Van de auteur: Cliënten stellen psychologen vaak zulke vragen, die direct en naïef zijn. En de psycholoog voelt de spanning al, de paradox: hoe te antwoorden zonder te antwoorden? Geef niet de schuld, geef geen advies. En dit lijkt te zijn waar onze klant op zit te wachten. Het artikel is op 25-01-2010 op de website gepubliceerd. Vraag van N.G. Tsjernysjevski: “Len, een intieme vraag. het is te laat - "wie is de schuldige? Wat moeten we er eigenlijk aan doen????" Antwoordt psycholoog, gestalttherapeut, Elena Sotnichenko: Beste Nikolai Gavrilovich! Als psycholoog hoor ik vaak soortgelijke vragen van mijn cliënten en zoek ik samen met hen naar antwoorden. De beknoptheid van de vraag: de zus van je talent, vandaag zal ons helpen kennis, ervaring en gevoelens samen te vatten... Wat betreft schuldgevoelens biedt de samenleving een groot aantal oplossingen - er is zelfs een schaal van straffen voor wat iemand is schuldig aan. Berouw, giften en donaties, boetes, bestraffing door isolatie van de samenleving, enz., geven ons de mogelijkheid om zowel onze schuld te verzoenen als onszelf van dit gevoel te zuiveren. Natuurlijk zou ik graag willen verduidelijken waar WIE precies de schuld van heeft. maar er is een veronderstelling dat het misschien “voor niets”, “voor alles” is, of in zo’n volume dat je niet langer begrijpt waarom. En dan is het geen schuldgevoel, maar schaamte. We verwarren schuld vaak met schaamte. In tegenstelling tot schuldgevoel wordt schaamte niet geassocieerd met een specifieke actie. En de belangrijkste boodschap uit de omgeving die iemand die schaamte ervaart, ontvangt, is dat je een verkeerd persoon bent, we weigeren je te accepteren en lief te hebben om wie je bent. Er zit veel schaamte, vaak onbewust, bij mensen wier ouders gedevalueerd en veroordeeld zijn het kind voor wandaden en grappen, en niet voor zijn specifieke daden. Als je tegen een kind zegt dat wat je nu hebt gedaan slecht is! – hij heeft een kans om te verbeteren. En dan hebben we te maken met schuldgevoelens die verzoend kunnen worden. Die. Je kunt de meest walgelijke overtreding van jezelf scheiden, je verontschuldigen voor de fout, deze corrigeren en verder gaan met je leven met een gevoel van je goedheid. En als je moeder zei: "Je hebt iets verkeerd gedaan, je bent slecht - je kwaliteit als persoon is slecht", hoe kun je dit overleven? Dan wordt schaamte een achtergrondervaring en worden alle levensgebeurtenissen geretoucheerd onder het teken ‘het gaat niet goed’. En dan ontstaat er een gevoel van minderwaardigheid, schuldgevoel voor alles en iedereen. Als er een ondraaglijke hoeveelheid schuld en schaamte is, wil je die op iemand anders afschuiven, de schuld geven, je schamen, iemand vinden die je de schuld kunt geven, je schuld met anderen delen. Dus ouders, overweldigd door hun schuldgevoelens en schaamte, vinden de schuldige van hun kind... En deze ouders hadden ook hun eigen, niet minder schuldige ouders en opvoeders... Bij psychologisch werk met schuldgevoelens is het belangrijk om de “schuldige persoon” te identificeren, tegenover wie u feitelijk de schuld heeft? Wat? Met andere woorden, begrijp wie wat van jou wil, verwacht en niet ontvangt (goed voor hem). De tweede optie is iemand die niet verwachtte iets (slechts in zijn begrip) van je te ontvangen, wat hij daadwerkelijk heeft ontvangen. Dan kun je het eens zijn met de mening van deze beschuldiger en je anders gedragen of bij je mening en gedrag blijven. Dat wil zeggen, als je de zin van grootmoeder 'Het is een schande om de kleintjes te beledigen' rechtstreeks vertaalt, zal het blijken: 'Ik had niet verwacht dat je hem zou beledigen, en ik zou graag willen dat je dit niet nog een keer doet.' Vervolgens is het jouw vrije keuze of je het met je grootmoeder eens bent of niet. Als dat niet het geval is, is de kans groot dat de grootmoeder de manipulatie zal voortzetten. Dit is haar manier van controle. Ouders gebruiken onbewust schuldgevoelens als een middel om hun kinderen te beïnvloeden. Ze vertellen het kind dat als hij dit niet doet, ze erg overstuur zullen zijn. Hun wapens zijn uitspraken als “wat zullen de buren wel niet denken?”, “Je bent een schande voor ons!”, “Je stelt ons teleur!”, “Je zou het beter kunnen doen!”, “Waar zijn je manieren?” Uiteraard leren kinderen manipulatie te begrijpen, maar ook te creëren: schuld, schaamte, verwijten. De auteur, Nikolai Gavrilovich, voelt zich veel schuldig, maar in de vraag "Wat te doen?" Het beeld van het slachtoffer duikt al op: “Het is mijn schuld, straf mij alstublieft, misschien zal dit op de een of andere manier mijn moeilijke gevoelens verminderen.” De andere kant van het slachtoffer, de tiran, zal anders zeggen: “Ik kan het niet verdragen mijn schuld te dragen, laten we de dader vinden en hem straffen, zodat ik me weer beter kan voelen.”.