Laten we beginnen met het feit dat verraad de laatste fase is van complexe processen die zich in het gezin afspelen. Het komt tenslotte niet voor dat hij met heel zijn hart van zijn vrouw houdt, maar besluit daarnaast een nieuwe relatie te beginnen Toch wordt ontrouw meestal voorafgegaan door perioden van vervreemding. Vervreemding is een veel voorkomend verschijnsel in de vorm van ‘samen eenzaamheid’. Dit is wanneer mensen niet langer voldoende spirituele nabijheid hebben, maar er blijft iets gemeenschappelijks: kinderen, huisvesting, hypotheek, of, zoals de held van een van de Sovjetfilms zegt: “jij en ik zijn nauw verwant – we hebben een gemeenschappelijk verwend leven En dan laten mensen zichzelf ook positieve emoties ervaren.’ Soms zetten ze een goed gezicht op een slecht spel en noemden het verraad. Het is een spel van wie de meeste kans heeft om het te verpesten. Soms voelt een van de echtgenoten echter niet de vervreemding van de ander, vaak trouwens uit weinig aandacht voor hem. Wat huwelijkstrouw betreft, was het aanvankelijk noodzakelijk dat een man vertrouwen had in de bloedverwantschap van hem kinderen (er zijn wijze mensen die deze regel hebben opgegeven om niet elke keer lastig te vallen, en hun relatie loopt via de moeder)) En in de fictie van de 18-19 eeuw - een bedrogen echtgenoot, liefdesaffaires - een veel voorkomende thema. Blijkbaar zijn dit de gevolgen van het feit dat burgerlijke huwelijken vaak een schijnhuwelijk waren, omdat ze een middel waren om het gezin materieel te versterken. In die gevallen werd overspel gezien als een logische toevoeging aan het huwelijk. Laten we nu de huwelijksplicht niet vergeten. Is het niet vreemd dat deze handeling, die in alle opzichten aangenaam was, gelijkgesteld werd met plicht? aan verantwoordelijkheden, dus aan de huwelijkspartner. Plichtsbesef… dit gaat over zelfopoffering….. de bereidheid om je belangen op te offeren ter wille van de belangen van de partner. Een dergelijke zelfopoffering is mogelijk en niet belastend als de ene echtgenoot zich identificeert met de andere. Bovendien houden we, door van een vriend te houden, van ons eigen welzijn, want “een goed mens, die onze vriend is geworden, wordt goed” (Aristoteles). Hetzelfde kan gezegd worden over echtgenoten tussen wie een sterke vriendschap tot stand is gekomen, en dan fungeert trouw als een morele plicht jegens de partner. Trouw ... ze praten er altijd over als we het hebben over een verbintenis, over ergens bij horen. Loyaliteit aan de verplichtingen die iemand ooit op zich nam, is de bindende knoop voor deze unie. De oudste culturele monumenten hebben ons de lof en verheerlijking van trouw gebracht. Loyaliteit gaat over de waarde van de aangegane verplichtingen. Niemand staat immers op het moment dat een huwelijk wordt gesloten de gedachte toe: "Nou, dit gaat allemaal over een cliché, maar je kunt met iedereen liefhebben." Aan de ene kant wordt trouw in het moderne huwelijk gereguleerd door morele categorieën de andere, en er vinden wettelijke sancties plaats, aangezien verraad een voldoende basis is voor echtscheiding. Al dit materiaal is geschreven om te zeggen: er zijn momenten, perioden en crises in het huwelijk waarin een van de echtgenoten zich enige tijd vrij voelt van huwelijksverplichtingen. , waaronder trouw , maar de vraag is of iemand erin slaagt deze perioden te overleven zonder negatieve gevolgen, en iemand zichzelf toestaat te verraden. En hier ben ik het eens met onze klassieke N.A. DobrolyubovDe maatstaf voor morele relaties tussen echtgenoten is hun opvoeding, cultuur, verantwoordelijkheid jegens elkaar en bereidheid om voor anderen te leven. Een persoon kan in anderen leven, genieten van de vreugde van iemand anders, het geluk van iemand anders. Als iemand een dergelijk vermogen niet in zichzelf voelt, betekent dit dat hij nog niet genoeg echt menselijke elementen in zichzelf heeft ontwikkeld, wat betekent dat dierlijke behoeften te veel in hem overheersen..