Een beetje over het debat onder psychologen over het onderwerp: "Wiens aanpak is beter." Om te beginnen merken we op dat het bespreken van welke psychotherapeutische modaliteit beter is, hetzelfde is als beslissen of een hamer, een schroevendraaier of een moersleutel beter is. Alles heeft zijn eigen taken en toepassingspunten Er zijn veel classificaties van psychotherapeutische benaderingen, en er zijn zelfs meer van dezelfde benaderingen: volgens verschillende bronnen, van 450 tot 1000+. Al deze modaliteiten zijn onderverdeeld naar onderwerp, object, doel, taak en, zoals een resultaat, methodologisch gezien. Benaderingen kunnen zowel op de lange termijn als op de korte termijn, procedureel en niet-procedureel, paradigmatisch en gemengd, nosocentrisch en probleemgericht, fenomenologisch en op criteria gebaseerd zijn, enz. Enzovoort. enz. Er is psychotherapie, psychocorrectie, psychologische begeleiding, en er zijn nog steeds felle debatten over wat is wat en wat het is. Er zijn medisch-klinische modellen, humanitaire en filosofische paradigma's, sets van kale technieken, zonder een fundamentele theoretische basis daarvoor. Sommige helpen bij het oplossen van tijdelijke problemen, andere stellen je in staat om de fundamentele problemen van het bestaan ​​het hoofd te bieden, andere maken het mogelijk om gedrags- en persoonlijke kenmerken kwijt te raken die het leven verstoren. Tegelijkertijd zijn er ook neuropsychologen betrokken bij revalidatie na hersenongevallen , psychologen op het gebied van onderwijs, crisispsychologen die mensen in de noodsituatie helpen, en dergelijke specialisten die somatische patiënten ondersteunen, zowel tijdens de behandeling als in de stervensfase. Sommigen zijn er vast van overtuigd dat alles wordt bepaald door de kindertijd van een persoon; anderen beweren dat seks en agressie de boventoon voeren; weer anderen hebben niets anders nodig dan stimulans en reactie; weer anderen verdiepen zich in opdringerige gedachten en onaangepaste overtuigingen; iemand maakt tekeningen, danst, verplettert zand, enz. De meeste therapeutische scholen zijn gebaseerd op een bepaalde persoonlijkheidstheorie en een concept van de psyche. Maar laten we eerlijk zijn, er bestaat tegenwoordig geen absolute en alomvattende theorie, aangezien de mate van kennis van het fysiologische substraat van de psyche verre van compleet is. Maar het is niet alleen en niet zozeer de onwetendheid van de mensheid over haar eigen hersenen die verantwoordelijk is voor zo'n bonte verscheidenheid aan psychotherapeutische scholen. De reden hier is eerder dat alle mensen verschillend zijn, hun omstandigheden en pathologieën zijn verschillend, ze komen naar ons toe met verschillende verzoeken. Laten we het verschil in culturen en omgevingsomstandigheden waarin onze cliënten zich bevinden niet vergeten /patiënten leven. Een persoon met een cluster B-stoornis uit de VS zal heel anders zijn dan een patiënt met OCD uit Nigeria. Een cliënt met BPS uit Israël is helemaal niet hetzelfde als een cliënt met ASS uit Frankrijk met een identieke diagnose uit verschillende... wat dan ook... uit hetzelfde land - het zullen totaal verschillende mensen zijn met verschillende ideeën over de wereld en een unieke geschiedenis. Dus, gaan we ze allemaal exclusief in de psychoanalyse duwen? in CBT, of puur in existentialisme? Misschien iedereen in de Gestalt in ordelijke rijen? Of laten de psychiaters iedereen haloperidol geven op kosten van het establishment, en niemand zal beledigd weggaan? Helaas, zo werkt het niet. Zelfs als psychotherapeut van één modaliteit was ik ervan overtuigd dat er voor elke persoon en voor elk van zijn problemen een individuele aanpak moest worden gekozen, en toen ik overging op het integratieve multimodale model, werd ik dat. nog sterker in deze mening, waardoor in wezen iedereen zijn eigen therapie heeft. Laten we teruggaan naar waar we begonnen. Een schroef kan met een hamer worden ingeslagen, een bout kan met een schroevendraaier worden uitgetrokken en zelfs een spijker kan met een sleutel worden ingeslagen. Zou het echter niet logischer zijn om voor elke taak het meest geschikte instrument te gebruiken? Het enige waar ik altijd tegen ben geweest zijn benaderingen die gebaseerd zijn op esoterische en theologische concepten. Hoewel dit laatste in feite een soort filosofische trend is, zijn veel collega's het echter niet met mij eens, omdat ze geloven dat als het helpt, het toegestaan ​​is. Dat is overigens hun recht. Bovendien respecteer ik hun mening. Pas aan het begin van de training zijn er waarheden die als waar moeten worden aanvaard. Als je al jaren in het vak zit, worden veel postulaten vragen..