Van de auteur: Het artikel zal interessant zijn voor oncologiepsychologen, sprookjestherapeuten en specialisten die met metaforische kaarten werken. Als we met kankerpatiënten werken, besteden we veel aandacht aan klinische sprookjestherapie: samen met de genezende patiënten schrijven we sprookjes, analyseren ze, spelen ze, tekenen ze... Ik gebruik vaak metaforische associatieve kaarten in mijn werk. Met het RIVER-deck legt de patiënt de open (associatieve) rivier van zijn leven uit: vóór de ziekte, tijdens, erna... Dit is zeer diepgaand werk dat veel inspanning van de patiënt vergt. De psycholoog moet heel aandachtig naar hem luisteren, misschien suggestieve vragen stellen, de metaforen onthouden die de patiënt gebruikt. Vervolgens schrijft de psycholoog, op basis van deze informatie, zelf of samen met de patiënt een sprookje. En dan gaan ze ermee aan de slag. Ik wil u, met toestemming van de patiënt, een van deze sprookjes laten zien. Patiënt D., 38 jaar oud, schildklierkanker. Fase 4. Eerst werkten we met metaforische kaarten. De patiënt legde kaarten neer en vertelde over verschillende episoden van zijn leven, waaronder het begin van de ziekte, het verloop ervan, zijn hoop, geloof, dromen... Welnu, daarna werd het verhaal van de ridder Dey geboren In een ver koninkrijk woonde daar een ridder genaamd Dey. Hij was aardig en grappig, en mensen hielden van hem vanwege zijn open hart. Dey voelde zich absoluut gelukkig in de wereld waarin hij leefde, van de mensen om hem heen, van de vreugde die in zijn ziel leefde. Maar plotseling veranderde alles. Dagen gingen na dagen voorbij en er gebeurde niets in het leven van de ridder: jagen, feesten, mooie meisjes... Het is niet verrassend dat Day zich al snel verveelde. Hij miste zo de geur van echte veldslagen, het gekletter van zwaarden, heldendaden... Maar helaas... En toen besloot onze ridder op een dag op reis te gaan, te zien hoe andere mensen leven en zijn militaire vaardigheden te oefenen... Dey heeft lange tijd door het buitenland en koninkrijken gezworven, maar er is niets veranderd. Dezelfde jacht, dezelfde feesten en mooie dames, klaar om voor één nacht hun liefde te geven aan een knappe jongeman. Maar zijn hart bleef koud. Day wist niet dat de boze heks zijn geluk benijdde en hem onverschilligheid stuurde, zodat de zon, het getjilp van de vogels, de geur van de zee, de liefde van een vrouw hem niet langer zouden plezieren, zodat zijn leven zou veranderen. saai en saai... En het is bekend dat als de ziel ziek wordt, het lichaam binnenkort ook pijn zal doen. Onze ridder begon te verdorren en ziek te worden, en geen van de doktoren kon hem helpen. Op een dag had Dey een droom. Het is alsof hij door een groen veld loopt, zonder einde of rand. En hij voelt zichzelf niet. Geen lichaam, geen gedachten, geen verlangens, alsof hij al gestorven was... Plotseling hoorde hij iemands stem die hem bij zijn naam riep. De ridder keek om zich heen en zag heel ver weg een meisje dat met haar hand naar hem zwaaide, en toen plotseling in een witte duif veranderde en wegvloog. Day werd wakker en besefte dat hij dit meisje beslist moest vinden, en door deze gedachten was het alsof zijn kracht bij hem terugkeerde. De ridder vertrok voor een lange reis. Hij overwon veel moeilijkheden: hij vocht met een enorme kannibalenslang die het hele koninkrijk in angst hield, hij hielp bij het bouwen van vestingwerken in een stad die werd bedreigd door een verschrikkelijke overstroming, hij bevroor in gevangenschap in de sneeuw... En toen, op een dag, bevond hij zich in een ongewone stad. Alle inwoners droegen alleen witte kleding. Het blijkt dat de mooie prinses Sandra betoverd is door een kwaadaardige tovenares. En deze vloek bestond erin dat het meisje alleen 's nachts in menselijke vorm kon zijn, maar elke ochtend veranderde ze in een witte duif en vloog weg naar God weet waar. Dey's hart beefde; hij besefte dat hij had gevonden wat hij zocht. De nacht is gekomen. De ridder kroop naar het kasteel en keek in de kamers van de prinses. Het meisje uit Dey's droom zat voor een grote, antieke spiegel en kamde haar zijdezachte krullen... De man bereidde zich voor op een lang wachten. Zodra de eerste zonnestralen verschenen, veranderde Sandra in een sneeuwwitte duif en fladderde uit het raam, en Day sprong op zijn paard en snelde erachteraan. Hij reed lange tijd zonder honger of tijd te voelen, totdat hij aan de voet van een enorme grot stond. De vogel vloog erin. Ridder van tranen…