De omstandigheden waarin iemand zich kan bevinden, beperken soms zijn leven. Wat moeten we doen? Wees verdrietig, geef de schuld, heb spijt, of zoek naar een kans om te leven, en accepteer deze omstandigheden als realiteit. Discussies hierover in het artikel ‘Ontsnap uit levensbeperkende omstandigheden’ Op de balkons van een hoogbouw hing een spandoek met een telefoonnummer en de zin: “Bel me en ik zal voor je zingen.” Een jonge man met beperkte bewegingsvrijheid, beperkte communicatie en het vermogen om een ​​volwaardig leven te leiden, zong via de telefoon liedjes van zijn eigen compositie. Hij vroeg nergens om. Hij zong. Hij deelde wat hij kon doen. Verhaal 2. Een meisje werd geboren met een verstandelijke beperking. Vriendelijk, met een open ziel. Ze groeide op en wilde communiceren en deel uitmaken van de samenleving. De lerares beeldende kunst begon haar tekeningen te publiceren met de opmerking: “De auteur is een meisje met een handicap op zoek naar vrienden.” De tekeningen zijn verkocht. De ouders konden voor een metgezel betalen en het meisje maakte vrienden. Verhaal 3. 'Ik heb jou ter wereld gebracht en je gediend, nu is het jouw beurt om mij te dienen,' herhaalde de moeder, elke keer als het meisje mee wilde gaan. een wandeling en communiceren met vrienden. Moeder mengde het graan natuurlijk niet, zoals in het sprookje over Assepoester, en eiste niet dat het werd uitgezocht. Maar voortdurend emotioneel misbruik was de norm tegenover mijn dochter. De dochter groeide op en bleef haar moeder dienen, waarbij ze studies en deeltijdwerk tussendoor combineerde. Op een dag zei ze tegen zichzelf: 'Stop! Genoeg!' Ik vond familieleden in een ver land en vertrok. Ik begon alles vanaf "0". Ik begon te leren leven zonder gewoon geweld. Als je denkt dat het gemakkelijk is, heb je het mis. Het is moeilijk om het leven als prettig te beschouwen en je hoofd niet tegen je schouders te trekken in afwachting van verwijten, chantage en beledigingen. Verhaal 4. - Ik heb je steun nodig zodat ik voldoende kracht heb. Ik woonde met een tirannieke echtgenoot ter wille van de kinderen. Mijn ouders steunden mijn wens om te scheiden niet. Na weer een fysieke aanval besloot ik weg te rennen van mijn man. Ik begon geld te sparen en zocht een plek waar ik met mijn kinderen kon ontsnappen. Ik heb het nog een jaar volgehouden en mezelf voorbereid. Ze ging wandelen met de kinderen en kwam nooit meer terug. Ze vertrok. In de trein vertelde ik de kinderen alles. Momenteel loopt het echtscheidingsproces. Welke conclusie kunnen we uit deze verhalen trekken? In moeilijke levenssituaties zochten ze allemaal een uitweg, zochten ze hulp en vonden die. Er is altijd hulp, het is belangrijk om deze te accepteren. Klachten en zoeken naar de schuldigen zullen het probleem niet helpen oplossen. Illustraties en omslagen zijn gemaakt in het neurale netwerk ru-Dall-e© Alle rechten voorbehouden. Het herdrukken van een artikel of fragment is alleen mogelijk met een link naar deze site en bronvermelding. Geef mij geen andere kleur. Dialogen met een psycholoog. Boek “17 verhalen over het geluk van vrouwen”»