Op een bepaald moment in uw leven beseft u misschien dat u psychologische hulp nodig heeft. Dan rijst de vraag over de vorm van deze hulp. Als je alleenstaand bent, is alles min of meer duidelijk. De meest voor de hand liggende optie is een aangepast formulier. Minder voor de hand liggend (maar effectiever) is een combinatie van persoonlijk en groepswerk. Als u echter een gezin heeft, is het de moeite waard om de gezinstherapievorm te overwegen. Waarom? Als persoon die aan beide kanten van de ‘barricade’ heeft gestaan, zowel als opdrachtgever als als adviseur, wil ik mijn gedachten over dit onderwerp delen. Ik hoop dat deze informatie nuttig zal zijn voor de gezinslezers die zich nu afvragen welke werkvorm ze moeten kiezen. Laten we een paar eenvoudige vragen beantwoorden. Waar ga je werken, plezier maken met vrienden, naar therapie? Waar ga je na dit alles heen? Waar breng je deze tijd door? Dat klopt, in uw familie. En dit is een heel belangrijk punt! Familie is een zeer interessante en sterke vorm van menselijke relaties. Het heeft zijn eigen specifieke mechanismen van ontwikkeling, functioneren en zijn eigen crises, die verschillen van het leven buiten het gezin. En dat is de reden waarom de familie zich zal verzetten tegen uw veranderingen die in de individuele therapie zullen optreden. Dit is normaal, omdat het een direct gevolg is van systemische intrafamiliale processen. Aan de andere kant, door verstandig gebruik te maken van het potentieel dat in bijna elk gezin aanwezig is, heb je een unieke (voor alleenstaanden is het fundamenteel ontoegankelijke) kans om sneller en effectiever om te gaan met de moeilijkheden die zich voordoen. Om het heel simpel te zeggen: u besteedt minder geld en tijd, wat in onze tijd erg belangrijk kan zijn. Ik geloof dat als er een gezin is, elk geïsoleerd individueel werk de afstand tussen echtgenoten vergroot. Dit gebeurt omdat we tijdens het werk in contact komen met onderwerpen die behoorlijk belangrijk en intiem zijn voor een persoon, en dit kan niet worden gedaan zonder vertrouwende, oprechte, menselijke relaties (anders is het een imitatie van werk). Ja, deze relaties zijn therapeutisch van aard, er zijn ethische normen, maar we zijn geen robots die plotseling alles met een schakelaar uitzetten, herinneringen, gedachten en gevoelens uitwissen. Het blijkt dat een van de echtgenoten minstens één keer per week nauwe relaties buiten het gezin aangaat, en het andere familielid weet ervan. Deze informatie zal voor extra spanning binnen het gezin zorgen. En als we er rekening mee houden dat een gezin een soort levend organisme is, waar de spanning periodiek toeneemt als gevolg van verschillende kenmerken van zijn bestaan, dan kunnen we er een scherpe sprong in maken (met het risico van een crisis). En hier zullen die zeer systemische familieprocessen al aan de gang zijn, het gezin zelf zal op de een of andere manier proberen de ontstane spanning te verlichten. Maar hoe gaat ze dat doen en wat zijn de gevolgen? Dit is een grote en controversiële kwestie die het overwegen waard is bij het plannen van uw beroep. Als ik individueel met iemand werk, geef ik om zijn persoonlijke geluk en welzijn, wat misschien helemaal niets te maken heeft met zijn huidige gezin. Bovendien kan het gezin zelf soms een chronisch traumatische situatie zijn, een bron van lijden. Vervolgens kan iemand als gevolg van zijn werk een vraag hebben over de wenselijkheid van het voortzetten van de huidige gezinsrelatie. Ik zeg niet dat dit altijd gebeurt, maar de kans op dergelijke gebeurtenissen is zeer groot. Daarom waarschuw ik familiecliënten hier altijd in het beginstadium voor en vertel ik hen over de mogelijke gevolgen. Maar de keuze is altijd aan jou.