Hoe het gevoel van eigenwaarde te herstellenWat is een normaal gevoel van eigenwaarde? Ik ontving dit verzoek voor een artikel. Laten we beginnen met het concept van eigenwaarde. Dit is in feite eigenwaarde. Mijn waarde voor mij. Dat is alles. Eenvoudig en duidelijk. Niet voor anderen. Voor mij persoonlijk. Ik waardeer mezelf. Normaal gevoel van eigenwaarde is de waarde van jezelf binnen normale grenzen. Zonder te vergelijken met anderen. Zonder gebruik te maken van anderen. Ongeacht anderen. Ik hou gewoon van mezelf. Zowel goed als niet zo goed. En ik heb dienovereenkomstig een maatstaf voor mijn waarde, in verhouding tot de gevormde persoonlijke waarden. En hier zijn dit natuurlijk mijn interne waarden, in directe afhankelijkheid van de waarden van de samenleving. Zo iemand respecteert de wetten en deze zijn duidelijk voor hem. Hij weet harmonieuze, gelijkwaardige relaties op te bouwen met familie, vrienden, collega’s en familie. Het geweten heeft natuurlijk betekenis. Anders lijkt een opgeblazen gevoel van eigenwaarde geen normale, superwaarde te zijn wanneer een individu ‘spuugt’ op de verboden en de moraal van andere mensen die beperkt worden door de wetten van de staat. Hier hebben we het over het feit dat er helemaal geen waarden zijn. Geen. Er is alleen maar angst voor jouw veiligheid, angst voor de dood, angst om gestraft te worden. Daarom houdt zo iemand zich natuurlijk niet aan de wetten en normen van de samenleving als hij er zeker van is dat hij de straf zal vermijden. Hij is niet bekend met het concept van het geweten. Helemaal niet. Omdat zijn familie hem er een diepe minachting voor toonde. De formule is simpel: gebruik anderen voor jezelf als een nuttige functie. Op volwassen leeftijd wordt zo iemand gewoonlijk een psychopathische narcist-manipulator. Hij is op zoek naar een partner Slachtoffer-dienaar-slaaf-investeerder-bron..... Hij bouwt relaties altijd op vanuit een positie van bovenaf. Het is altijd de kritische Ouder. De uitzondering is de communicatie met een sterker-krachtig-rijke-significante partner, een paranoïde of epileptoïde psychopaat, waarbij de narcistische psychopaat de rol vervult van een stout kind (van onderaf). zo onbeduidend voor zichzelf dat hij zich niet vrijelijk kan uiten, vreselijk bang voor het oordeel van anderen. De persoonlijke behoeften van zo iemand zijn voor hem onbegrijpelijk, vergeten, onderdrukt. Hij leeft om anderen te dienen, om zich op zijn gemak te voelen en door hen goedgekeurd te worden, zelfs ten koste van hemzelf. Er is ook geen vertrouwen in interne waarden. Ze zijn niet duurzaam. Maar zo iemand respecteert de wetten en moraal van de samenleving. Het geweten wordt verward met schuldgevoel. Als ik schuldig ben, dan heb ik een geweten. Dit is hoe zijn familie hem heeft geleerd. Hij is altijd een slachtoffer en een kind. Uit dit diagram wordt duidelijk dat een persoon met een normaal gevoel van eigenwaarde geen hechte, vertrouwensrelaties zal opbouwen met mensen die niet gelijk zijn aan zichzelf: mensen met een abnormale eigenwaarde zoekt naar de Tormentor en de Tormentor vindt zijn slachtoffer. Ze spelen dus kinderscenario's uit, zodat het slachtoffer kan uitgroeien tot een waardevolle volwassene en kan vertrekken. Haar kwelgeest vindt dan het volgende slachtoffer. Een psychopaat kan immers niet bestaan ​​zonder een offermiddel. Of het slachtoffer raakt volledig zonder middelen (wordt ziek, wordt gek, sterft). En dan ruimt de Manipulator haar zelf op. Wie van jullie wil een slachtoffer zijn? Ik durf te suggereren dat er maar een paar van deze zijn. En dit moet een bewuste keuze zijn om hun destructieve gedragspatronen op te lossen. Dan zou zo iemand in de positie moeten zijn van een waarnemer bij de manipulator. En bedank je partner al bij het verlaten van zo'n relatie voor de opgedane ervaring van opgroeien. Ga dan verder met het leven, zonder hem. We herinneren ons tenslotte dat psychopaten niet veranderen. Nooit. De uitzondering vormen gevallen van genezende liefde, als de psychopaat zijn geliefde partner niet wil verliezen en gedwongen wordt zich als een volwassene te gedragen. Op voorwaarde dat zijn partner zelf in een volwassen positie verkeert en zijn behoeften voorop stelt. Dat wil zeggen dat het uiteindelijk op zichzelf waardevol zal worden. En zijn kwelgeest zal ZELF het juiste gedragsmodel willen en kunnen zien. Tegelijkertijd zal hij nog steeds niets van het geweten weten. Maar hij zal zich herinneren dat men niet gewetenloos kan handelen. Hij zal dit alleen weten dankzij zijn vindingrijkheid, ongelooflijk ..