Van de auteur: Soms is er heel weinig nodig om jezelf en de mensen om je heen beter te begrijpen. Seks.Anekdote.Vrienden ontmoeten 20 jaar na de universiteit.De meerderheid van de klasgenoten was getrouwd en is meerdere keren getrouwd.En toch is het moeilijk voor te stellen dat ze gelukkig zijn.Alleen Billy en Jane zijn in die verre tijd getrouwd en leven nog steeds gelukkig samen!!! De afgestudeerden wenden zich tot hun ideale echtgenoten en vragen bijna in koor: "Billy, Jane, je bent al zo lang samen, wat is je geheim?" Bill antwoordt: "Oh, er zijn geen geheimen, we gaan zeker één keer per week naar een bar of restaurant en bestellen diner in een romantische setting bij kaarslicht, we dansen de hele avond, dan nemen we een taxi, huren een hotelkamer en geven ons de hele nacht over aan wilde, opwindende seks!!!" "Geweldig" - mijn klasgenoten reageren met één stem! "Welke dag van de week doe je dit? "Nou, mijn vrouw is op vrijdag, en ik op zaterdag!" Relaties. Parabel ‘Gezinsgeluk’ In een klein stadje wonen twee gezinnen naast elkaar. Sommige echtgenoten maken voortdurend ruzie en geven elkaar de schuld van alle problemen, terwijl anderen dol zijn op hun andere helft die zich verwondert over het geluk van haar buurman. Ze is jaloers en zegt tegen haar man: “Ga kijken hoe ze het doen, zodat alles soepel en rustig verloopt.” Hij kwam naar de buren, ging stilletjes het huis binnen en verstopte zich in een afgelegen hoekje. Aan het kijken. En de huisvrouw neuriet een vrolijk liedje en brengt het huis op orde. Hij veegt gewoon het stof weg van een dure vaas. Plots ging de telefoon, de vrouw werd afgeleid en zette de vaas op de rand van de tafel, zodat deze op het punt stond te vallen. Maar toen had haar man iets in de kamer nodig. Hij ving een vaas op, deze viel en brak. “Wat gaat er gebeuren?”, denkt de buurman. De vrouw kwam naar voren, zuchtte van spijt en zei tegen haar man: "Het spijt me, lieverd." Ik ben schuldig. Ze zette het zo nonchalant op tafel. - Wat ben je aan het doen, schat? Het is mijn fout. Ik had haast en zag de vaas niet. Hoe dan ook. Hadden we geen groter ongeluk kunnen hebben... Het hart van de buurman zonk pijnlijk in de schoenen. Hij kwam overstuur thuis. Zijn vrouw tegen hem: “Waarom duurde het zo lang?” Heb je gekeken? - Ja! – Nou, hoe gaat het met hen? – Het is allemaal hun schuld. En bij ons? Maar bij ons heeft iedereen gelijk. Kinderen. Er woonden eens twee gezinnen naast ons. En beide families waren aardig en goed. In één gezin gaven mama en papa alles wat ze in huis brachten aan de kinderen. En ze redeneerden zo. We zijn eraan gewend, we zullen rondkomen, onze kinderen een beter leven laten leiden, en op de een of andere manier zullen we dat ook doen. En in een ander gezin brachten de ouders alles het huis binnen en zeiden: "Hier verdienden we geld, iedereen gelijk, zowel vader als moeder, en onze dierbaren." jouw baan. Er is veel tijd verstreken, hun kinderen zijn volwassen geworden, zijn volwassen geworden en komen op bezoek bij hun ouders. In het eerste gezin komen ze zonder geschenken. En ze redeneren als volgt: "Papa, mama, je hebt al genoeg, maar we kwamen bij je op bezoek en ontspanden met je." En in een ander gezin komen ze met cadeautjes en zeggen: "Dit zijn onze lieve papa en mama, en jij en ik heb hetzelfde bedrag.” » Geef liefde niet op. Het was een onopvallende ochtend in de meest gewone kliniek. Een man van behoorlijk hoge leeftijd kwam naar de dokter om hechtingen uit zijn vinger te verwijderen. Het was merkbaar dat hij zich grote zorgen maakte en haast had om ergens te komen. Nadat hij had gevraagd wanneer de dokter er zou zijn, zei de man met trillende stem dat hem om 9 uur een zeer belangrijke zaak te wachten stond. En het is al half acht. Ik antwoordde begripvol dat alle doktoren het druk hadden en niet eerder dan over een uur aandacht aan hem zouden kunnen besteden. Toen ik echter de ongelooflijke droefheid in zijn ogen en enige verwarring in zijn bewegingen opmerkte, toen hij op zijn horloge bleef kijken, sloeg er iets een slag over onder mijn hart. Er waren geen patiënten die mij konden zien en ik besloot zelf de wond van deze man te verzorgen. Ik was blij dat de wond goed gesloten was, waardoor er geen problemen zijn als de hechtingen nu verwijderd worden. Na overleg met een collega heb ik de patiënt behandeld. Om de een of andere reden wilde ik»