Een verhaal over liefde. In één stad woonde een meisje. En dit meisje was mooi, slim, aardig en aanhankelijk, ze leek genoeg van alles te hebben, maar dat is alleen op het eerste gezicht. Als we dieper ingaan op de geschiedenis van de familie van het meisje, zullen we iets interessants leren... Lang geleden, zeven generaties geleden, leefde er in één koninkrijk één familie, ze leefden opgewekt en gelukkig, ze waren mooi zowel lichamelijk als ziel, de mensen om hen heen hielden erg van hen, omdat ze hun liefde gaven aan alles om hen heen, en dankzij dit zag iedereen in de familie er heel jong en slim uit, vooral de vrouwen. Ze waren allemaal schoonheden tot op hoge leeftijd. In dezelfde stad woonde een oude heks die mensen haatte, en deze familie irriteerde haar verschrikkelijk en maakte haar woedend. Op een dag kwam er een einde aan haar geduld, en ze vervloekte de vrouwen van deze clan en ontnam hen de kans om lief te hebben... En de vrouwen van deze clan werden heel erg verdrietig en het licht verdween uit hun ziel... Ze begonnen naar mogelijkheden te zoeken om de vloek van deze heks op te heffen en hun innerlijke licht terug te krijgen. Lange tijd liepen ze door dorpen en steden, tussen feeën en heksen, en uiteindelijk vonden ze een vrouw die hen hielp begrijpen hoe ze de vloek konden opheffen. Als een dergelijke vrouw haar zielsverwant vindt - de enige man ter wereld die haar ware zielsverwant is, dan zal deze man haar met zijn kussen en aanrakingen naar het toppunt van gelukzaligheid tillen, en dan zal het licht van de liefde terugkeren naar haar zielsverwant. haar ziel en voor de zielen van alle vrouwen van dit soort... Eeuwen gingen voorbij... maar geen enkele vrouw ontmoette hun ware soulmate, ze verloren hun intuïtie, zonder liefde voor zichzelf en anderen werden ze blind.. Ze probeerden hun mannen te vinden, ontmoetten iemand die van hen was, werden verliefd, kregen kinderen en dachten dat alles was zoals het moest zijn... Ze waren zelf al vergeten dat alles anders kon zijn, ze leefden als in een droom. , goede echtgenotes en moeders zijn was hun limiet... verdriet en leefde in hun ziel... Nou, nu weten we iets meer over onze heldin, we weten dat ze verdrietig is in haar ziel... omdat ze het niet weet hoe je van jezelf of van de mensen om haar heen kunt houden... Het belangrijkste is dat het meisje dit zelf allemaal voelde en niet gelukkig was met haar leven. Ze bleef zoeken en zoeken naar haar man in haar geboortestad en haar regio's, maar vond ze nooit hem. Op een dag besloot ze eindelijk haar leven te veranderen en verliet haar huis, ging op pad en ging waar haar ogen ook maar keken, de roep van haar hart en al haar voorouders volgend. Of het nu lang, kort, dichtbij of ver was, ze kwam in een stad aan en ging een café binnen om een ​​kopje thee te drinken en te ontbijten. De blik van de man die in het café zat, trof haar tot in het diepst van haar ziel - ze voelde dat ze deze man al heel lang kende, hij was zo dierbaar, zo dichtbij en langverwacht dat er tranen in haar ogen verschenen van geluk en alles in haar trilde van geluk: "Oh God, dank u, ik heb hem gevonden!" - zij dacht. Blijkbaar voelde hij ook iets - zijn blik verliet haar ogen niet, hij keek en keek, alsof hij een langverwachte bron in de woestijn had gevonden en er graag van wilde drinken, zonder hem uit het oog te willen verliezen... Dus ontmoetten ze elkaar, maakten kennis en ze bleef in deze stad. Ze ontmoetten elkaar elke dag, bijna de hele tijd waren ze stil, ze keken elkaar alleen maar in de ogen en hadden geen woorden nodig, hun zielen spraken in hun eigen taal. Een week ging voorbij en ze werden niet alleen in ziel, maar ook in lichaam hecht, in zijn armen steeg ze op naar de top van de wereld, hij liet haar zien waartoe haar lichaam in staat was toen het in de handen van diezelfde man was. Het meisje begon te bloeien als een bloem, ze voelde liefde voor hem en de mensen om haar heen, ze werd wakker en voelde in haar dit warme gevoel dat haar ziel vulde en stroomde als een warme rivier, die uitstroomde over alle mensen om haar heen. , het is onmogelijk om het in woorden te beschrijven, iedereen die liefde in haar ziel voelde, zal het begrijpen... Week na week ging voorbij, ze leerden elkaar kennen, hij redde haar van verdriet, ze gaf hem haar liefde. Ze voelde zich gelukkig, haar ziel zong, het licht van de liefde stroomde haar ziel en hart binnen, haar ogen fonkelden van geluk en gaven licht aan iedereenop wie haar blik viel. Haar liefde veranderde hem ook, maar hij was niet klaar voor deze veranderingen, hij gaf haar veel, maar hij wist zelf niet hoe hij van haar moest accepteren wat ze kon geven... Onze heldin begreep dit, ze hield van hem en wist wat hij had tijd nodig om alles te beseffen en te begrijpen. Ze was tenslotte al jaren naar hem op zoek zodat hij haar zou bevrijden, ze kon nu langer wachten zodat ook hij bevrijd kon worden... Ze keerde terug naar huis... in haar ziel was er liefde en geloof, geloof in het feit dat het leven haar ooit de kans gaf om jouw man te ontmoeten, wat betekent dat je moet geloven dat hij haar zal vinden en dat ze samen zullen zijn. Het allerbelangrijkste is dat er nu een allesverslindend gevoel in haar ziel en geluk was, omdat ze nu vrij is van verdriet en zowel zichzelf als de wereld haar liefde en vreugde kan geven!!! Hij wist dat ze op hem wachtte, hij wist dat hij alleen daar gelukkig zou zijn, hij geloofde in het leven, hij was bereid om te accepteren en te geven, en hij verzamelde zijn spullen en ging naar haar toe, waar zijn helft van het hart en ziel was, daar was het licht... Wordt vervolgd))) --------------- Zonnig konijntje. Er was eens een meisje. Ze was als een zonnestraal: ze hield van iedereen en alles, ze wilde knuffelen, strelen, helpen, iedereen een plezier doen, zodat iedereen gelukkig zou zijn en van elkaar zou houden. Ze hield van spelen met kinderen, van alle kinderpret en avonturen, maar om de een of andere reden werd ze steeds vaker alleen gelaten, ze werd ouder en verdrietig, omdat de mensen duidelijk niet erg welvarend waren, ze begon na te denken over de zin van het leven en de aard van menselijke tegenslagen... Alsof een donkere wolk over de zonnige kant dreigde te kruipen. Over het algemeen leefde ze een gewoon leven, dat ze zelf uitvond, omdat ze erg onafhankelijk en nieuwsgierig was, met haar vrienden communiceerde, hartstochtelijk verliefd werd en zich hevig zorgen maakte, droomde en durfde... Maar om de een of andere reden in haar uitgevonden leven en vurig hart was er geen plaats voor haar Familie, noch voor de Ene. Bovendien slokte de zoektocht naar antwoorden op haar eerste vragen geleidelijk haar aandacht volledig op. De zonnestraal verdween en in plaats daarvan verscheen er een soort kunstlicht, dat ons ervan overtuigde er antwoorden uit te halen. Het leven ging door, geliefden verschenen en verdwenen totdat ze volledig in schaduwen van herinneringen veranderden en volledig verdwenen. Ze begon ze uit te vinden, maar er kwam niets goeds uit, alsof alles andersom gebeurde, alsof er een benauwde nacht was gevallen. En toen er een nieuwe hardnekkige vraag opkwam: wat is er aan de hand?, reageerde de behoefte om licht en vreugde te geven ergens uit de vergeten diepten, en begonnen stralen door de wolk te breken en deze als een onzichtbare gevangenschap te verspreiden. De Sunny Bunny verscheen weer, en met hem de vraag: voor wie? Waarvoor? ...Nou, toen zo'n ommekeer eenmaal begon, waardoor haar aard en geest nieuw leven werd ingeblazen, was er in haar hart een plek voor de Ene, aanvankelijk zo klein als een konijntje. Haar hart weigerde botweg iets uit te vinden of specifiek iets in haar leven aan te trekken, en ze vertrouwde eenvoudigweg op het leven. Geleidelijk veranderden karakter, gewoonten en relaties, werd deze zonnige ruimte groter en werden de gevoelens acuter. Soms verscheen er iemand die ‘soortgelijk’ aan de horizon was, maar verdween snel, alsof ze nog steeds niet vrij was. Toen besloot ze alles uit haar hoofd te gooien – alle ideeën, verwachtingen, overtuigingen, hoop en rollen, ‘van haar en niet van haar’ – en aan de slag te gaan om haar leven te herstellen. Gewoon, met het vaste vertrouwen dat de gebeurtenissen het beste zullen uitpakken. ...Er verschenen steeds meer bekenden, maar in een ongewoon licht, alsof ik ze voor het eerst zag, mannen en vrouwen, en het unieke karakter van elk. Zo begon ik kennis te maken met de mannelijke en vrouwelijke principes en deze in mezelf te herkennen. Op een dag verscheen Hij, met een blik alsof hij het al zo lang wist en er al lang op had gewacht, zich enigszins verwijtend afvragend waar hij zo lang verdwaald had kunnen raken. Een zonnestraal speelde op Hem en ging niet weg voordat ze het merkte. Het konijntje sprong vrolijk op en verdween. Op een dag zei Hij: "Ik wil niet langer wachten, kom met mij mee", en bood... het paradijs in een hut aan. Ze was blij, maar ze had andere plannen, dus moest ze de bijeenkomst voor onbepaalde tijd afzeggen en uitstellen. ...Eh, het zou beter zijn als ze luisterde en deze plannen van haar liet varen... maar wat was het