Alles zal duidelijk worden, zoals grijze en witte letters op de muur in grote, vetgedrukte letters. Ik heb onlangs gemerkt dat ik vaak ruzie maak met mensen die categorisch een mening over wat dan ook uiten. Het is alsof juist de uitsluiting van de beschikbaarheid van andere opties mij aangrijpt. Ik wil mijn zichtbaarheidsgebied graag vergroten. Ik wilde hierover schrijven, speculeren over waar het allemaal om draait, welke criteria en levensparadigma’s deze en andere mensen leiden. Cognitieve complexiteit is het vermogen om de subtielste verschillen tussen verschijnselen te zien en daarop te reageren absolute termen: een mening is goed of fout, een beslissing goed of slecht, dat wil zeggen een lage behoefte aan cognitieve complexiteit. Dit is hoe we denken in stereotypen, attitudes, introjecten. De meerderheid zit in het midden. De abstracte en analytische delen van de geest worden met elkaar gecombineerd. En wat deze variabiliteit controleert, is het niveau van behoefte aan cognitieve complexiteit. Wat beïnvloedt de behoefte? Waarom is het voor sommigen belangrijk om alle standpunten te waarderen, rekening te houden met nuances, terwijl anderen (lage behoefte aan complexiteit) standvastig vasthouden aan slechts één standpunt: lage behoefte aan cognitieve complexiteit en hoog mate van categoriciteit zijn een hulpbron. Bij het omgaan met stress en angst is zwart-witdenken erg nuttig. In de geneeskunde en in het leger, op het gebied van veiligheid of het behalen van resultaten op het werk, in de sport. Het helpt je om snel beslissingen te nemen. Dus nadat ik slimme boeken had gelezen, begreep ik niet waarom de lage behoefte aan cognitieve complexiteit mij stoort. Psychotherapie (native projectie) heeft mij hierbij geholpen. Maar ik begreep waarom het verdelen in categorieën en het creëren van kaders voor verschillende concepten noodzakelijk is. We kunnen niet alles om ons heen zien totdat we een passende naam voor het fenomeen bedenken (Lynn Tillman). Volgens Festinger helpt de noodzaak om trouw te blijven aan jezelf en aan je beslissingen het zelfrespect te behouden en het gedrag van andere mensen te voorspellen. Om een ​​identiteitsgevoel te behouden, een begrip van wie we werkelijk zijn, moeten we in de buurt zijn van voldoende mensen die hetzelfde denken en voelen. Dit wekt de indruk dat onze perceptie van de wereld, onze houding en acties, onze overtuigingen en gedrag correct en adequaat zijn voor elke situatie. De vraag blijft hoe we de gulden middenweg kunnen bereiken: niet een steen worden met vaste opvattingen / dat niet doen verdrinken in de diversiteit aan meningen.