Van de auteur: Ondanks het feit dat het artikel is gewijd aan een specifieke psychosomatische aandoening, is er daarin een beschrijving te vinden van een van de mechanismen voor de ontwikkeling van een psychosomatisch symptoom als dergelijke. Aan de hand van het voorbeeld van anorexia nervosa worden begrippen als 'communicatiefunctie van de ziekte' en 'dragerschap van een symptoom' gebruikt, en wordt ook rekening gehouden met een van de modellen van de ziekte, waarbij de patiënt, met behulp van een symptoom, probeert verborgen familieconflicten op te lossen. Een moeder overtuigt haar dochter: - Je moet alle soep opeten. Je weet wat meisjes veranderen als ze niet eten. Ik weet het. In fotomodellen (Anekdote van de mensen). In een tijdperk van snelle veranderingen verandert alles extreem snel. En alleen de schoonheidsnormen blijven onveranderd: doorschijnende meisjes kijken ons nog steeds aan vanaf de pagina's van glossy magazines, en zelfs de steeds vaker voorkomende internetberichten over de beruchte resultaten van het verlangen van vrouwen naar een opgelegd ideaal zijn niet in staat de gevestigde stand van zaken te veranderen . Wat is het gevaar van anorexia nervosa? Iedereen weet dat anorexia nervosa (mentaal) een aandoening is waarbij de belangrijkste kenmerken een aanhoudende actieve weigering om te eten en een merkbaar verlies van lichaamsgewicht zijn. Maar weinig mensen weten dat de naam ‘anorexia nervosa’ in tegenspraak is met de essentie van de aandoening: bij meer dan de helft van de patiënten gaat de eetlust pas verloren in de laatste stadia van de ziekte, en er zijn zelfs geen tekenen van neurose nervosa is een klinische diagnose van een complex van symptomen die worden veroorzaakt door een combinatie van psychologische, familiale, culturele en biologische factoren. De klassieke triade van symptomen van anorexia nervosa bestaat uit amenorroe (uitblijven van de menstruatie), vervorming van het lichaamsbeeld en een krachtige strijd om. dunheid De diagnose anorexia nervosa wordt gesteld in de aanwezigheid van de volgende symptomen (volgens G.V. Starshenbaum): 1) weigering om het gewicht op een minimumniveau te houden voor een bepaalde lengte en leeftijd 2) sterke angst om aan te komen, ondanks het feit dat de patiënt niet genoeg weegt; 3) verminderd lichaamsbeeld en ontkenning van de ernst van het probleem van verminderd gewicht; 4) amenorroe bij volwassen vrouwen, verminderd libido en potentie bij mannen, om een ​​diagnose te stellen Bij anorexia nervosa moet het gewichtsverlies een blijvend niveau bereiken dat lager is dan 85% van het normale niveau. Voor berekeningen wordt de Quetelet-index gebruikt: de verhouding tussen het lichaamsgewicht in kilogram en het kwadraat van de lengte in meters. Een index boven de 17,5 punten wordt als normaal beschouwd. Met een vereenvoudigde aanpak is een verlies van 25% van het aanvankelijke lichaamsgewicht voldoende om een ​​diagnose te stellen. De aandoening komt vaker voor bij tienermeisjes die bang zijn om aan te komen en bij meisjes uit rijke families. Eén geval van anorexia komt voor per 50 vrouwelijke universiteitsstudenten, op theaterscholen - per 20 studenten, op balletscholen en onder fotomodellen - per 14 meisjes. De laatste decennia wordt de ziekte steeds vaker bij mannen ontdekt. Als 50 jaar geleden de verhouding tussen mannelijke en vrouwelijke anorexia nervosa werd geschat op 1:20, dan is dit cijfer momenteel volgens sommige gegevens 1:4 (volgens G.V. Starshenbaum). ten eerste wordt het gevaar van anorexia onderschat. Veel mensen beschouwen het helemaal niet als een ziekte. Ondertussen is dit een vrij ernstige ziekte, volgens de internationale classificatie van ziekten (ICD-10), geclassificeerd als ‘Gedrags- en mentale stoornissen gecombineerd met fysiologische disfuncties’. In een vergevorderd stadium kan anorexia dodelijk zijn voor mensen. En de reden hiervoor is een pathologisch aanhoudend en obsessief verlangen om af te vallen, waarbij vaak ernstige cachexie (extreme uitputting) met mogelijke dood wordt bereikt. Z. Freud noemde dergelijke patiënten ook 'dicht bij de dood' en wees op hun sterke weerstand tegen behandeling. Deze houding ten opzichte van zichzelf en hun gezondheid is te wijten aan de psychologische kenmerken van het individu. Psychologische kenmerken van de persoonlijkheid Er wordt aangenomen dat zelfdestructief gedrag bij anorexia wordt geassocieerd met het belangrijkste persoonlijkeervaringen en is zelden suïcidaal. Vasten is een emotionele poging om met gevoelens, impulsen en gedrag om te gaan of deze af te wijzen. Psychotraumatische omstandigheden die tot zulke sterke ervaringen leiden, zijn onder meer verstoringen in familierelaties, maar ook het verlies van een dierbare als gevolg van de dood, scheiding, of zelfs de gedachte aan de mogelijkheid van dergelijke gebeurtenissen. Deze patiënten worden gekenmerkt door dichotoom denken van het type 'alles of niets'. Daarom beschouwt een meisje met anorexia zichzelf in het algemeen als zwakzinnig en walgelijk, omdat ze haar spiegelbeeld niet als ideaal, maar als dik en lelijk beschouwt Er worden persoonlijke kenmerken geïdentificeerd die kenmerkend zijn voor patiënten met anorexia (volgens G.V. Starshenbaum): • gevoelig voor aanzienlijke emotionele terughoudendheid en cognitieve remming; • de voorkeur geven aan een middelmatige, ordelijke en voorspelbare omgeving, slecht aangepast aan verandering; • anderen met meer respect behandelen en gehoorzaamheid; • risico's vermijden en reageren op stress, uitgesproken opwinding of sterke emoties • zich uitsluitend richten op het proces van verbetering. Deze persoonlijkheidskenmerken maken het moeilijk om zich aan te passen aan de puberteit en de levensveranderingen die kenmerkend zijn voor de adolescentie. Anorexia begint vaak nadat een meisje erover heeft gelezen of iemand die ze kent met deze ziekte in het ziekenhuis is opgenomen. Een gebeurtenis die anorexia veroorzaakt kan frustratie zijn die gepaard gaat met licht overgewicht (aanstootgevende opmerkingen van leeftijdsgenoten, weigering om lid te worden van een choreografische groep, enz.). Zonder controle over hun eigen lichaam hebben mensen met anorexia het gevoel dat ze geen controle hebben over hun gedrag, behoeften en impulsen. Daarom beschouwen ze het vermogen om hun eetlust en lichaamsgewicht onder controle te houden vaak als een indicator van autonomie en competentie. Een dergelijke inschatting van de controle over het eigen eetgedrag veroorzaakt bij patiënten een pervers gevoel van zelfgenoegzaamheid. Het is deze schijnbare oplossing voor iemands problemen en de ontkenning van het feit van vasten die een terugkeer naar normale voeding verhindert (volgens D.N. Isaev). Anorexia nervosa als indicator voor gezinsdisfunctie In de psychologie wordt algemeen aanvaard dat de eetstijl (met andere woorden: het eetgedrag) een weerspiegeling is van iemands emotionele behoeften en gemoedstoestand. In de vroegste levensfase zijn eten en slapen de belangrijkste levensfuncties. Tijdens het voeden voelt het kind troost bij lichamelijk ongemak. Huidcontact met het warme, zachte lichaam van de moeder tijdens het voeden geeft de baby het vertrouwen dat er van hem wordt gehouden, en de bevrediging van de honger veroorzaakt een gevoel van veiligheid en welzijn. In de ervaring van de baby blijven gevoelens van verzadiging, veiligheid en liefde dus onlosmakelijk met elkaar verbonden (B. Luban-Plozza). Nog belangrijker dan de voedingsmethode is de houding van de moeder ten opzichte van haar kind. Hierop werd al gewezen door 3. Freud. Als de moeder het kind niet met liefde behandelt, als ze tijdens het voeden in gedachten ver van hem verwijderd is of haast heeft, kan dit tot gevolg hebben dat het kind agressie jegens haar ontwikkelt. Het kind kan deze agressieve impulsen vaak niet reageren of overwinnen; hij kan ze alleen onderdrukken. Dit leidt tot een ambivalente houding tegenover de moeder. Onderling tegengestelde bewegingen van gevoelens veroorzaken verschillende vegetatieve reacties. Aan de ene kant is het lichaam klaar om te eten. Aan de andere kant, als een kind zijn moeder onbewust afwijst, leidt dit tot de tegenovergestelde zenuwreactie: spasmen en braken. Dit kan de eerste psychosomatische manifestatie zijn van de latere neurotische ontwikkeling. Psychosomatische specialisten weten dat een van de functies van de ziekte communicatie is - wanneer een persoon een symptoom gebruikt om zijn onenigheid te uiten of aandacht te vragen. In zogenaamde psychosomatische gezinnen (zie nr. 3, 2012) wordt een ziek familielid drager van een symptoom, met behulp waarvan hij uitdrukt wat het gezin verbergt. De beroemde kinderpsychiater D.N. Isaev, die de families beschrijft patiëntenanorexia geeft aan dat ze worden gekenmerkt door verstoringen in de relatie tussen echtgenoten, leiderschapsproblemen, weigeringen van communicatie, slechte conflictoplossing, verborgen allianties of afgewezen coalities tussen gezinsleden die elke verandering veroordelen onuitgesproken verbod op het uiten van ontevredenheid en het uiten van ware gevoelens. Problemen worden in de regel verzwegen en alles is erop gericht om te voldoen aan een bepaald ideaal dat is vastgelegd door een autoritaire ouder of eerdere generaties.N. Pezeshkian, de auteur van positieve psychotherapie, is van mening dat we bij psychogeen vasten minder over de ziekte van een individueel persoon praten dan over de ziekte van het hele gezin. Vanuit dit gezichtspunt is de patiënt de sterkste in zijn familiekring, omdat hij, met gevaar voor eigen leven, gezinsproblemen en sociaal onrecht durft te ontdekken. Positieve psychotherapie ziet bij psychogeen vasten dus niet zozeer een pijnlijk gebrek aan eetlust of een strategie om voedsel te vermijden, maar eerder het vermogen om door te vasten de aandacht te vestigen op iets in jezelf of om jezelf heen. Maar, zoals de praktijk laat zien, de lijder bewerkstelligt de tegenovergestelde reactie. Door moeilijke relaties met ouders verergert het ‘opstandige kind’ zijn situatie alleen maar. De dominante moeder eist van het kind gehoorzaamheid, naleving van sociale normen, leiderschap en succes in alles, en cultiveert het idee van een ‘ideale figuur’. Het feit dat een kind ziek wordt met anorexia nervosa veroorzaakt langdurige reactieve toestanden bij haar en scherpt haar karaktereigenschappen aan. Verborgen familieconflicten worden geactualiseerd en worden steeds destructiever. Als gevolg hiervan verliest de patiënt het contact met zijn ouders, wat het verloop van de ziekte verergert en de implementatie van behandelings- en revalidatiemaatregelen bemoeilijkt. Een ziek kind wordt lange tijd beschermd tegen contact met psychiaters, waardoor zijn eigen pseudowetenschappelijke verklaringen voor de ziekte en behandelconcepten ontstaan. Als gevolg hiervan blijft het zieke kind zonder medische zorg achter (volgens G.V. Starshenbaum). Om deze situatie te bevestigen kan ik een voorbeeld geven uit mijn eigen praktijk. De zus van de patiënt vroeg om hulp en zij bracht haar naar een consultatie. De moeder van het zieke meisje merkte het probleem niet alleen niet op, maar in haar jeugd behield ze zelf haar slanke figuur door haar toevlucht te nemen tot het wegwerken van voedsel door te braken (zo leerde het meisje de 'vingers-naar-mond'-methode kennen). Psychotherapie bracht een groot aantal onopgeloste familieproblemen aan het licht, waar het zieke meisje moeite mee had om in haar eentje het hoofd te bieden. Het meest interessante is dat het symptoom van wisselende aard was en alleen verergerde toen het meisje ‘ondraaglijk’ werd in het gezin en ‘iets moest doen’. Voorspelling De volgende statistieken zijn bekend. Als cachexie niet op de juiste manier in een ziekenhuis wordt behandeld, kan dit fataal zijn. Herstel wordt waargenomen bij 40-55% van de patiënten, bij 30% van de patiënten verbetert de toestand aanzienlijk en bij 20-30% verslechtert deze ernstig. In een groot aantal gevallen wordt een golfachtig terugkerend verloop waargenomen. Herhaalde aanvallen van de ziekte zijn meestal milder dan de eerste. Sommige patiënten houden zich vervolgens hun hele leven aan strikte beperkingen op het gebied van voedselinname, waarbij ze extreem mager blijven, maar tegelijkertijd een bevredigende sociale aanpassing behouden (volgens D.N. Isaev). ziekte, en effectieve aanpassing in het team en normalisatie van de relaties met ouders. Een van de ongunstige factoren die het verloop van de ziekte verergeren, is de ontkenning van de aanwezigheid van de ziekte. De ziekte kan niet worden genegeerd! Anorexia nervosa is geen ‘meisjesachtige gril’ of een modestatement, en hoe eerder u met de behandeling begint, hoe beter. Zelfs het gebrek aan steun van dierbaren of het gebrek aan goede specialisten in uw stad is geen reden om behandeling te weigeren. De mogelijkheden van internet zijn nu grenzeloos en het probleem.20-22.