Ongelooflijk, maar waar - dit bestaat. In plaats van vreugde ervaart iemand een staat van stress. Wat voelt zo iemand als hij goede dingen over zichzelf hoort? Hij voelt zich zowel prettig als moeilijk, en op de een of andere manier erg ongemakkelijk. Het lijkt alsof ik wil dat dit doorgaat, maar het zou snel voorbij zijn. En het verlangen om steeds meer te horen gaat gepaard met een heimelijk gevoel dat dit onverdiend is, en het is vreselijk onbescheiden en niet goed om zo openlijk te genieten van wat er gebeurt. Het is absoluut onmogelijk om rustig naar deze woorden te luisteren en deze te accepteren. Het is ondenkbaar om het allemaal voor jezelf te nemen en daar te stoppen. Nee, je moet dringend iets doen als reactie: glimlachen, spreken, bedanken. Doe het precies. Omdat Doen een universele verlossing is van het eenvoudige Zijn. En in dit geval is het erg moeilijk om met de liefde van iemand anders voor jezelf te zijn. Daarom is het beter om zo snel mogelijk te beginnen met antwoorden, zonder de persoon te laten uitpraten. Met je stroom van dankbaarheid leg je hem het zwijgen op en red je jezelf van de onhandigheid van het accepteren van aandacht die aan jou is gericht. Ze hebben je een geschenk gegeven - je moet dringend iets teruggeven. Ze gaven me een compliment - meer woorden van dankbaarheid dan ik zelf ontving. En vrede komt pas nadat iemand erin slaagt iets terug te doen. Of, bijvoorbeeld, een man houdt van een vrouw. Oprecht en diep. Wat is er op dit moment met de vrouw aan de hand? 'Je kunt niet van me houden. En zo'n goede man kan niet zo van mij houden. Dit betekent dat hij: - niet liefheeft (bedriegt, wil gebruiken), - liefheeft, maar zich vergist (hij zal ontdekken wat voor soort ik ik ben en zal onmiddellijk ophouden met liefhebben), - er is iets mis met hem (de De meest effectieve manier om een ​​goede man te neutraliseren is door een fout in hem te vinden).” De psychologische betekenis van deze acties is eerder het goede teruggeven dat ze aan de persoon wilden geven. Zonder iets achter te laten, kom je weer terecht met een onvervulde behoefte aan liefde en acceptatie. Leven met een aandachtstekort is immers gebruikelijk en bekend. En hoewel het moeilijk is, is het draaglijk. Hij wil het echt! Hij kan het gewoon niet aan. Het is niet bekend wat moeilijker voor hem is: als niemand aandacht aan hem besteedt, of als God het verhoede, ze hem opmerken. Het blijkt dus dat hij uitgehongerd lijkt te zijn, omringd door een verscheidenheid aan aromatische gerechten. Er wordt veel en vaak gezegd over het “vermogen om te geven”... Maar als je beter kijkt, dan is met het “vermogen om te nemen” (ontvangen, houden) alles ook niet zo eenvoudig als het lijkt. Het blijkt dat een ander die zijn aandacht wil en kan geven, niet genoeg is. Er is iets anders nodig om doordrenkt te zijn met liefde. Wat is het? Het feit is dat iemand die opgroeide in een tekort aan liefde en warmte dergelijke relaties in zijn latere leven onbewust zal herhalen. Hij zal mensen kiezen die hem afwijzen. En degenen die echt van hem houden, zijn niet interessant voor hem. Hij weet niet wat hij moet doen met iemand wiens liefde hij niet hoeft te bereiken, voor wie hij niet hoeft te vechten. Met een persoon die beschikbaar is, niet in de steek laat of verraadt. Hij zal zich altijd vervelen en vragen: “Wat nu?” Dit gevoel van verveling, een plotseling verlies van interesse vrijwel onmiddellijk nadat het gewenste object is ontvangen, is zeer kenmerkend. Omdat wat er daarna gebeurt nadat een persoon is overwonnen, onbekend is. Zo herschept een persoon eindeloos de relaties waarin hij opgroeide. Als hij last heeft gehad van overmatige remmingen of dwang, zal hij zich zo gedragen dat hij de mensen om hem heen zal dwingen hem iets te verbieden en hem tot iets te dwingen. Of hij zal hun absoluut onschadelijke handelingen als een verbod of dwang ervaren. Hij zal oprecht en oprecht lijden, maar zichzelf keer op keer in deze situatie bevinden. Dus in een poging om eindelijk de gewenste relatie op te bouwen, zal hij situaties met verbazingwekkende nauwkeurigheid opnieuw creëren, met een ongelukkig einde. Freud noemde dit fenomeen gedwongen herhaling, wat betekent dat we de behoefte hebben om situaties en relaties opnieuw te spelen die bijzonder moeilijk en pijnlijk waren vroege kinderjaren. We doen dit in de onbewuste hoop het ongelukkige scenario te veranderen. Er kwam echter een trein op het verkeerde spoor terecht.