Van de auteur: Wat is belangrijker voor ons: zorgen om iets te verliezen of de vreugde om het te vinden? Stel je voor dat je vlees of groenten op de markt koopt en dat je een beetje te veel betaalt, bijvoorbeeld 100 roebel. Het is een schande? Het is nogal onaangenaam, omdat je zojuist een deel van je eerlijk verdiende geld bent kwijtgeraakt. En dus ga je naar huis, niet in de beste stemming, terwijl je nadenkt over de woorden waarmee je je dierbaren dit hartverscheurende verhaal gaat vertellen. Hier nader je je eigen huis, een leerzaam verhaal in je hoofd is bijna klaar, en dan zie je een biljet van honderd roebel op het asfalt voor de ingang, de vreugde van het vinden van een gelijkwaardig bedrag zou het bedrag volledig moeten dekken teleurstelling om het te verliezen. Maar dan kan de ‘lont’ voor het vertellen van een verhaal over een sluwe verkoper volledig verdwijnen. Of we zullen er een nieuw mystiek element van 'gerechtigheid van bovenaf' in moeten introduceren. Vreemd genoeg blijkt de teleurstelling van het verliezen van iets aanzienlijk groter dan de vreugde van het vinden van hetzelfde helemaal verrassend. Als we iets materieels verliezen, ‘gaat’ er immers een deel van iets ongrijpbaars dat in ons zit ‘weg’. Het ding waar we afscheid van nemen is vertrouwd, vertrouwd en vertrouwd voor ons geworden. Daarom zal de schaal waarop we hetzelfde winnen of verliezen nooit in evenwicht zijn. Tenzij wat we verliezen aanvankelijk niet waardevol was of we het behandelden als iets vreemds, dat tijdelijk of onverdiend aan ons toebehoorde. Iets dat zo voet aan de grond heeft gekregen in onze comfortzone dat we het als het onze zijn gaan beschouwen, wordt waardevol ons. Ik herinnerde me de metafoor van de computerstoel die ik van een cliënt hoorde. De werkstoel waar hij al enkele maanden op zat, werd weggehaald en kreeg toen precies dezelfde nieuwe. Het leek erop dat er feitelijk niets veranderd was, het had zelfs beter moeten worden (de stoel was immers vernieuwd), maar nu voelde het alsof “er iets niet klopte.” Die stoel slaagde erin zich comfortabel te nestelen, een handiger vorm te krijgen, met andere woorden, hij werd ‘van mij’. Verlies en het vermogen om te voelen Vaak creëren verliezen interne beperkingen die ons de kans ontnemen om ons te verheugen en het verlangen om ernaar te streven. iets nieuws. Intellectueel begrijpen we dat het in principe mogelijk is om terug te geven wat verloren is gegaan, maar we zijn van mening dat dit niet het gewenste effect zal opleveren. Het lijkt ons dat de eerdere aangename gevoelens niet zullen terugkeren, alsof we het vermogen hebben verloren om met dezelfde intensiteit te voelen als voorheen. In feite is onze emotionaliteit niet verdwenen. We beperken onszelf, zijn bang om opnieuw in een situatie van verlies terecht te komen en creëren een soort verdediging. Door negatieve emoties te vermijden, verminderen we echter onze eigen gevoeligheid voor positieve emoties. En we nemen een beslissing die zeer beperkend is voor het normale leven: alles laten zoals het is en het proberen op te geven iets terug te geven of iets nieuws te creëren. Angst voor gehechtheid De hierboven beschreven beslissing is niets meer dan het resultaat van een onbewuste angst voor gehechtheid die in ons is ontstaan. Dit laatste is op zijn beurt gebaseerd op de angst om opnieuw de pijn en teleurstelling van verlies te ervaren. Als we aan deze angst bezwijken, kan dit evolueren naar een gevoel van aangeleerde hulpeloosheid, wanneer ooit bedachte beperkingen echte barrières worden voor ons vermogen om te leven en ons te ontwikkelen. En zoals u weet ontwikkelen catastrofale verwachtingen zich veel intensiever dan positieve of anastrofische verwachtingen (zie mijn vorige publicatie). En vaak kan de basis voor het ontstaan ​​van catastrofale verwachtingen een situatie van verlies zijn, zelfs de frivole hypothetische situatie die aan het begin van het artikel wordt beschreven. Het blijkt dus dat we onbewust meer waarde hechten aan wat we verliezen dan aan wat we vinden en winnen. Het bekende gezegde kan als volgt worden herhaald: "Wat we vinden, houden we niet; als we verliezen, huilen we." En aan het einde van het artikel staat een gelijkenis over een wijze man die dat wel kon Gebruik in zijn voordeel de neiging van onze psyche om meer waarde te hechten aan wat we verliezen. Nadat we met pensioen waren gegaan, vestigde een wijze man zich in een stilte>>