Maria en haar negenjarige dochter Sasha kwamen naar de afspraak van de afdeling urologie. Het meisje had vanaf de geboorte enuresis, maar artsen konden haar niet helpen. Vanuit medisch oogpunt was Sasha ‘schoon’, zonder pathologieën of neurologische aandoeningen. Opnieuw werd ze onderzocht, maar dit veranderde niets aan de situatie. Tijdens het consult bleek dat Maria, de moeder van Sasha, al in haar tweede huwelijk zit, dat ze in een groot en langdurig conflict zit met haar eerste echtgenoot, en dat haar moeder haar op alle mogelijke manieren verhindert om naar haar huidige echtgenoot te verhuizen; ze verbiedt zichzelf natuurlijk om te huilen, want 'je moet sterk zijn', mijn dochter is ziek en het geld voor haar behandeling verdwijnt als zand. Alles pakte dramatisch uit en familieproblemen hadden heel goed enuresis bij het meisje kunnen veroorzaken. Maar in Maria zelf was er, naast haar chronische neurotische toestand, iets dat alarmerend was: aan de ene kant was haar ziel bezorgd en op zoek naar manieren om te genezen voor haar dochter, en aan de andere kant was er iets stenigs en doods zichtbaar. . De ziel leek gespleten. Ik bood Maria een van de uitlijningsoefeningen aan. Ze stemde toe, nadat ze haar dochter naar de afdeling had gebracht. We regelden het gezin, waarbij we Sasha en het symptoom voorop stelden. Het veld was zo doordrenkt van pijn en geweld, dat er duidelijk iemand anders ontbrak. Ik vroeg het, na een moment van aarzeling, antwoordde Maria bevestigend. 'Ik heb dit nooit aan iemand verteld.' 'Je hebt 24 jaar stil gezeten?' 'Ja.' Tijdens de vakantie werd Maria op brute wijze verkracht. Ze werd lange tijd gemarteld en kwam pas 's morgens thuis. Haar ouders waren er zeker van dat ze bij haar vrienden overnachtte, dus ze maakten zich geen zorgen over haar afwezigheid. De volgende dag en 24 jaar lang leefde Maria alsof er niets was gebeurd. Ze ging niet naar de politie, stelde zich voor niemand open, haar verkrachter woonde haar hele leven naast haar, een moment van opluchting kwam slechts één keer, toen hij stierf. Ze onderdrukte alle gevoelens, sloot alle ervaringen uit en heeft in 24 jaar nooit om die nacht gehuild. De eerste echtgenoot zag er, in haar woorden, 'vreemd genoeg' uit als een verkrachter: hij vernederde, sloeg en misbruikte haar seksueel. Het huwelijk liep uiteen, er verscheen een andere man, maar de relatie met hem verliep ook niet. Na het verhaal stemde Maria ermee in om de figuur van de verkrachter ‘ergens op de rand’ te plaatsen. Op veilige afstand van jezelf. Toen deed ze wat ze al lang wilde: ze vertelde haar moeder, geliefde grootmoeder en tante wat er op 16-jarige leeftijd met haar was gebeurd. Waarna de figuur van de verkrachter naar de plaats van het symptoom van de dochter verhuisde. We weten heel goed dat we, afgezien van trauma en pijn, er nog steeds niet vanaf komen, ze lossen niet op, alles blijft in het Veld. De dochter begon de ervaringen en gevoelens van de moeder te ‘dragen’. "Mama, als je niet kunt huilen, dan zal ik huilen in plaats van jou, maar alleen naar beneden" - er heeft dus compensatie plaatsgevonden in het systeem. Maria begon te huilen, maar het was nog steeds moeilijk voor haar om woede en woede te uiten, en het allerbelangrijkste: ze zag het verband tussen het symptoom van haar dochter en haar verhaal. Aan het einde van de oefening voelde Maria verlichting met tranen in haar ogen, ze zei: “Als je maar wist hoe het was om alles zoveel jaren binnen jezelf te houden.” Eén consult kan niet meteen tot herstel leiden. We kunnen iets verplaatsen, naar iets kijken. Maar dit is vaak voldoende om het zoekproces op gang te brengen, en bij het daaropvolgende psychotherapeutische of opstellingenwerk een oplossing te vinden. Kinderen proberen vaak, met hun ziekte, hun ouders te redden of iets zwaars in hun plaats te dragen. De genezing van een kind kan verband houden met de verantwoordelijkheid van ouders voor hun persoonlijke geschiedenis, voor alle gevoelens en gebeurtenissen, hoe traumatisch deze ook voor hem zijn. https://www.b17.ru/training.php?id=75729