Veel mensen weten dat Leo Tolstoj schreef: “Alle gelukkige gezinnen zijn hetzelfde. Elk ongelukkig gezin is op zijn eigen manier ongelukkig.” Je kunt parafraseren en zeggen: “Alle gelukkige mensen zijn hetzelfde. Ieder ongelukkig mens is ongelukkig op zijn eigen manier.” Kijk naar de gelukkige mensen! Ze zijn inderdaad vergelijkbaar in dat opzicht: ze zijn tevreden met wat ze hebben en leven in een staat van interne harmonie, ze genieten van het leven, ze zijn gelukkig in relaties, ze behandelen mensen met respect en liefde, ze weten hoe ze het goede moeten zien; in hen doen ze wat hen interesseert (dit gaat over werk)); ze geven niemand de schuld en maken geen enkele bewering; ze zijn positief en zelfverzekerd, ze zijn weinig afhankelijk van de mening van anderen waar ze zich geen zorgen over maken; de toekomst; ze leiden een redelijk harmonieus leven, met voldoende tijd en energie voor alles wat belangrijk is – werk, gezin, kinderen, vrienden en familie, zelfontplooiing, hobby’s, etc. hebben de moed om zichzelf te zijn, openlijk hun verlangens te uiten; en meningen. Elke afwijking van deze toestand geeft aan dat de persoon een aantal verkeerde attitudes heeft (denkmodellen), die leiden tot een gebrek aan geluk op verschillende gebieden van het leven. Naar mijn mening is de belangrijkste taak van een psycholoog om iemand te helpen ontdekken deze onjuiste houdingen en transformeer ze in correcte houdingen. Dit veronderstelt op zichzelf dat er correcte houdingen bestaan, dat er een bepaalde waarheid is, op basis waarvan een persoon gegarandeerd gelukkig zal zijn. Ik oefen al vele jaren als psycholoog en ik kan vol vertrouwen zeggen dat de overvloed aan psychologische moeilijkheden en problemen juist voortkomt uit het feit dat in de eerste plaats maar weinig mensen op de hoogte zijn van deze waarheid (of van de regels van een gelukkig leven), en , ten tweede, volgt deze regels. Vaak zijn deze regels volledig tegengesteld aan de waarden die ons actief worden opgelegd door de samenleving, en die velen als de waarheid accepteren en volgen, maar dit brengt hen nog verder weg van het gewenste geluk deze? Aan de ene kant zijn ze al lang bekend en geformuleerd in alle grote religies en door veel wijze mensen. In de woorden van het Evangelie wordt dit als volgt uitgedrukt: “Het belangrijkste gebod is: “Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart, met al uw kracht, met geheel uw verstand. En heb uw naaste lief als uzelf.” Er is ook een duidelijke instructie: "zorg voor je ziel, de rest zal volgen." En er zijn geboden - wat je niet moet doen om jezelf geen schade te berokkenen. Het lijkt erop dat alles heel duidelijk is geformuleerd. Maar wie volgt dit? Gesprekken over God worden vaak gezien als iets dat los staat van het leven en er niet direct mee verband houdt, soms zelfs als iets beangstigends (een sekte!))). Onze staat lijkt het idee van God niet te verwerpen, maar in de praktijk worden waarden gepromoot die lijnrecht tegenovergesteld zijn aan die van het Evangelie. Veel mensen stellen materieel welzijn, sociale status, relaties, etc. op de eerste plaats in de hiërarchie van waarden, maar niet God en de ontwikkeling van hun ziel. Dit is een mondiale waanvoorstelling, die leidt tot een gebrek aan geluk. Alle religies zijn fundamenteel verenigd - dat liefde bovenaan de waarden van een persoon moet staan ​​- voor God, voor andere mensen, voor zichzelf. Het maakt niet uit welke religie je volgt, alle paden leiden naar hetzelfde doel. Het maakt niet uit dat er voorbeelden waren (en zijn!) van religieuze mensen die de ideeën van religie door hun daden in diskrediet brachten, dit is geen reden om deze ideeën als geheel te verwerpen. L.N. Tolstoj schreef: "Het feit dat de verbetering van onze ziel het enige doel van ons leven is, is waar omdat elk ander doel, met het oog op de dood, zinloos is." Ten eerste omdat ik mijn eigen ervaring had toen ik, onder algemene anesthesie, alles wat er van buitenaf gebeurde bekeek, en ik besefte dat ik geen lichaam ben, maar een ziel die slechts tijdelijk in dit lichaam leeft. Ten tweede, omdat al mijn cliënten die zich met hun ziel beginnen bezig te houden, dat wil zeggen: zoeken naar hun roeping, begrijpen dat dit de ware behoefte van de ziel is aan zelfrealisatie, om de ziel te zuiveren van negatieve emoties (angst, afgunst, wrok, woede, hebzucht enz.), )))