Vandaag is het de verjaardag van mijn favoriete kunstenaar, Michail Vrubel. Terwijl ik door de Tretjakovgalerij loop en geniet van de schilderijen van Russische klassiekers, ben ik altijd in enige verwachting dat ik nu de Vrubel zal betreden. hall en dat is het, met mij zal er iets gebeuren. Dat klopt, elke keer als ik verrukking, bewondering, opwinding voel, is het alsof alles daar bekend is, heel dichtbij en onbegrijpelijk duidelijk. In deze ruimte, terwijl ik over zijn werken nadenk, voel ik me verdrietig, kalm en vreugdevol, en ik wil huilen en daar voor altijd willen blijven, maar het is moeilijk om daar lang te blijven. Vrubel raakt mij tot op het bot en blijft mysterieus. Als je naar zijn schilderijen, theatrale decors, sculpturen kijkt, voel je het leven helder en hartstochtelijk. Terwijl ik daar ben, denk ik altijd aan zijn tragische lot. Tijdens een van deze wandelingen deelde een bevriende kunstenaar haar visie op de ziekte van Vrubel: “... Een echt talent, niet in staat zichzelf uit te drukken (Vrubel verloor zijn gezichtsvermogen), verliest zijn verstand. Een getalenteerde kunstenaar, die blind is geworden, kan niet anders dan gek worden!” De meeste werken van Vrubel zijn een strijd tussen licht en duisternis. Hoe zou zijn werk eruit zien als hij erin slaagde ze met elkaar te verzoenen? Je kunt fantaseren, maar ik ben erg dankbaar voor de creatieve stempel die hij heeft achtergelaten.