Voor zover ik me kan herinneren was het een koude herfst- of winterdag. Ik liep over straat en fysiek, door mijn huid heen, voelde ik mijn eigen nietigheid. 2de plaats. Alleen de tweede. Ik ben niet de eerste. Ik ben niemand. Ik behaalde de tweede plaats op de regionale Russische taalolympiade. Daarna ben ik gestopt met schrijven. Absoluut. Helemaal niet. Van het woord absoluut. Mijn composities op school en op het lyceum waren werken van moderne auteurs, dichters en artiesten die bij leraren onbekend waren. Geen enkel woord van jezelf. Het is te onbeduidend, het is niets waard. En al die jaren was ik jaloers. Ik was jaloers op mijn beste vriendin, van wie ik me om de een of andere reden herinnerde dat zij het was die de Olympische Spelen had gewonnen. Toen ik zag dat ze naar het Literair Instituut ging, schrijfster werd en literaire kunsten begon te onderwijzen, werd mijn jaloezie alleen maar groter. Maar ik besefte het niet. Ik heb me omgeschoold, van beroep veranderd, de wetenschappelijke, academische literatuur ingegaan en bijna volledig vergeten wat de schoonheid van de klank van een metafoor, de levende stroom van woorden, de smaak en het aroma van een literaire tekst is. Ik herinnerde me deze ervaring toevallig toen ik probeerde om te gaan met het perfectionisme dat mij blokkeerde. Toen ik voor de keuze stond: óf ik blijf mijn wetenschappelijke werk schrijven en indienen, óf ik word van de universiteit gestuurd. Het was niet langer mogelijk om dit te vermijden en verder uit te stellen. Ik heb die ervaring onder ogen gezien, opgelost, volledig geaccepteerd en losgelaten. Schreef en verdedigde het werk. Geleidelijk aan begon ik weer woorden te proeven. En onlangs hebben mijn vriend en ik elkaar ontmoet. En in de gespreksruimte, doordrenkt met de romige adem van cappuccino, bleek dat ik al die jaren jaloers was geweest op iets onbekends. Ze behaalde de vierde plaats. Een jaar later dan ik. Voor mij is dit een verhaal over hoe de ervaring die in ons geheugen is vastgelegd misschien helemaal niet overeenkomt met de werkelijkheid. Dat verschillende mensen dingen anders onthouden. Eén persoon kan over de gebeurtenis praten als een verwerkingservaring: vreugdevol en bekrachtigend. De andere is als een diep trauma. Alles wat we ons herinneren wordt gebroken door het prisma van onze perceptie, onze persoonlijkheid. Wanneer iemand bij mij in therapie komt, werken we niet met de ervaring zelf, maar met de herinnering van de persoon aan deze ervaring, met zijn perceptie van de ervaring. In het heden zijn we getraumatiseerd, geblokkeerd en verlamd, niet door echte ervaringen, maar door onze herinnering daaraan. En aangezien dit ons geheugen is, omdat we het bezitten, omdat het binnen onze verantwoordelijkheid valt, kunnen we het beheersen en beheren. Het feit van de geschiedenis ligt in het verleden. En herinneringen en ervaringen, emoties, tranen, jaloezie en pijn bevinden zich in het heden. Als ik zelf in therapie zou komen, zou ik erachter komen op wie ik jaloers ben en waarom precies. Het zou blijken dat ik me minderwaardig voel, noch de liefde, noch het recht om te leven waard, als ik niet de eerste ben, als ik niet de beste ben. Wanneer heb ik mij nog meer zo gevoeld? Wat voor soort ervaring was dit – meestal die van een kind? Vaak is het mijn taak om iemand naar een ervaring te leiden waarin hij kennis heeft ontvangen die hem nu zo verontrust. Waar is het allemaal begonnen? En in welke experimenten wordt deze kennis nu gereproduceerd? Waarom is het zo belangrijk om de beste te zijn, anders - ineenstorting en schaamte? Waar gaat het rode lampje branden? Wat gebeurt er nu? We kunnen de last verminderen, dat wil zeggen het lijden verminderen. We kunnen de emotionele gehechtheid aan het verleden volledig verwijderen. We kunnen alternatieve neurale circuits creëren – lees: gedragsscenario’s – door de ervaring op een nieuwe manier te herbeleven, op een kwalitatief ander niveau. En niet slechts een beetje, speculatief, maar 100%, echt, en volgens de ideale (10 op 10) optie. We kunnen die behoefte bevredigen die in het verleden niet werd bevredigd, en voor de bevrediging waarvan ‘op een dag’ de psyche een deel van onze energie ‘voor zichzelf heeft gereserveerd en verborgen’, verwijderen we de staat van teleurstelling en frustratie waarin iemand leeft jaar. Op deze manier neemt de langdurige spanning af, stopt de cyclus van traumareproductie en komt er energie vrij. En de man ademt uit: - Laat los. Vrienden, mijn hoofdaccount staat nu op Telegram https://t.me/anastasiaaverburg (@anastasiaaverburg). Nieuwe artikelen, reflecties en aantekeningen verschijnen daar,).