Op moeilijke momenten is het normaal dat iemand medelijden met zichzelf heeft. Soms is zijn ziel zo zwaar dat hij niets wil doen. Maar het is moeilijker als niemand je wil steunen of als je dierbaren niet weten hoe ze je moeten helpen. Als we niet de kracht hebben om iets te doen om de situatie te corrigeren, beginnen we ons af te vragen: “Waarom is dit? gebeurt er met mij...? Dan volgen: beschuldigingen van jezelf, andere mensen; woede over de huidige situatie, etc. Ja, nu is er zo'n moment, een pauze, waarop niets wordt gedaan, de handen het opgeven. We willen ons niet eens voorstellen hoe we verder moeten leven, we hebben geen idee. Je merkt dat we medelijden met onszelf hebben en dat geeft ons plezier, ja dat is waar, maar zo'n periode kan niet worden verlengd, anders kun je depressief worden of wordt het later moeilijk om je positie te herstellen. Het is noodzakelijk om op dat moeilijkste moment, wanneer je het gevoel hebt dat je handen het op het punt staan ​​het op te geven, te proberen jezelf de vraag te stellen: “Wat kan ik nu doen om deze situatie te verbeteren?” Dit is het soort vraag dat je aan het denken zet, stel je een of meer oplossingsopties voor. Je zult niet merken hoe je kracht weer zal verschijnen, zelfs als je niet meteen iets doet, maar je zult geen medelijden meer hebben met jezelf. Misschien wil je iets vinden om te doen, al is het maar voor ontspanning, maar tegelijkertijd zul je positief denken en vooruitkijken. Zonder deze vraag blijf je gewoon op dezelfde plek en blijf je verdrietig. Je kunt uit elke situatie een uitweg vinden.