“Hoe kan ik mezelf beheersen? Ik wil anderen geen pijn doen, maar ik wil het ook niet voor mezelf houden.” Het brandt van binnenuit, verstikt en verbrandt de mensen om je heen. Als je denkt dat je je woede met succes verbergt, dan vergis je je. Alles is zichtbaar, alles wordt gevoeld. We moeten het dus allemaal op een milieuvriendelijke manier uitdrukken. Gedeeltelijk dooft het, gedeeltelijk richt het op een goed doel. Neem de controle. Woede is vuur, en brandhout is onze verlangens. Het niet vervullen van verlangens is als een vonk. Er ging iets mis en we werden boos. Momenteel lijkt het erop dat de irritatie echt dringend moet worden weggegooid! Om de situatie op te lossen. Om de gerechtigheid te herstellen. Voorkom een ​​ramp. Om te kalmeren. Maar dit is beladen. Als je te ver gaat, verpest je de relatie. En nog een nuance: verlangens branden, in tegenstelling tot brandhout, niet op. Een nieuwe vonk betekent een nieuw vuur, een nieuw risico om te ver te gaan. Bovendien lijkt er een gewoonte te bestaan ​​om bij de geringste provocatie op te springen, geweld of schandaal te gebruiken om problemen op te lossen... Dit zal het respect van anderen niet vergroten. Het heeft geen zin om je te verbergen, het is schadelijk om het naar buiten te laten komen... Wat dan te doen? Verlangens opgeven? Nee, alsjeblieft, onder geen beding! Dit is de weg naar depressie, het is veel moeilijker om hier weg te komen dan uit een uitbarsting van woede. Als je je geduld verliest, is het eerste wat je doet het vuur bedekken, het van zuurstof beroven: het van brandstof beroven! Beschuldigingen zijn een zoektocht naar iemand waar ik mijn brandende kolen bij mijn nekvel in kan gieten. In plaats van de schuldigen te zoeken, richt je aandacht op je toestand. Vertel het feit: ‘Ik ben boos.’ Let op de formulering, het zal je helpen verantwoordelijkheid te nemen voor je gevoelens:❌- Hij maakte me boos met zijn grap!✅- Ik ben boos. De tweede stap is een wensverklaring. ❌ Dat zou hij niet moeten doen. ✅ “Ik ben boos omdat ik wil dat hij dat niet doet.” Veel mensen vinden het moeilijk om te zeggen: ‘Ik wil’. "Wat is dit" ik wil ", wie geeft er om jouw grillen?" En zo begint de rationalisatie: “Het gaat niet om wat ik wil! Dit kan niet! Dat zou hij niet moeten doen!”, enz. Maar de schuld van een ander gaat niet over jouw gevoelens! En erover nadenken zal je niet helpen jezelf te begrijpen en te kalmeren. Je gevoelens worden beïnvloed door je verlangens. Het is dus de moeite waard om moed te verzamelen en toe te geven: “Ik wil.” En nu is de volgende stap acceptatie: ❌ Totdat hij hiermee stopt, zal ik druk op hem uitoefenen ✅ “Ik wil niet dat hij dit doet, maar hij doet het wel en misschien kan ik er niets aan doen." Ja, we zijn niet almachtig. Andere mensen hebben een vrije wil en keuzevrijheid. Gebruiken we de onze altijd correct? Was iedereen maar robots, die alles goed deden. Maar nee, andere mensen doen domme dingen die mij zorgen baren, en ik kan er niets aan doen. Sterker nog, meestal kun jij wel iets doen. Maar voor de juiste aanpak van de situatie zul je in het begin moeten accepteren, je voorstellen dat niets lukt. Acceptatie is het tegenovergestelde van weerstand. Je zult verrast zijn, maar je irritatie zal afnemen. Ik hoop dat dit je inspireert. Als je de keuzevrijheid van anderen respecteert, geeft dat kracht. 💪🏻Hierdoor word je boven de situatie getild, je ziet de in- en uitgangen. 💪🏻Dit maakt je onkwetsbaar; je neemt de zwakheden van mensen niet persoonlijk. 💪🏻Dit maakt je flexibel, je kunt je aanpassen zonder je verlangens op te geven. Je neemt je brandende verlangen en verlicht als een fakkel je levenspad, richting je bestemming. PS Anticiperen op vragen... Acceptatie betekent niet dat we iets slechts tolereren of goedkeuren, door te zeggen “het is zijn keuze...” Nee. Er zijn dingen die we kunnen en zelfs moeten stoppen! Acceptatie is wanneer we stoppen, vloeken, straffen, uit elkaar gaan, niet omdat we boos zijn, maar omdat het voor iedereen goed en nuttig zal zijn..