In ‘Cognitieve therapie: de complete gids’ stelt Judith S. Beck voor om bibliotherapie op te nemen in het ‘huiswerk’ van de cliënt na de eerste sessie. Ik herinner me de allereerste sessie die ik uitvoerde en wat voor soort consolidatie ik (onder andere) aan de cliënt aanbood. Kijk! Ze kwam binnen vanwege toegenomen angst en een laag zelfbeeld. Tijdens het samenwerken bleek dat ze op jonge leeftijd (tot een jaar) voor opvoeding werd overgedragen aan haar grootouders. En toen herinnerde ik me de zwart-witdocumentaire “John”. Het gaat over de hechtingstheorie. Ik denk dat iedere collega van mij het heeft gezien. Zo niet, dan is hij gemakkelijk te vinden op YouTub. Ter afsluiting van de eerste sessie in mijn leven stelde ik voor dat de cliënt naar “John” zou kijken (met angst en het samenvallen van de anamnese is de film zeer indicatief). Zo werd mijn passie voor film een ​​integraal onderdeel van mijn werk als psycholoog. In moderne, snelle tijden is zelfs het kijken naar films voor velen vermoeiend. Wat kunnen we zeggen over het lezen van boeken (ook al schrijf ik ze zelf, ik denk erover om ze in audioformaat te vertalen)! Houd er rekening mee dat zelfs beroemde acteurs de hoofdrol spelen in tv-series met afleveringen van maximaal 25 minuten. Dit is een handig formaat. Ik ben er vaak niet klaar voor om een ​​paar uur aan een lange film te besteden. Ben je er klaar voor? Laten we terugkeren naar de betekenis van het opnemen van filmtherapie in het werken met cliënten - het is metaforisch! Dit is de visie van een buitenstaander op een soortgelijk (zo niet identiek) probleem. Ik stelde bijvoorbeeld een andere klant voor om samen met Vincent Casel naar “My King” te kijken. Ze kwam nadat ze een giftige relatie had verlaten. De film maakte grote indruk op haar. Vooral de laatste shots (toen de heldin weer “verliefd werd” op de narcist). De wereld van de cinema is zo divers dat er overal foto's van zijn. Terwijl ik aan een nieuw boek over eigenwaarde werk, ben ik voortdurend op zoek naar films waardoor de lezer of cliënt zichzelf van buitenaf kan zien. In sommige opzichten doet dit proces denken aan zelfzorgmeditatie. Daar stelt iemand zich een geliefde voor in dezelfde moeilijke omstandigheden en geeft hem interne aanbevelingen, geeft hem zorg en warmte. Terwijl hij een film kijkt, ziet de cliënt dat hij niet de enige is met het probleem en hoe het kan worden opgelost (daarom is het belangrijk om die films te kiezen waarin de oplossing positief is). Bibliotherapie en filmtherapie zijn qua metaforische aard vergelijkbaar . Natuurlijk kun je door te lezen dieper in een personage duiken, maar voor emotionele en drukke mensen is het kijken naar een film, tekenfilm of tv-serie veel handiger. Ben je het daarmee eens? Wat jou betreft, psycholoog Pyotr Galigabarov. Zie je jezelf in sommige films #psypvg #pg_books?