Van de auteur: Een artikel - een reflectie op wat het concept van 'eigenliefde' inhoudt. Velen van jullie hebben gehoord hoe nuttig het is om van jezelf te houden, en ook over het feit dat je, om bemind te worden, in de eerste plaats van jezelf moet houden. En dat is het inderdaad. Het is heel moeilijk om van iemand te houden die zichzelf niet leuk vindt, die altijd ontevreden is over zichzelf, fouten bij zichzelf vindt en alleen het slechte ziet. En een tijdje proberen we tegen zo iemand te zeggen: “Nee, het is helemaal verkeerd!” en bewijzen hoe goed hij is, maar na verloop van tijd brengt dit teleurstelling met zich mee, aangezien het met jouw liefde onmogelijk is om de leemte van afkeer op te vullen, hoe hard je ook probeert... En na een tijdje zul je echt de tekortkomingen gaan opmerken van je partner. Maar wie wil er nou de hele tijd in contact zijn met een zeurder of mopperaar? Hoe lang kun je overtuigen en proberen het zelfrespect van je partner te herstellen? Op een gegeven moment zul je beseffen dat je hier noch de kracht noch het verlangen voor hebt. Het is veel prettiger om te communiceren met iemand die vertrouwen heeft in zichzelf, die zijn waarde kent en die het goede in beide weet te zien. zichzelf en zijn partner. Dus hoe kun je van jezelf houden om zo’n zelfverzekerd persoon te worden? Laten we beginnen met hoe zelfliefde wordt geboren. En hier moeten we teruggaan naar de kindertijd en hoe je ouders van je hielden, en ook hoe ze van zichzelf en elkaar hielden. En dit is het antwoord. Het kind voelt de liefde van de moeder door contact met zijn lichaam, wanneer de moeder de baby aanraakt, streelt en aait. En ook door de woorden van goedkeuring en acceptatie die het kind hoort. En zelfs als hij de woorden niet begrijpt, voelt hij aan de intonatie van zijn moeder of dit woorden van liefde zijn of niet. En hoe meer woorden van goedkeuring en acceptatie van dierbaren in de ervaring van een kind, hoe beter het gevoel van eigenwaarde wordt gecreëerd en een positief lichaamsbeeld wordt gevormd. En precies het tegenovergestelde, wanneer een kind hoort: “Je handen groeien uit de hand verkeerde plaats” of “kijk naar jezelf” of “Alle kinderen zijn als kinderen, en jij!!!” enzovoort. Het kind gelooft zijn ouders en neemt wat zij zeggen letterlijk. Daarom zal zich na zulke woorden de overtuiging in hem vormen dat er iets mis met hem is, dat hij net zo goed is als andere kinderen, en dat zijn gevoel van eigenwaarde vervormd en gebrekkig zal zijn. En hoe meer afwijzing en afwijzing in het leven van zo'n kind, hoe moeilijker het is om in eigenliefde te geloven. Bovendien leert het kind liefdesrelaties door zijn ouders te imiteren en hun gedragspatronen over te nemen. En als de moeder of vader van zo’n ouder leeft en zichzelf en hun verlangens opoffert, dan leren ze dat ‘liefhebben gelijk staat aan opoffering’. Maar de paradox is dat het moeilijk is om van iemand te houden die je in alles overgeeft en ‘onder alles en iedereen buigt’. Zulke mensen wekken geen respect en liefde op. Ze worden gebruikt, met behulp daarvan bevredigen ze hun verlangens en ontladen ze vaak hun agressie op hen. Bovendien begint de ouder die zichzelf opoffert vroeg of laat dankbaarheid te eisen, wat protest veroorzaakt tegen deze vorm van verplichting. En het kind heeft de keuze om zo'n zelfopofferende persoon te worden, of om iemand te worden die dit slachtoffer tiranniseert en haar gebruikt, dat wil zeggen, dit is een keuze uit codependente relaties, die het kind dan zal verliezen in zijn toekomstige gezin. Een ander familiescenario klinkt ongeveer zo: 'Liefde is noodzakelijk verdienen.' En het kind doet zijn best! De liefde van ouders is tenslotte zijn basisbehoefte. Hij hoort vaak vergelijkingen tussen hem en zijn leeftijdsgenoten, alsof hij altijd moet voldoen aan de eisen of normen die zijn ouders in hun hoofd hebben. Ze zeggen tegen hem: "Probeer je best!" en het kind probeert nog hoger te ‘springen’, alleen maar om de beloofde beloning te krijgen. Maar de waarheid is dat het onmogelijk is om naar het ideaal te springen. Een kind komt vaak tot deze conclusie nadat hij opgroeit en wanneer hij zelf dergelijke relaties met zijn partner begint te reproduceren. En zijn keuze is klein. Ofwel wordt hij zelf zo'n overdreven veeleisende ouder, ofwel blijft hij proberen liefde te verdienen op alle gebieden van het leven, zowel in persoonlijke relaties als op het werk. En dit is een narcistisch scenario voor het opbouwen van relaties, dat ook wordt gevormd.