Laten we proberen de bladzijden van de geschiedenis om te slaan en te zien hoe zij reageerden op verraad. Iedereen denkt meteen aan het bijbelse beeld van een ontrouwe vrouw die op het punt staat door haar boze echtgenoot en zijn bondgenoten te worden gestenigd. Dit is de reactie op verraad. Wat zit er in dit ritueel? Wat is de betekenis? Bloed... Ja, het is met zijn bloed dat de verrader moet boeten. Dit is waar de eerste emotionele reactie naar voren komt: onvergevingsgezindheid. Echt, nadat je over het verraad hebt gehoord, vergeven? Zeer weinig mensen kunnen bogen op een dergelijk vermogen. Vergiffenis. Er zit een bijzondere betekenis in verborgen. Maar we komen er later op terug. In de oudheid was de samenleving wreed tegen verraad, daar waren redenen voor - het was noodzakelijk om duidelijk te weten wie wiens kind was, zodat er geen verwarring ontstond wanneer het erven van eigendommen, privileges, titels en gewone mensen zich niet vermengden met de adel, en een adellijke familie kon een stamboom hebben. Tegenwoordig is verraad geen strafbaar feit, geen administratief misdrijf, het is slechts een episode uit het gezinsleven en het betreft alleen echtgenoten en geliefden, maar niet de staat. Tussen verraad en trouw bestaat tegenwoordig alleen maar een gevoel van liefde. Volgens de statistieken zijn er veel minder gevallen van ontrouw onder vrouwen dan onder mannen. Grappig! Met wie bedriegen deze mannen dan? Met dezelfde ontrouwe vrouwen? Ofwel liegen de statistieken, ofwel... de gegevens over vrouwelijke ontrouw zijn niet geheel betrouwbaar. Laten we eens nadenken... Hoe is hij? Hoe is zij? Dit personage dat in het geheim zijn partner verandert? Hij is zwak. Het eerste wat in je opkomt. Kwetsbaar. Anders zou ik me niet verstoppen. Maar dit is alleen op het eerste gezicht. Hij wordt gedreven door iets dat sterker is dan hij. Wat is dit verlangen? Hoe vreemd het ook klinkt, dit is liefde. Een man of vrouw buiten het huwelijk is allebei op zoek naar liefde. Het zal niemand verbazen dat het concept van liefde voor iedereen anders is. En we horen vaak de volgende zin: "Ik hou van mijn vrouw, maar... ik sta mezelf nog steeds intieme relaties met anderen toe." Het is precies in het concept van zulke ‘liefde’ dat de vijand die verraad wordt genoemd zich verbergt. We weten niet hoe we moeten liefhebben. Bovendien weten we niet eens wat liefde is. We kunnen door het leven gaan en dit vermogen tot op zekere hoogte leren. Alles behalve liefde heet liefde. Helaas... Laten we terugkeren naar ons onderwerp. Een verrader, een verrader... ik zou hem “Zoeker” noemen. Dergelijke liefdeszoekers kunnen grofweg in twee categorieën worden verdeeld: de één zoekt naar eigenliefde buiten het huwelijk, de ander wil zelf liefde ervaren. Elke persoon krijgt dienovereenkomstig wat er ontbreekt in een echte relatie met zijn of haar partner. Wat als de zoeker naar beide zoekt? Wie kan hem veroordelen? Als er helemaal geen liefde in zijn huwelijk zit! Natuurlijk kan er een plichtsgevoel op de koninklijke troon zitten, daarnaast is er een gevoel van schuld, medelijden en angst dat gewoon niet door zijn koninkrijk loopt. Gewoon geen liefde. En nu, in overeenstemming met hun ideeën over liefde, vinden zoekers zichzelf een langverwacht object. Laten we het "Muze" noemen. Sommige mensen beschouwen liefde als zorgzaamheid, sommigen als seks, anderen als acceptatie. Iedereen heeft zijn eigen waarden en criteria. Hoe hoger het niveau van spirituele ontwikkeling van de zoeker, hoe meer de muze met hem zou moeten corresponderen. En eindelijk vond hij haar! Alles zou in orde zijn... als er geen maar was... Hij bouwde zijn koninkrijk zelf. Hij weet niet hoe hij anders moet bouwen. En deze nieuwe relatie is gedoemd te mislukken. Maar de paradox is dat ze ook noodzakelijk zijn. Als er in het gezin geen voorwaarden zijn om te leren liefhebben, schept het leven andere omstandigheden. Eén cliënt vertelde over haar taboe: “Ik ging trouwen en wist duizend procent zeker dat ik mijn man nooit zou bedriegen. Ik dacht dat ik heel veel van hem hield. En ik heb genoeg kracht en geduld. De hele betekenis van mijn leven kwam neer op het feit dat ik mijn man vond. En dat hij bij mij is. Ik had nooit geloofd dat ik hem kon bedriegen. Maar toen ik mijn liefde ontmoette... zou ik het niet eens bedrog noemen! Integendeel, het feit dat ik mijn huwelijksplicht vervulde, was in mijn ogen verraad. Verraad aan je liefde”... Laten we terugkeren naar onze twee soorten zoekers..