Niektóre dzieci nie uczą się pisać miękkich sylab i często popełniają w nich błędy. Nawet w drugiej i trzeciej klasie. Przyczyną tego może być niedojrzałość funkcji planowania i kontroli, a wtedy dziecku trudno jest planować swoje czynności pisarskie. Ale dzisiaj chcę zwrócić uwagę na to, jak przebiega proces pisania miękkich sylab. Na początek weźmy zasadę przedstawioną w podręczniku do języka rosyjskiego dla pierwszej klasy przez V. P. Kanakinę, V. G. Goretsky'ego: „Miękkość dźwięków spółgłoskowych to. wskazane za pomocą liter e, e, yu, i, a także miękkiego znaku. Wyobraźmy sobie siebie na miejscu pierwszoklasisty. Co może myśleć o tej regule? Jak można go zastosować? Logiczne uzasadnienie zastosowania jakiegokolwiek działania musi zawierać następujące elementy: jeśli TO, to robimy TO. Inaczej mówiąc, sygnał determinujący wybór działania. Na przykład, jeśli sygnalizacja świetlna jest czerwona, zatrzymujemy się. Jeśli podłoga jest mokra, wytrzyj ją. A gdzie w proponowanej w podręczniku regule jest znak wskazujący na działanie? Czytając regułę można odnieść wrażenie, że przyczyna i skutek są pomieszane. Przejdźmy od drugiej strony. Powyższa zasada dotyczy bardziej czytania. Chociaż czytanie i pisanie to oba rodzaje analityczno-syntetycznych form aktywności. Ale jaka jest ich różnica? Jeśli podczas czytania nie wiemy, jakie słowo jest przed nami, i aby się tego dowiedzieć, czytamy, łącząc litery w sylaby, sylaby w słowa. Proces ten ma na celu połączenie liter i sylab w słowo, czyli syntezę. A proces ten opiera się na wizji. Co się dzieje podczas pisania z dyktanda? Uczeń usłyszał słowo „piłka” i musi je zapisać. Każdy dźwięk w słowie jest izolowany, następnie kodowany w literę i zapisywany. Konsekwentnie, od dźwięku do dźwięku. Proces sekwencyjnego izolowania dźwięków od słowa nazywa się analizą. Na podstawie słuchu. Tak więc podczas czytania aktywność analityczno-syntetyczna odbywa się z dużą rolą polegania na wzroku, a podczas pisania - przy pomocy słuchu. Czytając dziecko ma okazję zobaczyć kolejną literę, co wskazuje, że poprzednia mięknie. Podczas pisania dziecko nie ma wsparcia wzrokowego. Opiera się wyłącznie na słuchu. Wróćmy zatem do tego, jak sformułować regułę, aby dziecko prawidłowo zdecydowało, jaką literę wpisać po m w słowie „kula” – a czy i. Zgodnie z logiką procesu pisania: „jeśli spółgłoska brzmi miękko, to piszemy nie A, O, U, E, ale I, E, Yu, E”. Z reguły nie ma problemów z literą I, ponieważ ten dźwięk jest zarówno słyszalny, jak i pisany. Zasada ta z łatwością prowadzi dziecko podczas pisania, gdyż odpowiada logice procesu sekwencyjnego. Stosując jednak regułę z podręcznika i regułę zaproponowaną w tym artykule, uczeń powinien pamiętać: po spółgłosce miękkiej słyszymy a, ale piszemy i; Słyszymy o, ale piszemy e itd. Formułuję to w ten sposób: piszemy nie literę, ale literę, z którą jest „przyjacielem”. Jeśli pociągniesz I, jaką literę usłyszysz na końcu? Oczywiście litera a. Ciągniemy Cię - słyszymy Cię na końcu. Które litery są „przyjaciółmi”, wskazano na plakacie z samogłoskami, spółgłoskami i dźwiękami, który wisi w każdej klasie. I tu nie trzeba wprowadzać wiedzy, że litery i, ё, yu, e zawierają dwa dźwięki. Pozwala to uniknąć wielu błędów typu: zamiast „kotwica” – „kotwica”, zamiast „spódnica” – „spódnica”. Aby uczeń mógł skutecznie zastosować regułę, musi znać i umieć: Odróżniać dźwięki samogłosek od spółgłosek. Wiedzieć, które samogłoski są „przyjazne”. Dobrze jest rozpoznawać miękkie spółgłoski na podstawie ucha. Aby to wzmocnić, wykorzystuję zadanie szkoleniowe, które sam wykonałem. Prosi Cię o napisanie słowa do obrazka. Zadanie zostało wykonane według zasady od prostych do złożonych – od słów jednosylabowych bez zbitki spółgłosek – przez słowo dwu, a następnie trzysylabowe – do słów ze zbitką spółgłosek. Na początku piszę przypomnienie o regule na kartkach papieru. Przedstawiłem go w dużym rozmiarze na zdjęciu do postu. Podsumowując wszystkie powyższe, możemy stwierdzić, jak uczyć pierwszoklasistę.