De opkomst van het World Wide Web heeft ons leven lange tijd in twee delen verdeeld: reëel en virtueel. Het internet is een zeer handige plek geworden voor het vinden van vrienden en werk, het kopen van goederen en diensten, een plek voor vrije tijd en spelletjes, het verkrijgen van informatie en persoonlijke emoties. Het internet stelt geen leeftijdsgrenzen en daarom is het voor kinderen en tieners zo gemakkelijk om ‘een van onszelf’ te worden. Ouders en leraren stellen vaak de vraag of deze internetrage onder de jongere generatie wel zo onschuldig is. Wordt het echte leven niet vervangen door dit zogenaamde virtuele leven? En wat te doen als dit virtuele leven het belangrijkste wordt voor een tiener, maar hij in het echte leven alleen maar eet en naar bed gaat? De mens is een sociaal wezen en de communicatieve behoefte in de adolescentie blijft nog steeds een van de belangrijkste. Met andere woorden: het feit dat een tiener met interesse communiceert op talloze sociale netwerken op internet, wordt volledig gerechtvaardigd door de leeftijdssituatie van zijn ontwikkeling. Tegelijkertijd is het belangrijk om op te merken wat er gebeurt met zijn communicatie met zijn familie, klasgenoten en vrienden met dezelfde interesses. Hoe de grens te zien, waarvan de afwijking niet langer gezelligheid wordt genoemd, maar computerverslaving? Deze zelfde afhankelijkheid kan worden gemeten in uren en minuten die een tiener bereid is te besteden aan echte communicatie met vrienden en aan correspondentie op internet. Je kunt erover praten als je het leven van je kind gaat bestuderen aan de hand van zijn aantekeningen en emoticons in de status naast zijn avatar. Elke verslaving is een pijnlijk verlangen dat voortdurend moet worden versterkt. Als u bij uw kind een psychologische inzinking ziet, wanneer hij het vermogen verliest om terug te keren naar internetcommunicatie, dan bestaat een dergelijke verslaving helaas al. En de volgende "dosis internet" voorkomt het ontstaan ​​van prikkelbaarheid en angstgevoelens en zorgt ervoor dat hij zich op zijn gemak voelt. Het is duidelijk dat de morbide passie voor sociale netwerken een afwijking is van de realiteit, die door bepaalde omstandigheden niet volledig aan onze vitale behoeften voldoet. Dit is het verlies van familiebanden, dit is een gebrek aan begrip tussen familie en vrienden, dit is een afwijzing van jezelf en je omgeving in de echte wereld, dit is een zoektocht naar een illusoire ruimte die een denkbeeldig gevoel geeft van de volheid van het leven. Waarom is communicatie op sociale netwerken zo aantrekkelijk voor een tiener? Ten eerste wordt hier een situatie van volledige controle over de communicatie gemodelleerd (met één muisklik kan een tiener op elk moment een gesprek beëindigen), sociale grenzen worden hier uitgewist (communicatie kan elke persoonlijke status hebben die verder gaat dan de leeftijdsgrenzen), het internet geeft een gevoel van grenzeloze vrijheid, onpersoonlijkheid en geheimhouding (je weet nooit helemaal zeker wie er aan de andere kant van de monitor staat). Ten tweede is het helemaal niet moeilijk voor ons om extreem openhartig te zijn tegenover vreemden (“het effect van een willekeurige medereiziger”), terwijl we onze familie en vrienden vaak bewust beschermen tegen “extra” informatie die hen angst of pijn zou kunnen bezorgen. En wat moeten ouders van wie de kinderen dagenlang op sociale netwerken rondhangen, hoe ze hun kinderen van de monitor kunnen losrukken, wat moeten ze bieden in ruil voor zulke opwindende communicatie? De eerste stap is het besef dat dit probleem in uw gezin bestaat en dat het samen moet worden opgelost. In de regel is er in de verhalen van dergelijke gezinnen ervaring met afhankelijke omstandigheden (gevallen van alcohol- of drugsverslaving, gokverslaving, enz. Zijn niet ongebruikelijk in eerdere generaties), en er is ook ervaring van onschatbare waarde bij het oplossen van deze problemen. Heb geduld en middelen. Belangrijke mensen voor een tiener kunnen een hulpbron worden, waarbij de communicatie met wie waardevol voor hem blijft. Geef het instituut van familietradities terug aan het gezin, dat zo genadeloos verloren is gegaan en dat ons huis altijd tot een thuis heeft gemaakt, het heeft gevuld met gezinsgeluk en comfort, en het heeft veranderd in een psychologisch toevluchtsoord voor alle gezinsleden, jong en oud. Zet een stap richting uw kind»