Ken je het verhaal als je ergens heel hard naar streeft en naar verlangt, maar het bij elke inspanning blijft staan ​​of nog verder weg raakt, maar je er niet beter van wordt? Ik weet zeker dat iedereen iets soortgelijks op zak heeft. Wat kan hier aan de hand zijn en is het überhaupt de moeite waard om het milieu ‘op te ruimen’? En zo ja, hoe? En het komt ook voor dat het lijkt alsof je iets hebt bereikt en ontvangen, maar er was nog steeds geen vreugde. Tevredenheid trouwens ook. Over het algemeen moeten we het uitzoeken. Ik begin van ver. We hebben onze ware verlangens en behoeften. De kern van alles zijn uiteraard de behoeften. Er zijn er niet veel en de ‘piramide van Maslow’ beschrijft ze goed. Ik heb het over de inhoud, niet over hun relatie tot elkaar. Verlangens zijn gematerialiseerde behoeften. De behoefte aan zekerheid kan bijvoorbeeld tot uiting komen in de wens om veel te verdienen of te trouwen. Nou, je begrijpt het. Iedereen heeft zijn eigen ideeën en houdingen over de dingen die aan hun behoeften “zouden moeten” voldoen. Emoties reguleren dit hele gebeuren. Het verlangen bevredigt de behoefte: positieve emoties. Bevredigt niet - negatief of geen. Faalveilige test. Over het algemeen heeft de kindertijd ook behoeften en verlangens. Er zijn kinderen en er zijn ouders. Als ze samenvallen in relatie tot elkaar, is alles geweldig. Als ze het er niet mee eens zijn en ouders winnen door de behoeften en verlangens van kinderen te onderdrukken, hun waarden en houdingen op te leggen, verwacht dan problemen en leef een leven dat niet het jouwe is als volwassene. Ik hield echt van het idee dat informatie door een persoon eerst moet worden gekauwd, verteerd en pas daarna moet worden geassimileerd en geabsorbeerd of geaccepteerd als onderdeel van zijn wereldbeeld of positie. Als het in één stuk werd doorgeslikt zonder verwerking en vertering, dan blijft het een buitenaards element dat als een steen zal liggen en spanning zal toevoegen aan ons toch al interessante leven. Dergelijke ‘stenen’ omvatten de attitudes en principes van ouders, sociale attitudes en principes die van buitenaf worden opgelegd, gedragsstereotypen, dezelfde stereotypen, maar dan sociaal, etnisch, gender, professioneel, enz. Met andere woorden: als dit alles een kind overkomt, is hij nog niet in staat op intelligente wijze mentale hulpmiddelen te gebruiken om te filteren wat hem overkomt. De hersenen van het kind zijn hiertoe nog niet in staat. Het enige hulpmiddel dat een kind tot de leeftijd van 5 jaar kan gebruiken, zijn emoties. Dus het verspreidt ze in een breed bereik. Ouders onderdrukken in de regel dergelijke manifestaties, of onderdrukken en leggen hun standpunt over deze kwestie op. En soms worden ze zelfs persoonlijk en nog veel meer. En de behoeften van kinderen blijven 'hongerig' of ze werden gevoed met een surrogaat. En het werd bijvoorbeeld een gewoonte. Als volwassenen kunnen we onze behoeften blijven voeden met surrogaten of plastic voedsel en ons afvragen waarom onze prestaties ons niet bevallen, noodzakelijke acquisities geen voldoening schenken, prestigieuze banen ons niet gelukkig maken en ons depressief maken. Ook kunnen we verrast zijn dat onze verlangens in ons weerstand ontmoeten en dat we de uitvoering ervan uitstellen, uitstellen en ons angstig voelen, terwijl we nadenken over wat er zal gebeuren als we slagen. Dit is slechts één aspect van de vraag die in het begin werd geschetst. Er is ook een deel over het “chippen” van de omgeving en de intensiteit ervan. Hierover de volgende keer meer. Volg het nieuws! Met vriendelijke groet, Praktisch psycholoog Dina Kotovskova.