“We leven in een universum waar alles ondergeschikt is aan de schepping en uitroeiing van de schepping.”... Omnis cellula a cellula (Latijn: Een cel komt alleen voort uit een cel) Want Lange tijd wilde ik niets weten, horen en zien dat verband hield met de problemen van de Krim en Oekraïne. Ik ben al lang geleden gestopt met het kijken naar het nieuws (en ook naar tv in het algemeen), en even later ben ik gestopt met het lezen van nieuws op internet. Dit beschermt u ongetwijfeld tegen een grote hoeveelheid nutteloze informatie. En ja, de waarheid is dat je hoe dan ook achter echt ernstige gebeurtenissen komt - mensen bespreken ze. Maar ik negeerde ijverig het nieuws over de Krim, toen alles daar nog maar net begon. Ik wilde niets zo graag weten dat elke informatiebron die mij nieuw nieuws bracht, op irritatie stuitte als ik die niet kon negeren (de bron). Het verlangen om niets te weten is een verdediging tegen ondraaglijke angst. Als ‘ik weet het niet’ en ‘het gaat mij niets aan’, is er immers niets om je zorgen over te maken. Laat degenen in wier leven het gebeurde het probleem aanpakken. Wat als daar helemaal niets vreselijks gebeurt en alles fictie is? Zo is het nog makkelijker, nietwaar? Maar onwetendheid ontheft iemand niet van verantwoordelijkheid. Het bleek gemakkelijker om wanhoop, angst en het gevoel van eigen machteloosheid en nietigheid te onderdrukken in het licht van de aanhoudende wreedheid. Of zeg: “Ik heb geen macht om hier invloed op uit te oefenen.” “Mijn huis staat op de rand” De moderne positie van “ieder voor zich” heeft tot zo’n volkomen voorspelbaar resultaat geleid. En nu sterven er mensen, al massaal en op zeer wreedaardige wijze. Er is een stimulus en er is een reactie. Het is simpel: dit zijn de wetten van het leven. Het is gemakkelijk om je angsten te vermijden als je een beangstigend onderwerp oppervlakkig aanraakt of het helemaal niet aanraakt. Maar ik dacht aan mijn vader en broer, aan andere mannen die belangrijk voor mij zijn, die misschien hun moederland gaan verdedigen als er iets gebeurt, en net zo gemakkelijk zijn ze er van de ene op de andere dag misschien niet meer... Niet als ze daar eenmaal zijn, vanwege ziekte of ouderdom, en ergens hier, heel dichtbij. Dus als je dieper op de details ingaat, is er geen andere keuze dan te beginnen te herkennen wat er gebeurt. Om eerlijk te zijn, ben ik verre van politiek en wil ik niet nadenken over de motieven van alles wat er gebeurt. Maar misschien is het tijd om je eigen onverantwoordelijkheid toe te geven. Oorlog is een krachtige motor om mensen te verenigen, voor hun groei. En opgroeien betekent dat je verantwoordelijkheid moet nemen en je eigen duidelijke positie moet verwerven. Er is te veel infantilisme in de moderne samenleving, nietwaar? Het leven lijkt te vragen: “Hoe ver moet dit allemaal gaan om volwassener te worden; zodat je liefde, menselijkheid en verantwoordelijkheid leert? Wat blijft er in jouw waarden over als de vraag tussen leven en dood nu opkomt, en niet in de verre toekomst? Je kunt de staat, de autoriteiten, de bezetters nog lang belasteren, vertrouwend op de mondiale wanorde die er is? gebeurt. Dus alsof hij wil zeggen: “Ik heb er niets mee te maken, jij hebt deze nachtmerrie veroorzaakt.” Maar het is veel effectiever om aandacht te besteden aan wat er om ons heen gebeurt. Welke specifieke bijdrage leveren wij (IEDEREEN) aan het verbeteren van de wereld, welk werk doet ieder van ons om fouten te corrigeren? Het is nooit te laat om een ​​verschil te maken in de wereld door de meest gewone dingen te doen: bedanken, zitplaatsen afstaan ​​aan ouderen, afval opruimen, sympathiek zijn, mensen in nood helpen, enz. Naar mijn mening is dit een van de belangrijke lessen die moderne mensen moeten leren.