Hypercompensatie versus compensatie Laat ik beginnen met het feit dat compensatie en hypercompensatie psychologische verdedigingsmechanismen zijn. Maar als compensatie een redelijk adaptieve (niet-gevaarlijke) verdediging is, leidt overcompensatie vaak tot een slechte aanpassing van de persoonlijkheid. Adler, die het concept van overcompensatie introduceerde, beschouwde dit verdedigingsmechanisme als een valse weg naar succes en bruikbaarheid. Laten we uitzoeken waarom. Iedereen wil zich compleet voelen. Het komt echter voor dat het ergens "niet lukt" - iedereen heeft zijn eigen hiaten. Een dergelijke kloof kan worden gecompenseerd zonder veel schade aan de psyche. Ik merk op dat tekortkomingen zowel fysiek als mentaal kunnen zijn, reëel of denkbeeldig, d.w.z. subjectieve perceptie van een bepaalde persoon. Een persoon die complexen heeft over zijn uiterlijk kan dit tekort bijvoorbeeld compenseren met charisma en een onovertroffen gevoel voor humor, en zwakke fysieke kenmerken met intellectuele prestaties. Dat wil zeggen dat mislukkingen op het ene gebied worden gecompenseerd door successen op een ander gebied. Het gebrek aan zelfrealisatie van een vrouw kan gecompenseerd worden door haar rol als geweldige moeder en echtgenote thuis. Er ontstaat dus iets waarvoor aanleg bestaat. Ondanks het feit dat compensatie een meer adaptieve verdediging van de psyche is, leidt het onvermogen om iemands tekortkomingen, vooral fysieke, te overwinnen soms tot de negatieve vorm ervan - denkbeeldige compensatie - wanneer iemand speculeert over zijn tekortkomingen om aandacht en zorg te krijgen. Een dergelijke compensatie stopt elke persoonlijke groei. Overcompensatie richt, in tegenstelling tot compensatie, alle inspanningen op tekortkomingen. In plaats van sterke punten te ontwikkelen, begint iemand de zwakke punten te ‘trainen’, in een poging ze te verbergen. Meestal is dit een onbewust proces. Overcompensatie is in de meeste gevallen een onaangepast mechanisme. Een persoon werkt zijn minderwaardigheidscomplex niet op een of ander gebied weg, maar bedekt het met een scherm. Vandaar het verlangen naar prestatie als doel op zichzelf. Het klinkt als: “Ik zal alles doen, tegen elke prijs, om te verkrijgen wat ik niet had of niet heb, om me compleet te voelen.” Het zal altijd gaan over uitersten en gebrek aan contact met jezelf. Depressie, apathie, onvermogen om van het leven te genieten, niet weten wat ik wil, zelfs paniekaanvallen als keerzijde van het verlangen naar valse waarden en doelen. Een voorbeeld zou de arrogantie en arrogantie van een onzeker persoon kunnen zijn, strenge eisen aan anderen van een kwetsbaar persoon, of agressie van een persoon met een zwakke wil. Tot op zekere hoogte verlicht dit het symptoom voor een tijdje. Maar er worden zoveel inspanningen en middelen aan besteed dat vroeg of laat deze bescherming instort. Beter vroeg en beter begeleid door een psycholoog. Niet zo pijnlijk. Er zijn ook positieve voorbeelden van overcompensatie, waarbij iemand niet de behoefte voelt om voor zichzelf op te komen, maar een nadeel in een deel van zijn kracht verandert. Nick Vujicic werd geboren met tetra-amelia, een pathologie waarbij ledematen ontbreken. Tegenwoordig is Nick een volledig talent: twee hogere opleidingen, een passie voor actieve sporten, en hij reist de wereld rond met de missie ‘Leven zonder grenzen’. In 2005 werd Nick Vujicic genomineerd voor de prijs Jonge Australiër van het Jaar. En in 2009 speelde de man in de film 'The Butterfly Circus', gewijd aan zijn verhaal. Ludwig van Beethoven verloor op 26-jarige leeftijd zijn gehoor volledig. Maar doofheid weerhield hem er niet van om muziek te componeren. Beethoven gebruikte een speciale stok die aan het ene uiteinde aan het voorpaneel van de piano was bevestigd. Terwijl hij het andere uiteinde van de stok met zijn tanden vasthield, 'voelde' hij het geluid dat door het instrument werd geproduceerd dankzij de trillingen die door de stok werden overgebracht. Het was tijdens deze periode van zijn leven dat de componist de mooiste werken schreef: Strijkkwartet, Strijkkwartet. op. 131; "Plechtige Mis"; "Grote Fuga", op. 133 en natuurlijk de Negende symfonie. Stephen Hawking, Milton Erickson... en vele anderen die respect verdienen. Helaas vormen deze mensen eerder de uitzondering op de regel. Psychotherapie helpt bij het vinden van meer adaptieve verdedigingsmechanismen en leert iemand geleidelijk om het zonder te doen, door contact met zichzelf te leggen 8-926-450-14-74