met de kinderen te gaan voetballen, terwijl je valt. breek je knie ernstig en blijf lange tijd thuis zitten. Een paar jaar later loop je langs een voetbalveld en begin je pijn in je knie te voelen; de pijn begint er periodiek in te verschijnen en zorgt ervoor dat je niet meer kunt lopen, slapen en rennen. Voor de duidelijkheid is dit een voorbeeld over fysiek trauma, het is natuurlijk verre van ideaal, maar het demonstreert het principe. Nog een voorbeeld: een meisje Anna werd als kind geslagen door haar vader, die haar Anyuta noemde, toen ze 7 was stierf hij. , niemand in huis sprak over hoe hij was, sprak niet, het onderwerp werd niet besproken. Het meisje werd 30, en op een dag noemde een buurvrouw in de trap haar Anyuta, op dezelfde dag dat ze een nachtmerrie had en plotseling bang werd om het appartement te verlaten, begonnen paniekaanvallen haar regelmatig in te halen bij de ingang. Er kunnen veel voorbeelden zijn. Een mentaal verslag mag geen trauma worden als er geen ontmoeting is met iets dat, via een associatieve reeks, dit verslag actualiseert. U kent waarschijnlijk veel voorbeelden waarin mensen met dezelfde problemen te maken kregen, maar die totaal verschillende gevolgen voor hen hadden. Voorbeeld: twee mensen (vreemden) hebben een schoolperiode doorgemaakt waarin ze als verschoppelingen werden beschouwd en niemand met ze sprak, maar de één groeide op en herinnert zich deze periode als een periode die hem temperde en sterker maakte, en de ander als een periode die hem toekwam. waaraan hij lijdt aan een sociale fobie. U kunt tegenwerpen: „Nou, de eerste had waarschijnlijk goede ouders en steunde hem!” Ja, zijn ouders kunnen zo zijn, maar het gaat helemaal niet om hen. ‘vriendelijke en ondersteunende ouders’ kunnen immers verschillende ‘effecten’ teweegbrengen; ze maken sommige mensen sterk, anderen luie en verwende egoïsten. Het gaat niet om degenen die in de buurt waren (hoewel de steun van dierbaren zeker altijd heel belangrijk is), het gaat erom of er iets was dat een actualiserend effect had op de ‘opname’ of niet. Wat is belangrijk aan dit begrip? Het toont ons de bijzonderheid van elk geval in de praktijk. Er zijn geen identieke onderwerpen, geen identieke traumaverhalen. Hetzelfde symptoom bij verschillende mensen heeft een andere geschiedenis van vorming, verschillende redenen voor de vorming ervan. Niet alle psychologen zijn hier klaar voor, omdat het hen de dominante positie ontneemt die de cliënten hen zelf geven. Veel mensen geloven immers dat psychologen ‘alles in het leven weten’, maar dat is niet zo. Veel (oh, hoeveel) psychologen zondigen door hun projecties op te leggen aan situaties waarover ze leren, diagnoses te stellen, absoluut nauwkeurige voorafgaande oorzaken te benoemen, enz. Een psycholoog zou het niet moeten ‘weten’, een psycholoog zou het ‘moeten kunnen’ zou niet moeten weten wat en waarom er met mensen gebeurt, hij moet erachter kunnen komen wat en waarom er met een specifiek onderwerp is gebeurd. En mensen die besluiten hun mentale toestand te begrijpen en zich tot een specialist wenden, moeten begrijpen dat ze alleen de waarheid zullen leren over zichzelf naast iemand die zeker niets over hen weet. Ik nodig u uit voor face-to-face en online sessies over psychoanalytische therapie, om uw unieke geval en de unieke geschiedenis van uw symptomen te begrijpen. Laat een 👍🏻 achter als u geïnteresseerd bent) het helpt.