Wij praten graag over onszelf. Hoe was onze dag? Hoe wij ons voorbereiden op examens. Wat zijn de problemen op het werk? We vinden het erg leuk als mensen naar ons luisteren. Ze knikken, stellen vragen, ondersteunen. Al deze verhalen creëren ons. Onze persoonlijke identiteit: Narratieve psychologie bestudeert onze persoonlijke verhalen en hoe we deze creëren. Deze tak van psychologische kennis stelt een vraag waarop ieder individu op zijn eigen manier antwoordt: WIE BEN IK? Deze tak van de psychologie is gebaseerd op theorieën over zichzelf en identiteit, postmoderne, psychoanalytische en psychodynamische theorieën. 🔺NP ontwikkelt zich in de traditie van de humanistische psychologie en er wordt zeer belangrijk belang gehecht aan taal - als instrument voor het opbouwen van eigenwaarde. Dit is logisch, aangezien een verhaal een verhaal is. In dit geval het verhaal van je leven, dat verteld kan worden met behulp van taal. Je moet niet denken dat dit diep subjectieve kennis is, puur uniek en persoonlijk. Bij het construeren van onze geschiedenis vertrouwen WIJ altijd op de sociale en culturele context. Die ‘plek’ waar we wonen en handelen. Laten we eens kijken naar de belangrijkste theorieën waarop de narratieve psychologie is gebaseerd. 1️⃣ Piaget's ontwikkelingstheorie - de ontwikkeling van het denken vindt plaats samen met de ontwikkeling van taal, onder meer met behulp van VERHALEN, die eerst door de ouders worden verteld, en vervolgens door het kind zelf. 2️⃣Coolie’s “spiegel-zelf”-concept, evenals Mead’s “ik-mijzelf” en “ik-ik”-identiteiten. Een persoon wacht altijd en analyseert de feedback van anderen; hij wil kennis vergaren over hoe hij wordt gezien in de gemeenschap. Dit is ‘ik-ik’. Het staat altijd in de verleden tijd, omdat het wordt gevormd na de communicatiehandeling. Een persoon weerspiegelt het en reconstrueert opnieuw zijn ‘ik-mijzelf’. 3️⃣Taylor's zelfconcept: onze basisbehoefte is de behoefte om te behoren tot wat wij belangrijk vinden. Identiteit wordt hier opgebouwd door de houding ten opzichte van het ‘goede’. En dit is de reden waarom systemen van waarden en instellingen belangrijk worden om te bouwen. Als deze systemen worden vernietigd en een persoon zijn eigen systemen vormt, kan het immers blijken dat ALLEEN hij alleen ze ondersteunt. En de verbinding met anderen die er hetzelfde over denken, is een fundamentele menselijke behoefte. Dit is onze socialiteit. 4️⃣Lege zelf - het concept van Kashman. Het ontstaat in een situatie van vernietiging van sociale waarden, tradities en instellingen. Als gevolg hiervan begint een persoon leegte, gebrek en tekort te voelen, die hij niet nauwkeurig kan identificeren. Dit is de essentie van sommige postmoderne benaderingen: hun buitensporige focus op context leidt tot het creëren van een ‘lege’ identiteit. Elke keer wordt het opnieuw gecreëerd, afhankelijk van de sociale situatie, en blijkt dat er geen stabiele, permanente persoonlijkheidsstructuur is. 5️⃣ Postmodernisten zoals Foucault, Lacan, Derrida en Lyotard hechten veel waarde aan taal. Alleen hij, als systeem van betekenissen, leidt ons. Het onderwerp wordt dood verklaard omdat postmodernisten de heelheid, orde en consistentie praktisch ontkennen. (Hoewel het verhaal vooral consistentie en coherentie is). 6️⃣ In tegenstelling tot de ‘lege’ identiteit stelt Gergen het concept van ‘rijke zelf’ voor. Dit is een zelf vol mogelijkheden voor diepgaande vorming, dankzij de ontwikkeling van technologie, toerisme en communicatiemiddelen. Een persoon kan zijn identiteit kiezen en invullen zoveel hij wil, en op de manier die hij wil. (Vergelijkbaar met de actieve positie van de subject-existentiële benadering). 7️⃣ Interpretatieve fenomenologie - integendeel, is gericht op de kennis en ervaring van een persoon - wat hij denkt en voelt, hoe hij zichzelf, zijn lichaam, andere mensen, de wereld in het algemeen in het algemeen waarneemt. Dat wil zeggen, deze benadering probeert de ‘heelheid’ van het zelf te definiëren, in plaats van de constante variabiliteit ervan, afhankelijk van de context. In de narratieve psychologie is evenwicht erg belangrijk: het evenwicht tussen concentratie op zichzelf en onderwerping aan sociale instellingen. We kunnen onze verbondenheid met de samenleving eenvoudigweg niet negeren. Wij zijn sociaal. Maar tegelijkertijd moet een persoon zijn integriteit voelen. Mijnzelf. Je identiteit kunnen herkennen en begrijpen. En traditioneel zijn we ons bewust van onszelf in de tijd: in relatie tot het vulgaire, het heden en de toekomst. 🔴Daarom is Husserls theorie over de perceptie van tijd van bijzonder belang. Een verhaal is altijd een aaneenschakeling van opeenvolgende gebeurtenissen in de tijd. Husserl identificeerde drie niveaus van tijdsperceptie: - passief - eenvoudige reeks verleden-heden-toekomst-actief - de integriteit van deze reeksen, die ligt in het 'culminatie-einde'-paar. Gebeurtenissen verlopen niet alleen chronologisch, ze hebben een bepaalde betekenis, samenhang. De perceptie van het zelf/het leven bestaat uit opeenvolgende verhalen die als ‘van mij’ worden ervaren. Het is niet alleen een beschrijving van temporele sequenties, maar een manier om in de tijd te zijn. Bouw uw identiteit. 🔵Het is belangrijk om hier op te merken dat we niet alleen een verhaal voor onszelf opbouwen, maar ook voor anderen, om te zien hoe het zal worden waargenomen. 9️⃣Heideggers Theory of Fear is ook van belang voor de narratieve psychologie, omdat hij angst beschouwt als een gevoel van angst, afschuw, een gevoel van verval dat het verhaal schendt. Letterlijk alles verliest zijn betekenis. Een persoon begint zijn leven eenvoudigweg te zien als een mechanische verandering van gebeurtenissen. Eén voor één telt hij de dagen die hem dichter bij het einde van zijn leven brengen. 🔟Hoewel sommige onderzoekers de psychoanalyse van Freud beschouwen als de bron van de narratieve psychologie (wat zeker waar is! Niemand vóór Freud gebruikte gesprekken om een ​​patiënt te behandelen en te helpen), wordt de psychoanalytische benadering bekritiseerd vanwege het feit dat het zelf en de identiteit ‘gevonden kunnen worden’. in het onbewuste.” Het bevindt zich ergens buiten het menselijk bewustzijn. (Nu begrijpen we dat dit niet zo is) En Freud bedoelde niet het hele zelf. Toch stelde hij een tamelijk coherent model van bewustzijn voor. De kritiek is dat iemand nog steeds veel bewuster is dan andersom. Dromen hebben ook GEEN betekenis totdat we ze zelf deze betekenis beginnen te geven. Een punt van kritiek op het ‘therapeutische’ verhaal is ook dat de therapeut het verhaal van de cliënt vaak kan ‘herschrijven’ en hem kan vragen met alternatieve opties te komen, wat niet helemaal correct is. Het verhaal MOET samenvallen met de historische werkelijkheid. Met gebeurtenissen die werkelijk hebben plaatsgevonden in het leven van een persoon en de samenleving. ❗️Sommige onderzoekers beschouwen therapie in de moderne samenleving als een controlesysteem. De cliënt onthult de meest intieme gebieden van zijn leven die beheersbaar zijn. Naar mijn mening is dit nogal radicale kritiek. Misschien is het toepasbaar voor mensen met een zwakke wil, onzeker en twijfelachtig. Maar als je erover nadenkt, zijn dit meestal degenen die naar de therapeut komen. Giddens twijfelde echter aan deze kritiek. Hij suggereerde dat controle door middel van therapie alleen kenmerkend is voor een passief persoon, niet eens een persoon, maar een ‘agent van de werkelijkheid’, die niet overeenkomt met de werkelijkheid. Mensen zijn tenslotte geen machines. ➡️Giddens stelde de concepten ‘politiek van bevrijding’ en ‘politiek van het leven’ voor. Ze volgen elkaar op. ‘Politiek van de bevrijding’ is erop gericht mensen te bevrijden van de onderdrukking van bestaande hiërarchieën, bijvoorbeeld de femme-beweging. Dit is de acceptatie van morele waarden: gelijkheid, participatie, rechtvaardigheid. Daarom volgt de ‘politiek van het leven’ dit en is alleen mogelijk op een bepaald niveau van ‘bevrijding’ van de onderdrukkende hiërarchie. Dit is de politiek van levensstijlkeuze. Giddens gelooft dat onze preoccupatie met onszelf, het lichaam, kwesties van het leven en het zelf, bijdraagt ​​aan de heropleving van kwesties van moraliteit en ethiek. Om systemen van vernietigde waarden die een gemeenschappelijke betekenis hebben, te herstellen. Dat wil zeggen, door zich op zichzelf te concentreren, moet een persoon inzicht krijgen in zijn socialiteit, zijn verbondenheid met andere mensen. Wat niet zo eenvoudig is als het lijkt. Je kunt vastlopen in ego-concentratie. Dit is de reden waarom therapie nodig is: om je bewust te worden van jezelf en je verbondenheid met anderen. Het belangrijkste doel van de narratieve psychologie is dus het onderzoeken van manieren om jezelf waar te nemen die een persoon vrijheid en kansen voor transformatie in het dagelijks leven geven. Eén van de vragen die logisch zou zijn