“De grootste domheid is hetzelfde doen en hopen op een ander resultaat.” Deze woorden van Einstein zijn perfect voor familierelaties. We verwachten voortdurend dat anderen zullen veranderen, verbeteren, verbeteren, maar elke keer dat we zelf beledigd, boos of verdrietig worden, reageren we in het algemeen op dezelfde manier, zonder zelfs maar te proberen te denken dat het gedrag van onze familie en vrienden misschien is precies gericht om dergelijke gevoelens bij ons op te roepen - wrok, irritatie... Een vrouw zegt dat haar man al een hele tijd niet meer van haar houdt, maar het paar blijft samenwonen omdat ze een 14-jarige zoon hebben . Ze proberen in gelijke mate voor hun zoon te zorgen. Tot voor kort besteedde mijn vrouw veel aandacht aan de opvoeding van haar zoon - ze nam hem mee naar een training, hielp met huiswerk, ondersteunde hem met warmte en zorg en sprak van hart tot hart met hem. Maar onlangs begon haar zoon bij haar weg te gaan, meer tijd met zijn vader door te brengen, met hem naar 'coole' sportscholen te gaan en naar het buitenland te reizen. Wat de echtgenoot niet kan betalen, omdat haar salaris veel lager is dan dat van haar man, en ze een apart budget hebben. De vrouw is beledigd en geïrriteerd door haar man omdat hij zogenaamd 'zijn zoon heeft gekocht', door haar zoon omdat hij van haar weggaat, dat wil zeggen, ze reageert elke keer op dezelfde manier, zonder de moeite te nemen om naar deze foto te kijken vanaf de andere kant of met verschillende ogen. Wat er in het gezin gebeurt, is tenslotte werkelijk geweldig. De deelname van moeder aan de opvoeding van haar zoon is belangrijk tot de adolescentie, en dan komt de invloed van de vader op de voorgrond en gaat de tiener geleidelijk weg van zijn moeder. Dit is erg goed. Zo ontwikkelt een tiener een mannelijke kijk op het leven, ontwikkelt hij gemeenschappelijke interesses met zijn vader, leert hij van zijn vader hoe hij zich in bepaalde situaties als een man moet gedragen, en neemt hij een voorbeeld aan hem. En natuurlijk kan hij niet langer een ‘mama’s jongen’ worden genoemd, wat in onze tijd helaas zo gebruikelijk is. En nu hoeven ouders alleen maar elkaar te respecteren en elkaars bijdrage aan het gezin en aan het onderwijs te waarderen, wat, zoals we zien, hier niet gebeurt. Iedereen verwacht dat iemand anders hem als eerste gaat waarderen, maar wacht niet af, vandaar de wrok en irritatie, verwijten en wederzijdse afwaardering... Waarom ziet een vrouw dit andere, positieve beeld niet? Waarom voelt ze zich keer op keer beledigd en verwijt ze haar man en nu haar zoon dat ze haar niet waarderen? Natuurlijk is er een kindersituatie waarin een meisje ooit het gevoel had dat haar ouders haar niet waardeerden, ze door hen beledigd was en nog steeds beledigd is, voor haar wordt deze situatie traumatisch en onopgelost. En dan probeert ze, al in haar familie, opnieuw een oplossing te vinden, deze situatie uit te spelen, waarbij ze haar man en zoon betrekt in de rol van haar ouders. Maar er verandert niets. Waarom? Omdat de vrouw zich keer op keer als een kind gedraagt, zoals ze ooit in haar kindertijd deed, in de verwachting dat haar ouders (en nu haar man en zoon) zullen zien dat ze beledigd is en zal veranderen, zich anders gaan gedragen. En terwijl ze zo blijft reageren, verandert er niets, de wrok groeit alleen maar. De uitweg is om als volwassene naar deze situatie te kijken, door de ogen van een volwassen vrouw. Een man klaagt over zijn schoonmoeder. Elke keer komt ze bij hen thuis en begint te controleren waar alles is. Maar dat is niet wat hem kwaad maakt. Hij ergert zich eraan dat ze de deuren van kasten en planken niet achter zich sluit. En elke keer dat hij haar moet volgen en de deuren moet sluiten, alles in orde moet brengen. Als we aannemen, zoals in het eerste geval, dat het geen toeval is dat de schoonmoeder zich zo gedraagt, of, preciezer gezegd, het is geen toeval dat onze held zich juist ergert aan het feit dat er sprake is van ‘wanorde’ na de schoonmoeder kunnen we bijvoorbeeld zo tegen hem zeggen: “De schoonmoeder laat speciaal kluisjes open zodat je ze kunt sluiten. Tegelijkertijd geeft het je de mogelijkheid om je familie te laten zien dat je van orde houdt.” (Waarschijnlijk werd deze kwaliteit van de jongen in de kindertijd niet gewaardeerd door zijn ouders). En nu ziet iedereen - de vrouw, de kinderen en de schoonmoeder wat een nette echtgenoot en vader ze hebben... Het enige dat overblijft is dat de man het zelf gelooft, zijn houding ten opzichte van deze situatie verandert en zelfs ( wat als!?) zijn schoonmoeder bedanken... Vrouw