Veel literatuur is gewijd aan het bewijzen van de effectiviteit van een of andere vorm van psychotherapie. In dit artikel heb ik slechts kort enkele factoren belicht die ik momenteel bijzonder belangrijk vind bij het nastreven van effectieve psychotherapie. Kenmerken van de motivatie van de cliënt (vrijwilligheid, realistische ideeën over psychotherapie, verwachtingen van de psychotherapeut, enz.) van zijn bereidheid om samen te werken en te veranderen*De psychotherapeut heeft positieve ervaring met persoonlijke therapie en supervisie Een helder en reflecterend begrip van de therapeut over zijn persoonlijke en professionele capaciteiten en beperkingen Oprechte interesse van de therapeut in de persoonlijkheid van de cliënt Erkenning door de cliënt van het belang van de relatie met de therapeut Het vertrouwen van de therapeut in de cliënt De ervaring van de cliënt van een gevoel van veiligheid en steun in de aanwezigheid van de therapeut Subjectief gevoel van wederzijds begrip De mate waarin de cliënt bereid is sterke ervaringen te ontmoeten Activiteit en interesse in het proces van beide deelnemers aan de therapie, met een wederzijds verlangen om de emoties, gevoelens en ervaringen die in relatie tot elkaar ontstaan ​​te bespreken Emotionele verbinding tussen therapeut en cliënt, gebaseerd op een hoge mate van wederzijds vertrouwen en respect Persoonlijke ervaring van de psychotherapeut bij het overwinnen verschillende levenscrises De bereidheid van de psychotherapeut tot zelfonthulling Mate van volwassenheid van de persoonlijke positie van de psychotherapeut, waardoor hij een ander gezichtspunt en een ander wereldbeeld kan accepteren. Het is noodzakelijk om te verduidelijken dat ik dat niet doe als ik het heb over het accepteren van een ander wereldbeeld betekent absolute, niet-oordelende acceptatie. Naar mijn mening is absoluut niet-evaluatieve acceptatie van de cliënt onmogelijk, aangezien evaluatie een natuurlijke functie van het menselijk bewustzijn is. Tegelijkertijd ben ik van mening dat het tamelijk heldere en regelmatig aan reflectie onderworpen inzicht van de therapeut in zijn wereldbeeldposities en waardeoriëntaties hem helpt andere wereldbeelden te respecteren. De gewoonte om, voor zover mogelijk, eerlijk en bedachtzaam je wereldbeeld en perceptie van de wereld te onderzoeken in persoonlijke psychotherapie en regelmatige zelfanalyse, kan enorm helpen bij het werken met een cliënt. Een slecht weerspiegeld idee van zichzelf en iemands waarden creëert een vruchtbare voedingsbodem voor twijfels, die direct of indirect worden geprojecteerd op de cliënt en zijn wereldbeeld, waardoor de dialoog tussen de psychotherapeut en de cliënt de broodnodige openheid en vrijheid wordt ontnomen Mijn mening: begrijpen wat het moeilijk maakt om het persoonlijke potentieel van de cliënt te realiseren, en wat zijn leven voller en gelukkiger kan maken, moet in de eerste plaats door de cliënt zelf worden gedaan. Deze voorstelling brengt mij terug naar de “zondige aarde” en herinnert mij aan mijn professionele positie en de grenzen van verantwoordelijkheid in therapie. Natuurlijk bouw ik mijn aannames en hypothesen op over de essentie van de problemen van de cliënt, en wanneer de gelegenheid zich voordoet, spreek ik ze tegen hem uit, waarbij ik controleer en observeer hoe mijn aannames op hem reageren. Tegelijkertijd is het belangrijkste om, ongeacht de theoretische basis waarop ik als therapeut mijn hypothesen en aannames bouw, niet te vergeten dat alleen de cliënt zelf een absolute expert kan zijn in het begrijpen van zijn leven. Ook al heeft hij mij nodig om hem te begeleiden, te begeleiden en te ondersteunen op het moeilijke pad van zelfbewustzijn. Is er iets dat er in het algemeen op kan wijzen dat de therapie zich in de goede richting beweegt? Waarschijnlijk wel. Als ik bij elke nieuwe ontmoeting het gevoel heb dat mijn begrip van de cliënt groeit, en de cliënt het gevoel heeft dat hij mij kan vertrouwen en zich steeds meer kan openstellen. Hieruit ontstaat de mogelijkheid om zowel de meest onaantrekkelijke als de meest sublieme hoeken van de ziel te verkennen. Maar tegelijkertijd is het belangrijk om te onthouden dat vertrouwen en begrip variabele grootheden zijn die fluctueren, als een gelijkmaker, afhankelijk van veranderingen in het bereik van emotionele en mentale frequenties van zowel de cliënt als de therapeut. En helaas vallen deze frequenties niet altijd samen en kost het vaak tijd voordat ze resoneren...*“Goed genoeg”.