“Moeder, ik heb je nodig als psycholoog”, vertelde mijn 15-jarige dochter me. Oef, dacht ik, het moment is aangebroken waarop mijn opgroeiende tiener zijn eerste pogingen doet tot intimiteit en vertrouwen. Op dat moment was ik een psycholoog - een zeehond - die op bed lag met een boek dat ik wanhopig probeer te bestuderen (en zelfs de nadruk legde op belangrijke gedachten die verdwijnen als ik de bladzijde omdraai). Het belangrijkste is dat de moeder aan het werk is, en niet alleen maar daar ligt. Dus Marusya vraagt ​​me het volgende: “Mam, nou, als mijn vriend (met wie ze aan het daten zijn, alsof) maar twee maanden aan het sms’en is, SMS afwisselend met volledig negeren, en alsof...fsyo.... Hij zegt dat ALLES GOED IS, er is niets veranderd in onze relatie, het is gewoon...IK BEN ZO / IK BEN DEPRESSIEF / IK DOE HET GEWOON IK WIL JE NIET ZIEN / IK HOU VAN EN EN WIJ ZIJN ALLES NOG HETZELFDE - MAAR ik weet niet WAAROM NU DUS... ALLES IS OK, verzin het niet en bla, bla, bla Het komt goed, maar mijn dochter, die naar mij toe kwam voor advies, begint op te treden als advocaat voor haar “soort man” en pleit voor zijn gedrag in de stijl van: - Mam, nou ja, hij is altijd zo, verborgen. .. - Nou, hij is altijd alleen - Nou, hij is altijd mysterieus - Nou, misschien heeft hij hulp nodig - Nou, hij is introvert... - Nou, misschien is hij gewoon niet in de stemming om elkaar te zien. 2 maanden... Deze lijst met excuses van vrouwen kan eindeloos worden voortgezet, en ik, al vanaf de "plaats van herstel" van deze concepten, begin erg boos te worden op ons vrouwen, en op mannen waar ik onlangs ook van hoorde een cliënt uit de praktijk: “Mijn moeder hield heel veel van mij, maar ik, een 40-jarige man, verteer nog steeds haar voortdurende klappen en vernederingen! Het doet me nog steeds pijn.” En ik wil mijn dochter, mijn cliënt en iedereen die ziek is met zo’n verwrongen begrip van ‘liefde’ grijpen en deze infectie uit hen schudden! Deze ziekte, deze vervormde realiteit, wie dan ook. Laat ze deze realiteit van hen achter, laat ze er zelf mee omgaan! Ik wil tegen mijn kinderen, geliefden, kennissen herhalen dat dit geen liefde is! Waar heb je het idee vandaan gehaald dat dit liefde is? Verdorie met zoveel liefde! Bewijs me dat dit liefde is als - je wordt genegeerd zonder uitleg - je "ontbijt" krijgt, illusies, beloften, maar er in werkelijkheid niets gebeurt - jij worden psychologisch onder druk gezet, waardoor je wordt gedwongen te twijfelen aan je realiteit - ze geven je “liefdevolle” klappen op het hoofd, waardoor je waardigheid wordt vernederd - ze bekritiseren je, maar dit is “uit liefde”, zodat je beter kunt worden - ze worden verstoord door agressie , en dan gaan ze door alsof er niets is gebeurd met 'liefde' - ze beweren dat je paranoïde bent en het leek je dat als de waarheid aan het licht komt - je gedwongen wordt te liegen, omdat het vertellen van de waarheid als de dood is - je beschuldigd wordt van alles en steeds vaker Nee, nee en nogmaals nee, niets te maken met intimiteit, liefde, vriendelijkheid, hartelijkheid, empathie, dit gedrag heeft niet. En het maakt niet uit hoe oud je bent als dit allemaal gebeurt. Als je NOG 11 bent, dan zul je heel binnenkort 40 zijn, maar je zult dezelfde 11-jarige jongen of meisje blijven die vernederd werd, wiens mening niet in aanmerking werd genomen, bespot, genegeerd, en die op 40-jarige leeftijd dat niet meer doet. iets over zichzelf begrijpen. Kortom, ze vonden het zo leuk. We werden echt verliefd. Als je AL 40 bent, is het nooit te laat om iets te veranderen en te kiezen voor een ‘gezond’ leven. Niet ‘beste’, niet ‘juist’. En een leven waarin je niet aan je realiteit twijfelt, je vertrouwt op je gevoel en je hart. En als duizend mensen je vertellen wat je je had voorgesteld, controleer dan bij jezelf en je lichaam. Het liegt niet met zulke liefde. En als er geen manier is om zulke liefde te vermijden of eraan te ontkomen, vecht dan in ieder geval zodat deze 'geliefden' zo'n puur en helder gevoel niet in diskrediet brengen met hun verwrongen perceptie. van hun werkelijkheid. Laat ze het noemen zoals ze willen, gewoon niet liefhebben. Verdomd, heb normaal lief, zodat je partner of je kinderen begrijpen dat er van ze gehouden wordt🙈