Hoe worden complementaire paren gevormd? Als een persoon een bepaalde neurose uit een ouder-kindrelatie heeft doorstaan, dan zal hij een persoon in een relatie vinden met wie deze neurose voortdurend zal worden bijgewerkt, of preciezer gezegd, hij zal dezelfde neuroticus vinden, en zij zullen niet in staat zijn om te voorkomen dat hij door elkaar gekwetst wordt. Als een van hen ondraaglijk wordt, dan zal hij zijn eigen relaties gaan aanpakken, en uiteindelijk zal hij zijn neurose genezen, en zal hij ofwel in staat zijn bestaande relaties te harmoniseren, ofwel nieuwe op te bouwen. waarin het niet langer nodig is om onopgeloste ouder-kindproblemen bij te werken. Complementaire paren zijn die paren die in hun huwelijksrelaties hun onopgeloste problemen in hun ouderlijke families reproduceren; vaak zijn hun behoeften gericht aan de partner feitelijk gericht aan ouderfiguren, en bovenal is dit de behoefte aan erkenning, acceptatie en onvoorwaardelijke liefde. waaraan een huwelijkspartner niet kan voldoen, omdat er in een partnerschap totaal verschillende taken zijn, en deze taken brengen de uitwisseling en complementariteit van twee volwassenen met zich mee. Maar er kunnen er nog meer zijn, zoals in dit geval uit de praktijk wordt beschreven: de problemen van een man en een vrouw hebben een bepaald karakter en passen als puzzels in elkaar en vormen een bepaalde relatie. Een stel komt op consultatie; hij komt uit een gezin met een aanmatigende, onderdrukkende moeder, tegenover wie er naast deze moeder veel retroflexieve (onuitgesproken, op zichzelf gerichte) gevoelens bestaan, volgens de wet van het genre, is een zwakke dronkaardvader. En zij, ze heeft een controlerende vader, die veel verwachtingen en woede jegens zijn dochter heeft als ze niet aan deze verwachtingen voldoet, en ze zal ze natuurlijk nooit kunnen rechtvaardigen, dienovereenkomstig heeft ze ook veel verschillende retroflexieve gevoelens jegens haar vader. En zo ontmoeten ze elkaar en begint er een relatie tussen twee mensen, waar er geen ervaring is van hechte relaties en oprechte interesse en acceptatie van de ander als een ander, het onmogelijk is om gevoelens tegenover elkaar te uiten, er geen begrip is van hoe praten over wat voor elk van hen belangrijk is, en bovendien is er van zijn kant de angst om ‘onder de duim te worden gehouden’, en van haar kant bescherming en angst voor controle door mannen. En de echte ‘dans der narcissen’ begint, waarbij het moeilijk is om niet door elkaar gekwetst te worden en het heel moeilijk is om dichtbij elkaar te komen, terwijl er een onbewuste angst bestaat dat als de ander erachter komt wat hij werkelijk is, de ander dat ook zal doen. weigeren hem. (“Het is eng om ouders te verliezen”). Deze mensen hebben therapie bereikt en hebben een reële kans om hun relatie binnen het paar te veranderen of om hun onopgeloste problemen uit een vroege relatie te beëindigen en te begrijpen dat ze allebei een andere partner nodig hebben. De keuze blijft altijd bij het koppel, maar ik ben voor de mogelijkheid om middelen voor het koppel te vinden waarmee ze hun huidige relatie kunnen behouden. Het doel van de therapie zal zijn om ieders eigen familiegeschiedenis te begrijpen, om te begrijpen dat veel van de verwachtingen en verdedigingen ten opzichte van elkaar feitelijk gericht zijn op ouderfiguren en om hiermee in de therapie te werken, om retroflexieve manieren te ontwikkelen om met iemands gevoelens om te gaan. rond een andere persoon, om te werken met de angst om jezelf te presenteren in een relatie, zonder de angst om de ander te verliezen, om communicatie tot stand te brengen binnen een koppel (hoe te praten over de belangrijke behoeften van de ander om gehoord te worden, te luisteren en te horen) , werken met de angst voor controle in relaties, afstand nemen van de strijd om macht in relaties naar samenwerking en wederzijds begrip en het bereiken van een compromis. Auteur van het artikel: Kovalenko Raisa - psycholoog, gestalttherapeut