Van de auteur: Het proces van menselijke veranderingen in de Gestalttherapie kan worden beschreven als een pad van het angstige ‘ik wil lijken’ naar de kalme acceptatie van zichzelf "zoals ik ben." En deze acceptatie, ondanks het beangstigende ‘er kan niets aan gedaan worden’, draagt ​​een lading van enorme kracht in zich, met behulp waarvan je kunt bereiken ‘wat je maar wilt’. Psychotherapie begint op het moment dat iemand die vreugde begrijpt is uit het leven verdwenen, maar vreugde is verschenen met veel melancholie, moedeloosheid, irritatie, verveling, schuldgevoel en apathie. De oude levensstijl faalt en de gebruikelijke manieren om relaties met andere mensen op te bouwen werken niet meer. De discrepantie tussen ideeën over zichzelf en iemands werkelijke capaciteiten leidt tot de wens om indruk te maken op anderen als een succesvolle, sterke superman, slimmer, terwijl echte kwaliteiten - die een persoon daadwerkelijk bezit - worden gedevalueerd. Tegelijkertijd komt er een besef van algemene ontevredenheid over het leven vrees de gevolgen van het toegeven aan je ware verlangens. Angst voor oordeel en schaamte, angst om een ​​fout te maken of te falen, angst voor eenzaamheid, angst voor verlies van onafhankelijkheid, angst om teleurgesteld te worden in jezelf of een ander, angst voor veranderingen en nieuwigheden in het leven, angst voor je leven, angst voor verlies van sociale status of armoede. Angst immobiliseert en staat je niet toe om aan je behoeften te voldoen. Het besef dat 'ik anders wil leven' maakt het echter mogelijk om op dit niveau te blijven en niet terug te rennen naar de confrontatie van verlangens en angsten . Een doodlopende weg is een onvermijdelijke fase in de menselijke ontwikkeling op weg naar het vinden van iemands integriteit en plezier in het leven. Op een dood spoor verschijnen gedachten over de hopeloosheid en nutteloosheid van de reis, hulpeloosheid en eenzaamheid. Gedachten gaan gepaard met gevoelens van verdriet, teleurstelling, verdriet, melancholie en wanhoop. Er is geen kracht om verder te gaan. Er lijkt geen hoop te zijn om de situatie van hopeloosheid het hoofd te bieden. Het lijkt erop dat er een ramp zal gebeuren als je je leven verandert. Niemand wil specifiek op een dood spoor belanden om zich verder te ontwikkelen. Ik wil heel graag ontsnappen uit de doodlopende weg. Maar als je voldoende tijd in een impasse blijft zitten, verschijnt na enige tijd de kracht om eruit te komen. Kracht komt vaak in de vorm van woede. Woede brengt de energie en vastberadenheid met zich mee die nodig zijn om uit een impasse te komen. In de volgende fase vindt er een herstructurering plaats van het waardensysteem van de persoon – wat echt belangrijk en dierbaar is, het systeem van motieven – de persoon begint nieuwe objecten te zien die aan zijn bevroren behoeften kunnen voldoen. De beoordeling van zichzelf en iemands capaciteiten wordt ondersteunend, dat wil zeggen passend bij de werkelijkheid. In dit stadium worden tegengestelde verlangens verenigd, of wordt één werkelijk belangrijke behoefte geselecteerd. Hier kunnen angstaanvallen voorkomen, maar meestal is het niveau ervan niet voldoende om deze terug te dringen. Na een verandering in de zelfperceptie begint iemand zijn relatie met de wereld te veranderen. Deze fase wordt “externe explosie” genoemd. Gestopte, geblokkeerde gevoelens krijgen erkenning en vinden een uitweg in de vorm van echte acties gericht op meerdere externe veranderingen in het leven. Levensstijl wordt consistent met de dynamiek van behoeften. Er is een mogelijkheid om te kiezen waar voorheen een dwang bestond. Ideeën om de wereld om ons heen op een creatieve manier te veranderen, wekken eerder interesse dan dat ze de angst wegnemen. Verantwoordelijkheid voor zichzelf wordt aanvaard als het auteurschap van iemands leven, en niet als schuldgevoel voor gemaakte of niet gemaakte fouten. Het doel van de Gestalttherapie is om de keuzevrijheid van een persoon terug te geven waar hij deze vrijheid eerder verloor. Dus, stap voor stap op weg naar zichzelf, beweegt een persoon zich van de dictaten van externe of interne omstandigheden naar de vrijheid om de auteur van zijn eigen leven te zijn, van de onverantwoordelijke dwang "we zijn niet zo - het leven is zo" naar de vrijheid om te kiezen “om te veranderen, wat kan worden veranderd en geaccepteerd, en vervolgens wat niet kan worden veranderd”.