Van de auteur: Gepubliceerd op mijn blog “Denkfouten of gesprekken voor bewustzijn” In eerdere artikelen (“Waarom wenden we ons tot psychologen, neem psychologische cursussen en trainingen?” en “Drie redenen waarvoor we ons wenden tot specialisten, leraren en meesters”), merkten we op dat de spanning vaker niet voortkomt uit de gebeurtenis, maar uit onze interpretatie van deze gebeurtenis. Bovendien is dit een van de belangrijkste redenen voor de spanning die we ervaren. Het interessante is dat we dit allemaal weten, maar dat we voortdurend in dit ‘aas’ trappen. Laten we eens kijken hoe dit gebeurt aan de hand van het voorbeeld van een schets uit de cursus 'Ontwikkeling van bewuste aandacht'. “Ik vind het niet leuk als mijn dochter de telefoon niet opneemt, ik begin mezelf te stressen en me zorgen te maken. - Bedenk en schrijf op wat de redenen kunnen zijn waarom uw dochter de telefoon niet opneemt. Schrijf op wat er in je opkomt. - Er zijn er maar weinig: hij hoort het niet, hij negeert, er is iets gebeurd. Er is een feit: de moeder belt, de dochter neemt de telefoon niet op. De eerste is dat hij het niet hoort. Acties: Ik bel je later terug, schrijf een sms. De tweede is negeren. Hier ontstaat een enorm veld voor het ervaren van spanning en het versterken ervan met beschuldigingen en schuldgevoelens. Het woord mixer begon: “hoe kan zij, ik maak me zorgen, ik heb zoveel voor haar gedaan, en zij...” en alles in dezelfde geest. Het gevolg is dat de toestand zodanig is dat je niet weet wat je met jezelf moet doen. En wanneer de dochter thuiskomt, 'valt' alles wat zich gedurende deze tijd heeft verzameld op de dochter. Wie kwam met het idee? Moeder. Wie is schuldig? Dochter. Is het niet een heel interessante regeling? Vraag: Zal ​​de dochter de telefoon willen opnemen als haar moeder belt om haar ontevreden stem te horen? Acties: Ik stress mezelf, herinner me voorbeelden van de ondankbaarheid en onoplettendheid van mijn dochter, haal uit naar mijn dochter en vernietig mijn relatie met mijn dochter. De derde is ‘er is iets gebeurd’. Dit is over het algemeen een enorm veld voor het creëren van spanning. De foto's die in je hoofd worden getekend, zullen de een nog verschrikkelijker blijken te zijn dan de ander. De spanning is hoog, een schandaal met je dochter en een slapeloze nacht zijn gegarandeerd. Acties: ik maak de meest verschrikkelijke foto's van wat er zou kunnen gebeuren, de angst voor de gevolgen van deze foto's leidt tot een zenuwinzinking, ik kan niet slapen, ik neem kalmerende middelen, ik reageer mijn toestand af op mijn dochter. Met andere woorden: welke interpretatie van de gebeurtenis we ook kiezen, dit is de toestand die we zullen bereiken. Ik denk dat ieder van ons een meester is in het creëren van deze spanning. Het onbevredigde verlangen (dat de dochter onmiddellijk zou reageren) zorgde voor spanning. En dan komt onze creativiteit om het te versterken. Er is nog een interessant kenmerk: er is ‘ik wil’ en er is ‘op welke manier moet deze wens gerealiseerd worden’. Er is een verlangen in de puurste vorm: de behoefte van de dochter om te weten waar, met wie en hoe ze tijd doorbrengt (dit wordt controle genoemd). En op welke manier dit ‘ik wil’ gerealiseerd moet worden, daar kun je mee aan de slag. Meestal kiezen we de manier om ‘de ander te dwingen’ om te doen wat we willen: ik maak me zorgen om je (ik voel me gestrest), dus vertel me waar je bent, zodat ik me geen zorgen maak. Nou ja, of gewoon de eis dat onze dochter ons voortdurend op de hoogte houdt van haar bewegingen. Dit is een pad van constante spanning: afhankelijk van het gedrag van anderen. De tweede manier is wanneer onze relatie met onze dochter zo hecht is dat de dochter zelf met ons deelt waar, met wie en hoe lang ze gaat wandelen. Maar dit is intern werk aan jezelf: je dochter vertrouwen en haar keuze accepteren. Ofwel raak je ‘gestrest’ en zoek je naar manieren om die spanning te verlichten, ofwel kies je ervoor om op een manier met elkaar om te gaan waarbij er geen spanning ontstaat. Een voorbeeld van een constructieve oplossing van het type ‘dwing iemand anders’. Een schets uit de cursus "Ontwikkeling van bewuste aandacht": - Maandag kwam mijn dochter te laat, mijn vrouw sprak met verheven stem, ik stond ook op, vroeg om te vertrekken en naar bed te gaan, om nu niet te discussiëren. De volgende dag tijdens het avondeten stelde hij het volgende voor: we laten ons laat komen - om één of twee uur 's ochtends (ze ontmoet een jongen en hij geeft haar altijd een ritje in zijn auto, ze hoeft niet laat terug te komen alleen), maar zij.