Hulp van een psycholoog bij onvruchtbaarheid. Het verhaal van één cliënt Vandaag wil ik u één brief laten zien. Dit is een dankbaar verhaal van een vrouw, nu moeder, die mij voor de eerste keer bezocht met een perinataal verlies. Ik waardeer haar vriendelijke woorden aan mij, maar het belangrijkste is haar zoektocht en haar verhaal, dat hieronder in geselecteerde delen wordt weergegeven. Ik hoop dat het interessant en nuttig zal zijn voor sommige vrouwen op weg naar het moederschap. "Waarom?!" - deze vraag kwelt me ​​nu al twee maanden. Waarom overkwam mij dit? Waarom was ik vroeger zo dom? Waarom heeft niemand mij geleerd hoe ik op de juiste manier zwanger kan worden? En nog veel meer “waaroms”. Ze aten me van binnenuit op, ik kan geen ander woord vinden. Hun verraderlijke werk leek nooit te stoppen. Zodra het ene ‘waarom’ het beu werd om aan mij te knagen, nam een ​​ander onmiddellijk zijn vernietigende werk over. Het leek mij dat hier nooit een einde aan zou komen. Als er een einde aan zou kunnen komen, zou het waarschijnlijk al gestopt zijn. Welnu, zo'n ongeluk kan niet eeuwig duren. En op een dag begon het ‘waarom’ echt zwakker te worden, maar het werd vervangen door ‘wat nu?’ en “Waar kan ik me verstoppen?” Toen, en dit gebeurde ongeveer twee maanden na de miskraam, besefte ik dat ik de controle over mezelf, over het leven en over de gebeurtenissen aan het verliezen was, en dat ik hulp nodig had. Ik wendde me tot verschillende psychologische en medische literatuur en internetartikelen, maar besefte al snel dat niemand me vertelde wat ik nu moest doen. Niemand geeft antwoord, niemand geeft advies, maar vermeldt alleen de feiten. Dit maakt het precies een minuut gemakkelijker, en dan gebeurt het allemaal opnieuw. Op dat moment adviseerde mijn collega en goede vriendin dat ik contact opnam met Ekaterina Istratova. Ik belde en maakte een afspraak. Nou, een psycholoog zal mij, een volwassen vrouw, toch niet bijten?! En toen wilde ik heel graag praten, vragen en antwoorden krijgen. Ik had simpelweg niet meer de kracht om alles alleen te doorstaan. Nee, mijn man heeft natuurlijk geholpen. De eerste twee weken. Daarna besloot hij om de een of andere reden dat hij genoeg had van het rouwen, en al het andere waren mijn stomme grillen, die hem begonnen te irriteren. Ik zal het belangrijkste zeggen: ik ben mijn vriend, de gelegenheid en mezelf dankbaar dat ik bij de receptie mocht zijn... Alles veranderde vanaf de eerste ontmoeting. Zelf houd ik van orde en echte dingen, dus ik zal je kort maar informatief vertellen wat ik heb ontvangen en begrepen. Ten eerste kon ik me bij de afspraken eindelijk openstellen en aan mezelf toegeven hoe pijnlijk, onverwacht en beangstigend alles was wat mij overkwam. Dit bleek erg belangrijk. Hiervoor liep ik rond met een enorme lading waarvan ik het niet eens meer merkte. Ik dacht dat alles wat ik had meegemaakt samen was gegroeid en vergeten was. Maar pas nadat ik eraan had gewerkt, voelde ik lichtheid en helderheid van geest. Oh, geluk, deze toestand is al vergeten. Ten tweede. Als je hebt gelezen over de oorzaken van miskramen en onvruchtbaarheid, heb je veel vage factoren opgemerkt. Niemand praat hier met zekerheid over. Ik realiseerde me dat dit komt omdat alleen wijzelf de exacte reden weten. Alleen onze kennis is belangrijk voor ons. We kunnen deze kennis alleen verkrijgen door psychologisch werk, dat onze opvattingen op zijn kop zet (althans voor mij) en onze mogelijkheden vergroot. Om heel specifiek te zijn: de reden voor mijn mislukking was mijn innerlijke onwil om (op dat moment) een kind te krijgen. Ik wil geen kind van deze man (die ik toen had). Intern leefde ik in afwachting van een ander leven, dat op het punt stond te komen, maar om de een of andere reden werd uitgesteld. Intussen was het in deze relaties noodzakelijk om ‘de straf uit te zitten’ met alle gevolgen van dien (als er een gezin is, dan moeten er ook kinderen zijn, dat is toch een soort onzin). Ten derde is het leven na een miskraam een ​​soort nachtmerrie. Ik verloor mijn kalmte, vertrouwen, vrouwelijkheid. Het gevoel van eigenwaarde daalde ergens onder de plint. En alleen aanhoudend psychologisch werk (niet altijd prettig) stelde me in staat mijn hoofd weer hoog te heffen, van stress af te komen, mijn prioriteiten correct te stellen en te gaan leven. Ten vierde zal ik zeggen dat het de psychotherapie was die mij in staat stelde ‘te gaan leven’. Voor