Vanaf het verschijnen van het gevoel I in het eerste levensjaar tot aan de dood, maakt een persoon zich zorgen over hoe hij is, hoe hij wordt gezien, wat hij werkelijk is, waar het is - dit is “the real deal”, en Wie ben ik, waarbij ik me afvraag: “wat ben ik?”. Soms worden deze vragen in de kindertijd bevredigend beantwoord, maar in de volwassenheid zijn ze minder uitgesproken. Maar vaker blijven deze vragen langer relevant: voor sommigen zijn ze gewoon interessant, voor anderen zijn ze kwellend, zelfs beangstigend... Bijgevolg verrassen de antwoorden erop soms, soms verrukken, troosten ze, soms dagen ze uit. Omdat iemand zichzelf niet volledig kan realiseren, laat staan ​​zichzelf volledig aan een ander kan tonen, zijn de gegeven antwoorden nooit definitief en volledig. Omdat hij slechts één mogelijk antwoord heeft begrepen, komt de persoon al snel iets anders in zichzelf tegen dat het vorige beeld tenietdoet of in twijfel trekt. Dit is de aard van onze psyche. Maar degene die van kinds af aan heeft geleerd: “We houden van je zoals je bent: vrolijk, verdrietig, doelbewust, doelloos, actief, moe... Je hebt het recht om anders te zijn en op elkaar te lijken, om te kiezen en fouten te maken, om gelukkig en ongelukkig te zijn” – dat gemakkelijker omgaat met deze interne dynamiek van jezelf. Een dynamiek waarin ik elke dag nieuw ben en elke dag dezelfde. Voor degenen die van kinds af aan directe of indirecte instructies hebben gekregen over hoe te zijn, inclusief tegenstrijdige instructies, kan het ontmoeten van nieuwe facetten van zichzelf angst en een gevoel veroorzaken. van betrapt worden, onauthenticiteit, inferioriteit... De rol van de psycholoog in relatie tot deze anderen is niet om het exacte antwoord te geven “Jij bent zo en zo”, en zelfs niet om hen te helpen het antwoord voor zichzelf te vinden “Ik ben zo en zo”, maar om het individu te helpen leren omgaan met deze situatie van interne variabiliteit, inconsistentie en onbeheersbaarheid van bepaalde aspecten van zichzelf. Leer leven in vragen en zoeken, door jezelf te zien als ‘eeuwig hetzelfde en eeuwig nieuw’, als een caleidoscoop, en het niet op te lossen als een kruiswoordpuzzel met exacte antwoorden.