Van de auteur: Gepubliceerd in het tijdschrift "happy family", 2008. Verraad: op zoek naar illusies "Waarom bedriegt hij mij?" “Wat mist ze?” Dit zijn enkele van de meest voorkomende vragen die cliënten stellen als ze in therapie komen vanwege ervaringen met overspel. Waarom is het in gezinstherapie eigenlijk niet gebruikelijk om naar goed en kwaad te zoeken? Als er sprake is van verraad in het gezin, wordt dit beschouwd als een symptoom dat wijst op een ‘ziekte’ van het hele systeem. Als we ons echter richten op individuele mensen, op hun pijn en lijden, dan willen we eigenlijk een banale vraag stellen: “Waarom?” en probeer daar het antwoord op te vinden. Ik zal mijn gedachten over verraad presenteren in de vorm van afzonderlijke stellingen.1. Vreemdgaan is een puur cultureel fenomeen. In het primitieve gemeenschapssysteem was verraad als zodanig geen probleem. Problemen als gevolg van de hoge sterfte hielden vooral verband met overleven: het vinden van voedsel, een veilige plek om te wonen, betrouwbare medicijnen. Ze brachten veel kinderen ter wereld - dit was de enige manier om het voortbestaan ​​van de clan of stam veilig te stellen. Er zijn nog steeds landen waar jonge meisjes met verschillende mannen uitgaan, en pas nadat ze een kind hebben gekregen, krijgen ze bijzondere waarde omdat ze hebben bewezen dat ze moeder kunnen worden. De houding tegenover verraad als zonde houdt in de eerste plaats verband met de opkomst van bepaalde religies die de opvattingen over verschillende aspecten van het leven bepalen. Als je bijvoorbeeld bent grootgebracht met het idee dat handen schudden een zonde is, en iedereen om je heen mensen zou beoordelen die dergelijke daden beoefenden, zou je deze handeling ook als verkeerd en beschamend beschouwen. Zoals je weet wordt verraad in het christendom als een zonde beschouwd. Als je echter religies vergelijkt, zul je merken dat bijvoorbeeld in het christendom het ideaal een huwelijk is gebaseerd op liefde en wederzijds respect tussen twee mensen - een man en een vrouw, en in de islam kan het aantal vrouwen oplopen tot vier. Vanuit christelijk oogpunt bedriegt een moslim zijn eerste vrouw met de anderen. Maar mensen die in een andere cultuur zijn opgegroeid, beschouwen de relaties die bestaan ​​tussen de mensen om hen heen, gedeeld door hun ouders, familieleden en kennissen, als normaal. Zo gaan we een belangrijke stelling begrijpen: problemen bestaan ​​in de eerste plaats niet vanwege de acties zelf, maar vanwege hun perceptie. Een negatieve houding ten opzichte van verraad werd ook in verband gebracht met de opkomst van privé-eigendom. Voor de eigenaar van dit landgoed was het belangrijk dat zijn eigendom niet naar de nakomelingen van een buur zou gaan, maar naar zijn eigen bloed. Daarom ontstond er controle over vrouwen, die zijn hoogtepunt bereikte tijdens de kruistochten. Veel ridders die op een lange reis vertrokken, lieten hun kuisheidsgordel achter als een “aandenken” aan zichzelf. Ik had het genoegen dit item te bekijken in het Dogenpaleis in Venetië. Een vreselijke zaak die een vrouw verhindert te slapen, zitten en leven in het algemeen. Het verschijnen van kuisheidsgordels was echter ook te danken aan het feit dat mensen elkaar in die tijd keer op keer bedrogen. Zomaar, zonder liefde, enkel gedreven door instincten en interesse in nieuwe ervaringen. Vrouwen en kinderen werden vaak onderworpen aan geweld, en een kuisheidsgordel kon hen beschermen tegen op zijn minst tijdelijke intimidatie - wanneer een vrouw 's avonds thuiskwam, 's ochtends boodschappen ging doen of alleen een winkel binnenging. Dat waren moeilijke tijden! Verraad was in de middeleeuwen een wijdverbreid fenomeen onder de boeren en de adel - in alle lagen van de bevolking! Als je de opussen over Angelica leest die ooit geliefd waren in ons land, dan kom je bij elke stap verraad tegen aan de heldin, die ook een liefhebbende echtgenote is. En de nieuwe tijd heeft geen significante veranderingen teweeggebracht in (excuseer de woordspeling) houding ten opzichte van verraad. Er was dus sprake van verraad, er is... Maar iedereen zou graag willen dat er geen sprake is van verraad in zijn leven. Het maakt niet uit wat anderen hebben, maar je wilt dat je enige en geliefde persoon je tot het graf trouw blijft. 2. Vreemdgaan is gebaseerd op onvervulde behoeften. Het ligt in de menselijke natuur om ernaar te streven verschillende verlangens en behoeften te bevredigen - aan zorg, liefde, acceptatie, erkenning. Sommigen van hen kunnen alleen tevreden zijn in nauwe relaties.Het is waar, je zult een collega niet vragen om je te knuffelen, medelijden met je te hebben en te zeggen dat alles goed voor je zal komen. Nikolai en Elena, die 21 jaar getrouwd zijn, vierden vorig jaar hun jubileum. Maar Nikolai bedriegt zijn vrouw. Ze gaan niet scheiden, Nikolai is gelukkig in zijn familie. We praten over wat er tussen hen gebeurt, wat de echtgenoten van elkaar willen. En het meest banale blijkt: Nikolai wil steun krijgen van zijn vrouw, hij wil tederheid en zorgzaamheid. En Elena "geeft" warmte op een zeer afgemeten manier af - voor voorbeeldig gedrag en goede daden. Haar liefde moet altijd verdiend worden. Net als een leraar op school die ‘streng en eerlijk’ is. Nikolai is oprecht - hij zegt dat als zijn vrouw teder met hem zou praten, medelijden met hem zou hebben, hem zou prijzen, hij niemand anders nodig zou hebben. Hij 'gaat aan de kant', niet voor seks, maar voor relaties. 3. Vreemdgaan leidt tot de vernietiging van relaties binnen een stel. We zijn een cultuurproduct en daarom zijn vertrouwen, betrouwbaarheid en vertrouwen in een partner belangrijk in relaties. Vreemdgaan wordt beschouwd als verraad, en niet iedereen heeft zo'n vergevingsgezind hart als Moeder Teresa, 34 jaar oud, 15 jaar getrouwd. Ze trouwde heel jong. Er verschenen kinderen - eerst een dochter, daarna een zoon. Het was een moeilijke tijd, na de perestrojka, er was een chronisch tekort aan geld, en Nina, die haar kinderen aan haar moeder overliet, reisde met zware tassen naar Polen en Moskou. We spaarden wat geld en mijn man begon zijn eigen bedrijf. Nina was er altijd en werkte samen met haar man. Hoewel het erg moeilijk was, studeerde ik bij verstek af aan het instituut. De afgelopen jaren zijn de zaken beter geworden. De kinderen zijn volwassen geworden, het gezin is rijk. Zonder één ding begon de man op het werk te verdwijnen, dus nam hij een nieuwe medewerker aan – jong en mooi. Vrienden en kennissen hadden Nina al lang laten doorschemeren dat niet alles in orde was in haar familie. Maar Nina wuifde het gewoon weg - ze zeggen: het is onzin, mijn man houdt van me. En plotseling bleek alles waar te zijn. En het is zo belachelijk; als het anders was, zou het niet zo aanstootgevend zijn. Mijn man belde laat in de avond en zei dat hij vertraging had vanwege ernstige zaken. Nina hing op, maar een minuut later ging de oproep. Nina zei verschillende keren ‘Hallo’ en stond op het punt op ‘ophangen’ te drukken toen ze plotseling de stem van haar man hoorde. Hij drukte per ongeluk op de belknop en Nina werd een onvrijwillige getuige (of beter gezegd een luisteraar) van het hele nachtelijke gesprek - en niet alleen het gesprek - van haar man en diezelfde medewerker. Toen ze me hierover vertelde, huilde Nina niet langer. Ze overleefde het verraad, maar de pijn bleef. ‘Het ergste’, zegt Nina, ‘is niet eens het verraad zelf, maar het feit dat mijn man mij met zijn minnares besprak. Ze vroeg hem naar het feit dat hij tegen zijn vrouw had gelogen, waarop hij vrolijk antwoordde: mijn vrouw is zo'n hoer, wat je haar ook vertelt, ze zal het geloven. En hij lachte." Nina voelt zich verraden. Ze herinnerde zich plotseling alle offers die ze voor haar gezin had gebracht en besefte dat ze grotendeels tevergeefs waren. Ze had gewoon thuis kunnen blijven zitten, niet te hard werken, voor haar gezondheid kunnen zorgen en haar kinderen kunnen opvoeden - maar Nina deed heel haar best om haar man te helpen. Geholpen... Mijn man vraagt ​​om vergeving, maar hoe kan ik hem nu vertrouwen? Nina beschouwt elke afwezigheid en elke vertraging op het werk als een potentiële situatie van verraad. Nina's probleem is niet dat haar man seks heeft gehad met een andere vrouw, maar dat ze hem niet langer vertrouwt. Huwelijk en relaties zijn in de eerste plaats gebaseerd op vertrouwen, op het gevoel van de betrouwbaarheid van een partner. We willen allemaal stabiliteit in het leven, tenminste in sommige aspecten ervan. Zodat de zon ondergaat in het westen, de lente na de winter komt, en de vrouwen en echtgenoten die beloofden van ons te houden, hun beloften blijven nakomen. Maar zelfs de natuur maakt verschillende grappen - vanwege de opwarming van de aarde weten we niet meer wat we in december kunnen verwachten - sneeuw of regen en groen gras. Hetzelfde geldt voor mensen: ze veranderen door de jaren heen, en hun partners verwachten hetzelfde gedrag van hen als toen ze twintig jaar oud waren. Iemand verandert zijn relatie met een partner, en iemand speelt gewoon vals - zo is het gemakkelijker... En vandaar de volgende, paradoxale, tegengestelde stelling van de vorige.4. Vreemdgaan stabiliseert de relaties binnen een koppel. Als we in een relatie met een partner niet aan onze behoeften kunnen voldoen, hebben we de neiging om naar andere plaatsen te zoeken waar we krijgen wat we willen. Hongerige man op zoek naar voedseldorstig - water. Waar is een mens naar op zoek die chronisch zoiets vreemds en slecht meetbaars mist als bijvoorbeeld respect, steun, acceptatie? Dat klopt, hij zal op zoek gaan naar een mogelijkheid om te krijgen wat hij wil. En zo kan een doctor in de wetenschappen, die eindeloos wordt uitgescholden door zijn vrouw, erkenning en respect krijgen door een groot aantal boeken te schrijven, uitstekende lezingen te geven, te flirten (en niet alleen) met jonge meisjes. Hierdoor kan hij op de een of andere manier in het reine komen met de bestaande stand van zaken, en nadat hij ergens anders een “lading van levendigheid en energie” heeft gekregen, kan hij terugkeren naar het gezin en de onvrede en aanvallen van zijn vrouw weerstaan. Vreemdgaan kan een bewijs zijn van persoonlijke onvolwassenheid. De vraag ‘Waarom bedriegt mijn partner mij’ is soms zinloos. Een partner is een klein meisje of jongetje dat er nog niet klaar voor is om volwassen te worden en verantwoordelijkheid te nemen voor zijn gedrag. Als je iets lekkers op een prominente plek neerzet en tegen een kind van twee zegt: ‘Raak het niet aan!’, en dan wegloopt, wat denk je dat er zal gebeuren? Zwakke wilskracht en de verleidelijke verleiding van iets lekkers zullen er in 99% van de gevallen toe leiden dat je bij terugkomst een vies gezicht aantreft. Maar – ik zal een groot psychologisch geheim onthullen – veel mensen zijn nooit volwassen geworden. En omdat ze in de verleiding komen, zijn ze niet klaar om een ​​volwassen beslissing te nemen. “Niemand zal het weten”, “Dit is de laatste keer”, “Op zakenreis telt niet”, enz., enz. Ze begrijpen het oprecht niet: wat is eigenlijk het probleem Anya, 26 jaar oud? Haar man houdt heel veel van haar en weigert haar bijna niets. En Anya bedriegt hem regelmatig. Zomaar, uit verveling, omdat hij haar niet kocht wat ze opeens wilde, omdat ze een oude liefde ontmoette... De lijst is eindeloos. Mijn man kwam hier onlangs achter - hij betrapte me op de "plaats van de misdaad" en keerde, zoals in de grap, terug van een zakenreis. Hij wilde scheiden, maar Anya huilde zo oprecht en vroeg haar zoveel te vergeven dat hij ermee instemde. Anya kwam op aandringen van haar man naar mij toe voor hulp en bood me onmiddellijk een deal aan - ze komt niet naar therapie en ik vertel mijn man dat ik haar heb gezien en dat alles goed met haar gaat. Net als op de kleuterschool: je zegt niets tegen mijn vader, en hier speel ik met mijn speelgoed. Anya heeft geen motivatie om te veranderen, en ze begrijpt oprecht de reacties van haar man niet. ‘Laat hem mij ook bedriegen, het kan me niet schelen’, is haar hoofdtekst. Het is moeilijk voor Anya om de gevoelens van haar man, zijn woede en wrok te begrijpen: "Ik heb tenslotte niets verkeerd gedaan!" Vreemdgaan is een non-verbale boodschap aan een partner. Sommige paren houden er niet van om hun problemen te bespreken. En dan, in plaats van over uw behoeften en verlangens te praten en het risico te lopen verkeerd begrepen te worden, is het gemakkelijker om een ​​vervangend object te vinden en daaruit te halen wat u niet van uw partner kunt krijgen. En de laatste heeft helaas nergens een idee van. Eén, vals spelen, probeert te zeggen: ik voel me slecht, begrijp me. En de tweede, nadat hij over het verraad heeft gehoord, begrijpt dat mijn partner niet van me houdt, ik ben slecht (slecht). En ruzies, schandalen en echtscheidingen beginnen. Hoewel het lijkt alsof het gemakkelijker is - praten, uitleggen, vragen... Maar - zie punten 2 en 5. Ik zou de lijst kunnen voortzetten. Omdat we overal vreemdgaande mensen tegenkomen. Ze kunnen vals spelen omdat ze niet echt begrijpen wie ze werkelijk zijn, en door middel van talloze relaties proberen ze zichzelf te vinden. Ze kunnen vals spelen omdat ze niet zeker zijn van hun genderidentiteit. Een man met een Don Juan-complex, die eindeloos van vrouw verandert, doet dit vaak om gedachten aan zijn homoseksualiteit te vermijden en voortdurend te bevestigen dat het ‘goed met hem gaat’. Ze kunnen vals spelen omdat ze totaal niet in staat zijn om alleen te zijn, om alleen te zijn zichzelf - en hebben altijd een seksuele relatie met iemand, wat een gevoel van betrokkenheid bij de relatie met zich meebrengt. Ze kunnen vals spelen omdat het hun angst vermindert. Baby's zuigen op fopspenen, kinderen bijten op hun nagels en handen, volwassen ooms en tantes hebben seks - elke leeftijd heeft zijn eigen manieren om zichzelf te kalmeren. Ze kunnen vals spelen omdat ze niet tevreden zijn met de relatie met hun partner, maar ze zijn bang om eerlijk te zijn met hem erover.?[