(voor het webinar "De grillen en hysterie van kinderen. Hoe kunnen ouders overleven?") Heel vaak zie je zo'n scène tijdens een wandeling of in een winkel mama (in het begin rustig, maar als als je luistert, zul je vermoeidheid en onheil opmerken in de zin): "Nee, Sasha, ik koop geen snoep voor je." Kind: "Koopiiiiii." Mam, ik wil wat snoep!’ Mam (er klinkt spanning en ergernis in haar stem): ‘Nee. Stop met schreeuwen, ik koop geen snoep voor je.” Kind (luider): “Nou, koop het!!! Je hebt het beloofd!’ Mam (blijkbaar heel boos): ‘Ik zei nee! Dus nee! We gaan naar huis en dat is het, geen snoep!” Kind (trekt zijn hand uit, gaat op de grond zitten en laat met al zijn uiterlijk zien dat hij nergens verder komt, en zonder snoep gebeurt er helemaal niets). Moeder (grijpt de hand van het kind, geeft een daverende klap op de billen, filtert heel boos en stilletjes iets uit de serie 'Ik snap het', de wangen gloeien, het kind schreeuwt) Ze gaan naar huis, of beter gezegd, ze sleept hem mee de hand of draagt ​​hem onder haar arm. Einde van de scène De scène is grotendeels universeel, hoewel er enkele subtypen zijn. Als de moeder heel lang overtuigt en dan akkoord gaat, als het kind schreeuwt, maar de moeder nog steeds niet instort en niet slaat, maar haar naar huis sleept. Toen mijn dochter nog heel klein was en we op de grond liepen speeltuin, ik was altijd verbaasd dat mijn ouders zo snel hun geduld verliezen. De zoon was toen al volwassen en de ‘zandproblemen’ verdwenen naar de achtergrond. Klachten over grillen en hysterie onder moeders, die meestal op de bank zitten, komen het meest voor. "Oh, ik had gisteren zo'n schandaal!" “En de mijne at helemaal niet, ik moest haar vermaken, en toen dwong ik haar gewoon. Zolang ik snoep eet, doe ik dat niet, ik wil het niet.” Toen mijn dochter opgroeide, herinnerde ik me weer hoe het was om voor een andere positie te staan, met het feit dat ik ooit een kleine baby was. niet langer je wederhelft, maar een aparte persoon, die snoep eist, protesteert, saboteert, het er niet mee eens is. En nogmaals, net als zeven jaar geleden, toen mijn oudste opgroeide, ontdekte ik hoe gemakkelijk het is om ‘mijn geduld te verliezen’, vooral wanneer vermoeidheid en slapeloze nachten zich één op één opstapelen, zoals de negende golf. Soms slaagde ik erin te abstraheren mezelf uit de situatie en bekijk het vanuit het standpunt van een specialist. En toen opende zich een heel ander beeld voor mij. Ik zag Mash, Nastya, Dimochek en Vanechek door de tuin lopen, die in veel opzichten (en als je genetici gelooft, minstens 50%) een weerspiegeling waren van hun moeder of vader. Ik zag hoe ouders echt hulp nodig hebben. Bovendien zag ik hoezeer ik deze hulp nodig had. Omdat ik elke keer niet wist hoe ik met de volgende ‘verrassing’ van mijn opgroeiende kinderen om moest gaan. En ik koos voor deze hulp, ik wendde me tot boeken en specialisten, ondanks mijn beroep. Want naar mijn mening is dit een natuurlijk onderdeel van het leven van iemand die vragen stelt over zichzelf en zijn omgeving. Kinderen helpen ons altijd onze kwetsbaarheid te ontdekken, maar niet iedereen weet er later wat mee te doen. Ik geef nooit (en doe nog steeds geen moeite) met aanbevelingen en adviezen, maar dankzij die “wispelturige” en “ongehoorzame” kinderen en zij die lijden. De ouders, die zichzelf de schuld gaven, kwamen met een idee. Dit idee gaat over wat ik kan doen. Een afspraak blijven uitvoeren is zeer weinig en is niet voor iedereen geschikt. Niet iedereen heeft de mogelijkheid om een ​​specialist te vinden; in veel steden zijn er helemaal geen psychologen, vooral niet voor kinderen. Geen. Maar ik schrijf artikelen, ga online, geef webinars en vertaal voor geïnteresseerde ouders vanuit de ‘psychologische’ taal naar het Russisch wat ik zo lang en veel heb gestudeerd. Dit idee leek mij heel verstandig. En nuttig. Omdat ik geloof dat mama en Sasha dankzij mijn inspanningen vrede kunnen sluiten! En leer onderhandelen over snoep. Dit betekent dat er nog een gelukkig gezin in de wereld zal zijn. Met vriendelijke groet, Anna.