Van de auteur: Waarom verliezen we het gevoel van lichtheid van het zijn? Hoe kan ik het terugkrijgen? Wie kan ons hierbij helpen? Lees hierover meer in het onderstaande materiaal. Als je hart licht is, is je wandeling licht. Japans spreekwoord Om hier en nu te leven... Wat is er eenvoudiger? Wakker worden met de zonsopgang. Kijk naar de wereld en besef de schoonheid, uniciteit en originaliteit ervan. Wees vervuld van kalm vertrouwen of zelfverzekerde kalmte door het feit dat je veilig bent in deze grenzeloze wereld van mogelijkheden. Open je ogen en oren wijd en haal diep adem. Neem de wereld om je heen waar met al je zintuigen. Realiseer de waarde van dit moment, deze seconde, die nooit meer zal gebeuren. Om een ​​opwindende verbinding te voelen met alles wat bestaat... Het is verbazingwekkend dat ieder van ons al deze rijkdom aan kleuren en sensaties heeft. Maar het is verborgen onder een dikke laag mentaal ‘afval’, die ons zicht zorgvuldig vertroebelt. En we dragen de bagage van dergelijke gedachten, overtuigingen, verwachtingen, valse attitudes en waarden met ons mee. We zijn niet alleen maar aan het slepen, maar om de een of andere reden zijn we ook bang om los te laten. Misschien is het een feit dat we bang zijn om leeg te zijn, omdat we afstand hebben gedaan van deze bagage, waarvan we het grootste deel door erfenis hebben ontvangen? Maar het zal helemaal geen leegte zijn, maar lichtheid. Gemak van perceptie, bestaan, leven. Lichtheid van het zijn. Waarom heeft niemand ons geleerd hoe we de lichtheid van het zijn kunnen vinden? Feit is dat onze ‘leraren van het leven’ zelf leden onder de afwezigheid ervan. Maar iedereen had het. Er was eens. Toen we kauwgom-inzetstukken verzamelden, genoten van Fanta uit een fles, en het gedurende meerdere dagen dronken... Toen we een cassettebandje met een potlood terugspoelden om geen batterijen in de speler te verspillen... Iedereen kan deze momenten bereiken in hun eigen tijdmachine. Eén klein fragment uit dat tijdperk kan levendige, levendige herinneringen oproepen. Dus wat deden onze ‘levensleraren’ tijdens deze periode van verbeurdverklaringen, bijlagen en cassettes? Zij waren immers nog steeds betrokken bij onze opleiding. Ze investeerden in ons kennis, vaardigheden, principes. Zij gaven de een na de ander de onderdelen van hun eigen levensbagage door. Dank aan hen hiervoor: ze hebben gedaan wat ze konden. Ze hebben ons het belang geleerd. Toegegeven, de lichtheid volledig vergeten. Ze kunnen worden begrepen - ze hebben tenslotte nagedacht over de belangrijkste en belangrijkste dingen. Door de beker te vullen met bagage-elementen, was er steeds minder ruimte voor de lichtheid, die aanvankelijk in overvloed aanwezig was. Wat hebben we nu? Is de beker tot de rand gevuld en is er geen ruimte voor lichtheid van het bestaan? Is kostbare tijd onherroepelijk verloren gegaan? Helemaal niet. Wij hebben nog steeds het vermogen om te leren. Dit zijn dezelfde prachtige vaardigheden van het herhalen van nieuwe geluiden, het kopiëren van de intonaties van de stem en gezichtsuitdrukkingen van de ouders. Aangeboren vermogen om te leren en te modelleren. Om hiervan te profiteren heb je geen diploma’s of doctorale of academische graden nodig. Maar nu zal de situatie veranderen. Studenten zullen de plaats van docenten innemen. Dit moment werd goed uitgespeeld in het televisiemagazine "Yeralash". Daar bleef de jongen na schooltijd dienst doen in een leeg klaslokaal. Hij gaf een denkbeeldige les waarbij leraren aan bureaus zaten in plaats van aan studenten. De jongen stelde hen lastige vragen over hun huiswerk, maar de leraren konden geen antwoord geven en vroegen hen verlegen om hen geen slechte cijfers te geven en hun ouders niet te bellen. Ik ben nu echter volkomen serieus met het lesgeven aan kinderen. Eén blik in de ogen van een kind zal voldoende zijn om te begrijpen wat de ‘meester van de lichtheid van het zijn’ vertegenwoordigt. Zijn ogen fonkelen, zijn energie is in volle gang, hij is als de belichaming van interesse in het leven in al zijn verschijningsvormen. Je zult hem niet eens kunnen overtuigen van de ernst van een belangrijk levensprobleem waarmee je wordt geconfronteerd. Omdat het volgens hem slechts een kleine moeilijkheid zal zijn. En we waren ooit hetzelfde. Kleine genieën en meesters van de lichtheid van het zijn. En ons kopje was nog niet vol, en er was veel minder bagage. Ergens in ons zal er voor altijd een deel zijn dat zich dit alles herinnert. Erich Bern zou dit zeggen