Het is geen toeval dat de uitdrukking ‘mama’s jongen’ een negatieve connotatie heeft. Zo worden mensen genoemd die de kindertijd nog niet zijn ontgroeid en nog niet klaar zijn voor het volwassen leven en de verantwoordelijkheid. Natuurlijk wenst geen enkele ouder zo'n toekomst voor zijn nakomelingen. Wat is de reden voor dit probleem? De wortels van dit fenomeen strekken zich uit tot de kindertijd. “Mama's jongens” werden overbeschermd door hun moeder. De gezinssamenstelling heeft hier echter geen invloed op. Zelfs de aanwezigheid van de vader garandeert niet de afwezigheid van een dergelijk probleem. Wat je moet onthouden? De zoon en de moeder zijn niet één geheel. Zoals iedereen weet, wordt na de bevalling de navelstreng doorgesneden. Dit betekent dat moeder en zoon vanaf dit moment verschillende organismen zijn. Totdat het kind twee jaar oud is, is het toegestaan ​​om hem als een deel van zichzelf te herkennen, om ‘wij’ in relatie tot hem te gebruiken: ‘we aten’, ‘we sliepen’, enz. Maar na deze leeftijd zou een dergelijke neiging moeten optreden. normaal gesproken afnemen. Het kind groeit, ontwikkelt zich, krijgt steeds meer onafhankelijkheid: hij loopt, eet, spreekt alleen. Maar voor een ‘mama’s jongetje’ is alles anders. Hij is met zijn moeder verbonden door een onzichtbare navelstreng, die zij niet kan doorknippen. Natuurlijk heeft het kind op de leeftijd van 3-5 jaar nog steeds steun, bescherming en begrip nodig. Maar voor een ouder kind zorgen is schadelijk! De moeder probeert haar zoon tegen de geringste inspanning of moeilijkheid te beschermen. Ze veegt zijn snot af, poetst zijn tanden en beslist voor hem met wie hij moet communiceren en wat hij moet spelen. Tegelijkertijd wordt zelfs de crisis van drie jaar, die een manifest van onafhankelijkheid is, zonder twijfel onderdrukt door de moeder. Dit is hoe het kind van zijn wil wordt beroofd. Fouten zijn nuttig. Moeder die haar zoon te veel beschermt, moet beseffen dat ze niet tegen alle fouten kan worden beschermd. Bovendien zal hij vroeg of laat één op één met moeilijkheden worden geconfronteerd en moet hij mislukkingen als nuttige ervaring kunnen accepteren. Als je een kind op dezelfde manier blijft opvoeden, zal hij op volwassen leeftijd een groot aantal complexen en psychologische problemen krijgen. Een 40-jarige zoon die bij zijn moeder woont (tenzij hij ernstige levensproblemen heeft) is niet de norm! Het is interessant dat een ‘mama’s jongen’ in de adolescentie zich begint te verzetten tegen de buitensporige zorg van zijn moeder. Dan begint ze hem de verspilde jaren van zijn leven te verwijten, zijn ondankbaarheid. Dit mag u in geen geval doen! Het kind moet zijn ouders respecteren, maar het is niet nodig om te veel druk op hem uit te oefenen - dit kan psychologische trauma's veroorzaken. Het is belangrijk om te onthouden dat onafhankelijkheid niet eng is, onafhankelijkheid is de weg naar een mooie toekomst help, meld u aan voor een consultatie https://www.b17.ru/ales10