Hoe stop je met jezelf uitschelden en straffen? Laat me je vertellen: dit is een van de meest voorkomende verzoeken in counseling! Soms ‘reiken’ we hem uit angst. ‘Ik ben bang om mensen niet naar de zin te maken’, ‘Ik ben bang om een ​​fout te maken op het werk.’ Ik vraag: wat is de reden, wat zal er gebeuren als je niet tevreden bent, als je een fout maakt? En de persoon antwoordt dat hij zich erg slecht voelt. Ik vraag: bekritiseert iemand u of straft iemand u? Nee. Ikzelf (de meeste sollicitanten zijn meisjes, blijkbaar schamen de jongens zich om een ​​psycholoog over hun ervaringen te vertellen, het is waarschijnlijk niet zoals een man, het is beter om het jarenlang in jezelf te dragen...). En dan wordt de vraag geformuleerd: hoe kan ik stoppen met mezelf uitschelden en straffen?! Een jonge man formuleerde: "Svetlana, ik ben mezelf aan het schijten." In dit artikel zul je het antwoord vinden op de vraag "Hoe je kunt stoppen met jezelf uitschelden en straffen." Maar laten we eerst eens verkennen waar de wind waait. De oefening staat hieronder onder het juiste kopje. Waar komt de gewoonte vandaan om jezelf uit te schelden en te straffen? Dat is natuurlijk wat ons is geleerd! Als een ouder een kind waardeert en goede woorden zegt, dan leert hij het kind zichzelf te waarderen en goede dingen tegen zichzelf te zeggen. En zo’n kind zal eerder een goed gevoel over zichzelf hebben dan iemand die veel en onverdiend wordt geprezen. Dit is een patroon. Ja, er zijn altijd uitzonderingen. Maar daarover nu niet. Als een ouder (mama of papa) een kind vaak uitscheldt, uitscheldt voor iets waarvoor het kind niet verantwoordelijk kan worden gehouden, dan leert hij het kind niet alleen zichzelf slecht te behandelen. Maar ook om passief en hulpeloos te zijn. Nare woorden zitten in het hoofd en de ziel van het kind. Zelfs als hij ze “niet hoort” en “niet merkt”, helaas. Ik zal niet zeggen dat alles zo duidelijk is. Als er een andere volwassene is die het kind steunt, zal het kind leren zichzelf uit te schelden en te steunen. Maar de ouders waren niet altijd giftig, maar de persoon heeft niettemin een zeer sterke innerlijke criticus (IC). Otkedova?! Het is makkelijk. We leren niet alleen van volwassenen, maar ook van belangrijke anderen. We leren ons hele leven nieuwe vormen van gedrag van alle belangrijke anderen. Bewust of niet, expres of niet, veel of weinig. En het prototype van de Innerlijke Criticus zou een leraar kunnen zijn die altijd ontevreden was en geloofde dat je kinderen niet kunt prijzen, en dat het geven van een 5 neerkomt op het verwennen van hen. Dit zou de leider van een kring kunnen zijn die belangrijk was voor het kind. Het kunnen ook klasgenoten zijn. Oh ja! Hoe komt het dat ik grootouders, tantes, ooms, zussen en broers niet heb genoemd?! Natuurlijk, maar natuurlijk! En zelfs het prototype van VK kan een held uit een film zijn, stereotypen van tv geleerd... Zoals je kunt zien, zijn er talloze bronnen. Maar toch hebben mama en papa de belangrijkste invloed. Soms vraagt ​​een psycholoog: met wiens stem scheld je jezelf uit? Ja, mensen zeggen: “Op de onze.” Ja, dat is waar en dat is niet waar. We raken zo aan deze stem gewend dat we hem als de onze accepteren. Als je tot de categorie mensen behoort die geloven dat VK hun oorspronkelijke deel van de ziel is, dat het altijd zo is geweest, dan zal ik je vragen om jezelf in de vroege kinderjaren te herinneren. Hier ben je op 10-jarige leeftijd, geef je jezelf een standje? Je bent 9, hoe zit het nu? Wat is de vroegste leeftijd die u zich herinnert? Scheld jij jezelf op die leeftijd ook uit? Hoe je kunt stoppen met jezelf uitschelden en straffen De allereerste stap is dus het besef dat de Innerlijke Criticus niet iets is waarmee je bent geboren. Je bent geboren met armen en benen. De hersenen en inwendige organen, maar je had bij de geboorte geen VC. Het verscheen later. En nadat je VK hebt gezien als iets dat niet van jou is, kun je dit doen. Laat hem spreken. En zeg dan zoiets als dit: “Ik luister al mijn hele leven naar je. Je bekritiseert en vernedert me voortdurend. Je vertelt me ​​​​nare dingen. Je vertraagt ​​​​mijn zaken, weerhoudt me ervan iets te doen, iets te beginnen, je fluistert tegen Dat het voor mij beter is om niet te beginnen. Dat ik door niemand aardig gevonden kan worden, omdat er een gebrek in mij zit. En dat mensen niet met mij willen omgaan als ze dat vinden hoe ik echt ben. Maar ik vertel je dit al mijn hele leven. Ik wil niet meer naar je luisteren!?