De mythe van mentale stabiliteit maakt het dagelijkse leven van een persoon stabieler. Bovendien lijkt het ook enkele culturele processen te stabiliseren. De wereld verschijnt nu voor ieder individu als iets dat kan worden gecontroleerd en gemanipuleerd. Daardoor ontstaat er een zeker vertrouwen dat niets mij bedreigt. En vanuit het oogpunt van de cultuur als geheel, maar ook vanuit het dagelijks leven van de gemiddelde persoon, is dit geweldig. Maar welke prijs moet de cultuur als geheel en ieder mens in het bijzonder betalen voor deze prachtige bevrijding van de angst voor onzekerheid? Hoeveel kost het om de ‘overwinning’ te overwinnen op de chaos die inherent is aan het psychologische leven? Een dergelijke “overwinning” impliceert automatisch de afwijzing van de veranderingen in mens en cultuur die zouden kunnen plaatsvinden. Ons bewustzijn en onze ideeën over de wereld blijken bijvoorbeeld beperkt en rigide te zijn. Een persoon in het proces van zijn leven verandert in dit geval in de regel slechts weinig of helemaal niet. Als gevolg hiervan gaat vitaliteit verloren. Of, om het vol te houden, neemt iemand zijn toevlucht tot verschillende vormen van verslaving - hij streeft naar spanning, merkt in het dagelijks leven geen enkele basis op voor het ervaren van zijn leven, gebruikt medicijnen die de bewustzijnsstaat veranderen, enz. Aan de andere kant is de stijfheid van ideeën over de werkelijkheid legt een bijzondere stempel op iemands vermogen om een ​​crisis te overleven. Dus als een of andere factor zijn redelijk stabiele leven binnendringt en de levenssituatie dramatisch verandert, dan is de persoon vaak niet klaar om dergelijke veranderingen onder ogen te zien. Iemands leven, dat zich ontvouwt volgens de principes van de mythe van stabiliteit, maakt geen gebruik van het extreme rijke bronnen van de vitaliteit van het veld. We beroven onszelf en geven onszelf niet de kans om iets op te merken dat niet in het raamwerk van het zelfparadigma past - nieuwe onverwachte gevoelens, sensaties, beelden, gedachten, enz. De kracht van elk wereldbeeld, dat het gedrag van beide op starre wijze bepaalt een individuele persoon en de menselijke gemeenschap in het algemeen is het gebaseerd op de mythe van mentale stabiliteit. Dit komt vaak tot uiting in de overwaardering van ons ‘verleden’. Wat soms iemands leven in het heden ernstig compliceert. ‘Het verleden zal niet terugkeren’, zoals het in een populair lied wordt gezongen. Dit is echter niet alleen een these van het publieke bewustzijn. Bijna alle moderne psychotherapie is gebaseerd op de overwaardering van het verleden. Zo werd de psychoanalyse eenvoudigweg een sekte uit het verleden. Wat iemand vandaag de dag ook doet, welke symptomen hij ook heeft van somatische of mentale aard, alles wordt bepaald door het vaste verleden. En bij psychotherapie zorgen we er jaren voor dat het verleden onveranderd blijft. Het blijkt een duur project te zijn. Bovendien blijkt uit de ervaring dat hoe meer iemand gehecht is aan de waarde van mentale stabiliteit, hoe minder hij verandert in het proces van psychotherapie. Het verleden wordt in dit geval slechts een middel om het heden te verklaren – problemen, symptomen, moeilijkheden bij het opbouwen van relaties, enzovoort. In het proces van psychotherapie, dat het primaat van mentale stabiliteit inneemt, wordt de cliënt dus steeds competenter met betrekking tot de problemen van zijn leven. Maar veranderingen daarin, als ze zich voordoen, zijn waarschijnlijk niet het gevolg van deze stabiliteit, maar ondanks deze stabiliteit. En hiervoor is het vaak nodig om het ‘verleden’ te veranderen. Volgens D. Stern “als het heden het verleden niet kan veranderen, dan is psychotherapie onmogelijk” [uit een persoonlijk gesprek met Jacques Blaise]. De mythe van mentale stabiliteit legt dus, terwijl ze de basis legt voor iemands stabiliteit in het leven, aanzienlijke beperkingen op aan de mogelijkheden van psychologische veranderingen daarin. http://pogodin.kiev.ua/news/kakova-cena-predstavleniy-ob-ustoychivosti-lichnosti-dlya-cheloveka