Grenzen, grenzen, grenzen……. We leven in een samenleving en zijn met dit concept opgevoed of niet, maar we zijn verplicht om ze na te leven. Allereerst voor jezelf, geliefden. Anders leidt dit tot enorme problemen, die later erg moeilijk te verwerken zijn. Dus alles wat ons overkomt, gaat in de regel verre van de kindertijd. Laten we het uitzoeken. Velen van ons zijn mensen met verschillende persoonlijkheidstypes tegengekomen. Sommige mensen streven hun hele leven naar iets, stellen doelen, overwinnen ze, gaan gemakkelijk om met mislukkingen, wat er ook gebeurt, gaan moedig vooruit, weten hoe ze met mensen moeten communiceren, vragen om hulp en accepteren het met waardigheid. Kortom: deze mensen beheren hun eigen leven. Anderen ervaren, in tegenstelling tot de eerste, voortdurend een gevoel van ontevredenheid, de verwachting van enige vorm van hulp, begrip wanneer het probleem vanzelf zal worden opgelost, voortdurende klachten, eisen ten opzichte van anderen. Dit is de categorie van mensen die niet hebben geleerd en hun eigen leven niet willen beheren. In het boek 'Hoe u het verantwoordelijkheidsgevoel van een kind kunt verhogen' beschrijft en legt G. Cloud uit dat dergelijke verschillen tussen mensen ontstaan ​​doordat de ouders dit doen. het juiste begrip van grenzen bij het kind heeft gevormd. Een eenvoudige en redelijk acceptabele manier om grenzen te stellen in het onderwijs is door bij uzelf te beginnen. Natuurlijk zal er in de kindertijd en voordat de baby de wereld begint te verkennen door te kruipen, niet worden gesproken over het stellen van grenzen tussen moeder en baby. Naarmate het kind groeit, moet de moeder haar kind duidelijk duidelijk maken dat hij niet het centrum van het universum is. Dit is voor beiden een zeer ontroerende en moeilijke vraag. Voor een kind zijn beperkingen in de aandacht van degene die voor hem bestemd is moeilijker dan voor een moeder, die moet terugkeren naar haar vorige staat, naar haar interesses, communicatie en professionele activiteiten, die voor haar al grenzen hebben gesteld. Het is veel gemakkelijker om dit te doen. Moeder, die al vaste grenzen heeft, zal niet toestaan ​​dat het kind met zijn hoofd op de grond slaat, met speelgoed gooit, haar met zijn vuisten slaat, haar uitscheldt, enz. Onze vastgestelde grenzen geven kinderen een duidelijk begrip daarvan. het is verboden om lawaai te maken als de ouders aan het rusten zijn, mensen te onderbreken, met dingen rond te gooien, dingen van anderen mee te nemen zonder toestemming te geven, maar tegelijkertijd moet je begrijpen dat het kind ook een persoon is die zijn eigen interesses, tijd heeft , communicatie. Alles, de regels en tradities die we in het gezin opbouwen, zijn een bijzondere spiegel voor het kind, in de toekomst zal hij zichzelf daarin zien. Een casus uit de praktijk: een langverwacht kind in een tweede huwelijk voor beide ouders, de vader zorgt snel voor de opvoeding van het kind en vertrouwt deze volledig toe aan een moeder die, alles in de wereld vergetend, zich in het proces onderdompelt. Mijn moeder verdiepte zich met plezier in de 'opvoeding', waarbij ze zichzelf volledig vergat en het kind zich liet gedragen zoals hij wilde. Alledaagse problemen nemen alle gezinsleden over, zonder dat het opgroeiende kind wordt opgemerkt. Zonder zijn vrouw te waarschuwen kon de man lange tijd blijven hangen, en zij begon op haar beurt, zonder hem de kans te geven zich uit te spreken, huiselijke ruzies, waardoor hij kon schreeuwen en zich kon uiten. Het kind op zijn beurt beschouwt het gedragsmodel van de ouders als de norm. Als je boos bent, zal er niets met je gebeuren. Als ik luider kan schreeuwen, moeten anderen het volhouden. Het hangt allemaal af van wat voor soort persoon er in de buurt is. Wat voor soort persoonlijkheid denk je dat zal opgroeien????????? Ik verzeker je dat het geen zin heeft om aan zo iemand te bewijzen dat hij zijn emoties in een conflictsituatie moet beheersen en zich adequaat moet gedragen in relatie tot de grenzen van een andere persoon. In dit geval bleek alles triest. Ik werd benaderd door een volwassene die niet kon communiceren, waardoor hij helemaal alleen achterbleef, zonder vrienden, familie of zijn favoriete baan. Ik kon geen correct doel stellen om het te bereiken, ik liet waar ik halverwege aan begon, in de hoop dat alles vanzelf zou worden opgelost. Ik zal niet ingaan op deze situatie, waarom het zo is gegaan. In de regel zal het kind dat wel doen, nadat het het gedragsmodel in zijn gezin heeft weerspiegeld!