Dit gebeurt geleidelijk, in eerste instantie worden enkele kleine veranderingen in het uiterlijk opgemerkt, en ik denk - maar er is een schoonheidsspecialist, je moet vaker naar hem toe gaan. En ik leef voort. Dan begint uw gezondheid vaker dan normaal te falen. Dan wordt de kracht iets minder. Dit alles is een klein beetje en nauwelijks merkbaar. En het wordt vrij zelden gevoeld. En ik kijk in de spiegel, en ik ben nog steeds dezelfde, jonge, nog steeds dezelfde perceptie van mezelf en het leven in het algemeen, maar er verschijnen al enkele hints van verandering. En toen werd ik op een mooi moment overvallen door het besef: het is heel moeilijk voor mij, dat de helft van mijn leven al voorbij is. Hoe kon mij dit overkomen? Ik was tenslotte altijd zo jong en had nog nooit zo over mezelf gedacht: een ‘vrouw van middelbare leeftijd’. Ik kan het niet zijn, het kan iedereen zijn, alleen ik niet. Er is een vrouw in een winkel, een dokter in een kliniek, een leraar op de school van haar dochter... Maar ik niet. Ik was altijd jong, zoveel plannen, zoveel nog in het verschiet. En dan ineens! En de helft van mijn leven is al voorbij! En het is tijd om serieus de balans op te maken, en de tijd die overblijft voelt niet langer als eindeloos. Er ontstaat een helder en helder bewustzijn van de eindigheid van het leven. Niet in het algemene leven, maar specifiek in MIJN leven. Voor mij is dit een periode waarin het leven is verdeeld in voor en na. Niet in termen van een aantal verschrikkelijke gebeurtenissen, maar in termen van zelfbewustzijn. En die tijd, die nu als volkomen eindig wordt ervaren, is erg belangrijk om met voordeel en betekenis te leven. Het is belangrijk om uw gezondheid te behouden, zodat u lang in dienst kunt blijven en een steun en voorbeeld kunt zijn voor uw volwassen kinderen. Zodat ze niet bang zijn om op te groeien en dit leven op elke leeftijd te leiden. Dit is voor mij een heel belangrijke taak. En middelbare leeftijd is ook een tijd voor mij. Veel levenstaken zijn voltooid en ik begrijp dat ik een heel belangrijk persoon in mijn leven ben, het hangt van mij af hoe ik mijn HELE leven leef, welk voorbeeld ik achterlaat. Ik zou heel lang over dit onderwerp kunnen schrijven, maar als je zoiets voelt als wat ik beschreef, raad ik je aan het boek van James Hollis, Midway Pass, te lezen. Ik denk dat het je zal helpen om meer bewust te worden van jezelf en van wat er met je gebeurt. Dit is tenslotte het moment waarop oude steunen instorten en er misschien nog geen nieuwe worden gebouwd. Dit is een tijd van verlies. Voor onze ogen worden ouders oud en zwakker, en worden wij getuigen van hun ouderdom, die niet altijd rooskleurig is. Nauwe mensen sterven. Voor mij was het onherstelbare verlies niet eens de dood van mijn vader (hij is al 9 jaar weg), maar de dood van mijn grootmoeder. Ze stierf meer dan een jaar geleden en het was met haar (ondanks mijn volwassen leeftijd) dat mijn jeugd stierf. Het klinkt misschien vreemd, maar zo denk ik erover. Hoe verlies gevoeld kan worden als kinderen opgroeien en een zelfstandig leven gaan leiden. Er is een reden voor vreugde en een tijd voor verdriet. Over het algemeen verandert er veel op deze leeftijd; het wordt niet voor niets een crisistijdperk genoemd. Bovendien is dit de ernstigste normatieve crisis in iemands leven, na de adolescentie. Dus als je het gevoel hebt dat je het niet aankunt, is mijn advies aan jou om contact op te nemen met een psycholoog. Het zal gemakkelijker zijn om het te overwinnen en een nieuw kwalitatief niveau van je ontwikkeling en zelfbewustzijn te bereiken. En dan kan de crisis uw hulpbron worden. En het is veel waard!