Heeft u hypochondrie, of let u alleen maar op uw gezondheid? Misschien ben je het al beu om naar dokters te rennen? Of denk je misschien dat dit de norm is? En wat te doen als je al moe bent? Laten we het uitzoeken. Wat doet een hypochonder? Hij klampt zich vast aan alle lichamelijke sensaties die normaal zijn voor andere mensen, en begint ze in zijn gedachten op te blazen tot de omvang van een catastrofe, en zelfs een dodelijke ziekte. En als er geen sensaties zijn, gaat hij ervan uit dat de ziekte nog steeds bestaat is gewoon nog niet ontdekt. En dan moet hij het zeker vinden, en zorgvuldig in de gaten houden hoe het voorkomen ervan kan worden vermeden, en allerlei preventieve of therapeutische maatregelen nemen. Mensen in de buurt begrijpen deze persoon niet, ze wijzen zijn klachten vaak af, ze "verveelen" zich door hem. Dit is natuurlijk onaangenaam. Iemand gelooft tenslotte dat hij ernstige gezondheidsproblemen heeft, hij wil erover praten en ontdekken dat dit niet het geval is. Hij vraagt ​​en vertelt in de hoop een antwoord voor zichzelf te vinden, een hint, geruststelling. Maar hij heeft geen idee hoe het eruit moet zien. Weet je wat anderen irriteert? Dat de persoon tegen je lijkt te praten, maar dat hij niet in je geïnteresseerd is. Hij is nergens in geïnteresseerd, behalve in zijn onderwerp over zijn gezondheid. Het is alsof je hem niet rechtstreeks kunt aanraken, je kunt geen contact maken. En het is waar. Omdat een hypochonder een echte gesprekspartner heeft: zijn lichaam. Niet een andere persoon. Binnenin zichzelf is hij eenzaam, hoewel hij zich tot mensen aangetrokken voelt. Het is erg rekbaar. Maar hij weet niet hoe hij gezond contact moet maken. Het gebeurde zo dat er in de geschiedenis van de ontwikkeling van deze persoon geen gezamenlijke acties met een ander waren. In de kindertijd wilden of konden belangrijke volwassen figuren geen gevoelens met hem delen, toonden ze geen vaardigheden door gezamenlijke interactie, spel of betrokkenheid bij een gemeenschappelijk doel. Ze leerden niet hun gevoelens te herkennen, ze legden geen emoties uit, zowel die van hen als die van het kind. 'Je voelt je nu slecht omdat je boos bent dat we nu niet gaan wandelen. Ik ben niet boos op je, ik ben een beetje moe, en ik zal even rusten, en dan zal ik kijken. naar wat je voor me tekende terwijl ik aan het rusten was. Dit is normaal. 'Dat je boos bent omdat het je niet is gelukt, laten we dit gewoon nog een keer samen proberen te doen. Ik voel me niet slecht vanwege jou, papa en Ik heb verkeerd gepraat, maar we zijn allemaal samen en we houden van je. En nog veel meer soortgelijke dingen. En het maakt niet uit waarom dit gebeurde. En dat betekent niet dat de ouders slecht waren. Dit is precies wat het kind niet kreeg. En zo'n kleine man voelde in zijn kindertijd vaak dat er iets gebeurde, maar het werd hem niet uitgelegd, en dan kon er op elk moment iets onveilig worden. En als er met zo'n kind iets gebeurde, werden ze hem niet uitgelegd, werden ze niet liefdevol gerustgesteld, maar werden ze, net als een kapotte pop, aan specialisten gegeven (artsen bijvoorbeeld of leraren). Of ze gaven me onmiddellijk in stilte medicijnen, zonder uit te leggen dat het zou overgaan. En zijzelf waren erg bezorgd in de buurt en toonden hun hulpeloosheid. En als er niets aan te doen is (bijvoorbeeld aanhoudende allergieën), negeerden ze eenvoudigweg het lijden en deden ze, vooral in het bijzijn van anderen, alsof alles normaal was. Of stilletjes schaamte uitstralen voor zo’n kind. En soms niet stil... Vaak hield de moeder in de kindertijd zo iemand niet in haar armen, vooral niet in een tijd dat het kind zich onwel voelde. Het lichaam herinnert zich niet dat het op moeder vertrouwde. Hij kon niet tegen volwassenen over zijn problemen schreeuwen. Hij had het gevoel dat hij zich alleen maar ongemakkelijk voelde als er iets met hem aan de hand was. Maar tegelijkertijd wordt de volwassene gedwongen iets voor hem te doen. Nu probeert de hypochonder ook naar de doktoren te schreeuwen. In de hoop dat de ‘gestalt’ de psychische steun van iemand zal afsluiten door het te schreeuwen en te voelen. En nu behandelt de hypochonder zelf zijn lichaam zoals hij het in zijn kindertijd behandelde - met agressieve zorg en de eis om 'normaal en volkomen gezond te worden, zonder iemand tot last te zijn' werkt voor het resultaat dat hij belangrijk vindt. Het is goed om zo iemand in je team te hebben :). Maar deze persoon weet niet hoe hij moet rusten, dus gebruikt hij zijn lichaam vaak op zo’n vreemde manier als rustplaats. Het is gewoon dat hij zich aangetrokken voelt tot contact... Maar hij.