Oorzaken van gameverslaving. Waarom beginnen problemen met gamen? Verschillende modellen proberen uit te leggen waarom sommige mensen verslaafd raken aan gamen. Het behaviorisme benadrukt de rol die leren speelt. Wanneer iemand speelt en wint, leert hij dat dergelijk gedrag (spelen) wordt gevolgd door een positief resultaat (geld verdienen). Dit fenomeen wordt 'positieve bekrachtiging' genoemd. Bij gokken voor geld praten mensen over ‘intermitterende’ bekrachtiging, wat betekent dat winsten willekeurig en niet voorspelbaar zijn. Neurowetenschappelijk onderzoek heeft bevestigd dat mensen, wanneer ze met dit soort bekrachtiging worden geconfronteerd, de neiging hebben om het gedrag voort te zetten, zelfs als de positieve gevolgen slechts willekeurig zijn. In een spel heeft dit tot gevolg dat de speler blijft spelen in de hoop te winnen, ook al zijn de verliezen groter dan de winsten! Het is bekend dat veel mensen die een gokverslaving hebben gehad, melden dat ze in het begin van hun gokcarrière aanzienlijke winsten hebben geboekt: het is dan alsof de ervaring in hun geheugen gegrift blijft, waardoor de overtuiging wordt aangewakkerd dat ze zo'n overwinning opnieuw kunnen reproduceren. Andere (cognitieve) modellen verklaren gokverslaving door inadequate opvattingen van spelers over het spel, in het bijzonder over de mogelijkheid van een positieve invloed op de uitkomst van het spel. Dergelijke overtuigingen versterken de hoop om te winnen en verhogen daardoor de incidentie van spelgedrag. Bij het gokken voor geld is het echter belangrijk om twee basisprincipes te onthouden. Ten eerste: de negatieve verwachting om te winnen: dit betekent dat de speler statistisch gezien op de lange termijn steevast zal verliezen als hij de gewonnen bedragen verliest; omgekeerd zal de kansspelindustrie, die de statistische structuur van de winsten zo vormgeeft dat er commissie voor wordt geïnd, op de lange termijn altijd winnen. Dit betekent dat er bij gokken om echt geld geen verband bestaat tussen verschillende spelsessies, dat elk gespeeld spel onafhankelijk is en dat het onmogelijk is om de uitkomst van weddenschappen te voorspellen op basis van kennis van eerdere weddenschappen. Onaangepaste overtuigingen (irrationele cognities) van spelers zijn in tegenspraak met deze twee basisprincipes. Een speler zal bijvoorbeeld denken dat hoe meer hij speelt, hoe groter de kans is dat hij wint, of dat als er al een overwinning heeft plaatsgevonden, er ongeveer dezelfde kans is. van het behalen van een tweede overwinning Andere modellen laten vaak zien dat verslavend gokken ook een biologische basis heeft. Er is waarschijnlijk een gemeenschappelijke biologische basis voor verslavingsproblemen, waaronder gokverslaving, gerelateerd aan het zogenaamde beloningscircuit. Dit komt overeen met het circuit van dopamine, een neurotransmitter die betrokken is bij belonings- en versterkingsmechanismen. Volgens deze modellen zullen mensen met een gokverslaving een verstoring van dit dopaminecircuit vertonen, waardoor een gevoel van spanning ontstaat. Het spel wordt dan gebruikt als middel om het dopaminegehalte te reguleren, waardoor de spanning tijdelijk wordt verminderd. De huidige trend is om te geloven dat de oorzaken van gokverslaving gevarieerd zijn en verband houden met biologische, psychologische en sociale factoren.