Soms houdt een vrouw het zo lang vol dat ze de situatie op het punt brengt waarop geen terugkeer meer mogelijk is, wanneer zich veel wrok, woede, woede, verontwaardiging, enz. in haar ziel hebben opgehoopt , het licht aan het einde van de tunnel is niet langer zichtbaar, het geduld is er - het zal breken en ze zal vertrekken. Waarom zijn er veel redenen? Maar het belangrijkste lijkt mij het gebrek aan echt, diep contact met jezelf en respect voor je eigen gevoelens. En waarschijnlijk ook de angst om oprecht en echt te zijn, om niet in de steek gelaten te worden, niet uit liefde te vallen, niet ontslagen te worden, niet met rust gelaten te worden. Nu heb ik het niet alleen over genderverhoudingen, maar ook over vriendschap en werkcontacten. Hoe creëren we zelf deze vicieuze cirkel? Zojuist. Wij zijn inactief. En het is niet voor niets dat de wet zegt: “onwetendheid van de wet ontslaat je niet van verantwoordelijkheid.” Er komen verschillende mensen in ons leven en alleen wijzelf bepalen de interactieregels die bij ons passen. En vaak is dit precies wat we vergeten te doen, we durven het niet, we zijn bang, maar we hopen alleen maar stilletjes dat de persoon snel zal begrijpen dat hij onjuist, inadequaat, onprofessioneel, tactloos is of gewoon iets verkeerd doet - en zal het aannemen en zichzelf corrigeren. Alleen anderen doen dit vaker, niet uit boosaardigheid, maar omdat dit voor hen de norm is en als je hen niet duidelijk laat zien en uitleggen waar je grens ligt en waar je 'nee' begint, dan zal er niets veranderen correct met een man pratenMannen hebben niet de gave van helderziendheid en niet altijd kunnen we door onze gezichtsuitdrukkingen en gebaren (tenzij het natuurlijk de opgestoken middelvinger is) begrijpen wat we nodig hebben en wat ons pijn doet. Je moet met hem praten. Maar praat verstandig en als een vrouw. En het is de moeite waard om je op een dergelijke dialoog voor te bereiden. 1) Vraag jezelf eerst af: wat is de essentie van je ontevredenheid? Waar word jij niet moe van? Schrijf het op. Bijvoorbeeld: 'Hij werkt de hele tijd. Ik zie hem 2 uur per week.' 2) Wat vind je hiervan? Overtreding. Verontwaardiging.3) Wat zou je van hem willen? Antwoord: “Wat is niet duidelijk?” wordt niet geaccepteerd. Zeg het duidelijk, zelfs als het voor u duidelijk is, bijvoorbeeld: “Ik zou graag meer tijd samen doorbrengen.” Beter nog, schrijf een specifiek nummer, hoeveel meer? Voor sommigen is 4 uur genoeg, maar voor anderen is drie dagen niet genoeg. 4) Accepteer verantwoordelijkheid: voor de keuze van deze man, voor de situatie, voor het feit dat je, ongeacht wat je kiest, op deze manier leeft. Dat wil zeggen, het is noodzakelijk om de rol van slachtoffer op te geven, toe te geven dat je een persoon bent die respect verdient en, allereerst, jezelf begint te respecteren. Anderen zullen je inhalen. 5) Dit is het moment om met een man, collega, vriendin te praten. De staat moet kalm zijn. Bijvoorbeeld: nu je veel werkt (feit), mis ik onze quality time samen echt, dus ik ben boos en beledigd door jou (gevoelens). Ik wil je vragen meer tijd aan ons echtpaar te besteden (verzoek). Laten we donderdag samen naar de bioscoop gaan, word ik hier heel blij van (een optie om de eerste stap te zetten naar het oplossen van een probleem + gevoelens). is om oordelen te vermijden. "Je bent een idioot en een idioot" - dit is geen feit, maar een negatieve beoordeling. Mannen horen onze verzoeken en reageren er graag op. En dan voegen ze er vol afgrijzen aan toe: “Je was twee jaar stil? Waarom?”