Van de auteur: Voor degenen die geïnteresseerd zijn in de neurofysiologische grondslagen van de psychologie is zijn psychologische, programmatische, interne verdeeldheid. Dit probleem is eigenlijk bij ons geboren. Of beter gezegd, al vóór onze geboorte komt het bij onze ouders en grootouders. Onderwijs zelf is een stroom van tegenstrijdige informatie. Als we het over informatie hebben, bedoelen we verbale informatie. Maar je moet iets simpels begrijpen: verbale informatie is het resultaat van secundaire informatieverwerking in de prefrontale cortex. En daarvoor worden geluid, licht, kleur, geur en aanraking geboren in andere delen van de hersenen, die analysatoren worden genoemd of, zoals Nelpers zegt, representatieve systemen. Het is dankzij deze zones dat kleur, licht, geluid, geur, smaak en lichamelijke sensaties in onze hersenen worden geboren. Het zijn deze sensaties die ons een reëel, subjectief beeld van de wereld geven. Dat wil zeggen dat onze sensaties eerst in ons onbewuste worden geboren, en dat vervolgens aanpassingen en aanvullende informatieverwerking plaatsvinden in de prefrontale cortex. Onze sensaties worden tientallen milliseconden eerder geboren dan de gedachten die ermee gepaard gaan. Daarom zeggen ze dat een uitgesproken gedachte een leugen is. Het is eerder een gevoel dat wordt gecorrigeerd en omgezet in een gedachte, bijvoorbeeld of het goed of slecht, aangenaam of onaangenaam is. Naarmate we groeien, beginnen we vanaf de geboorte (sommige neurowetenschappers zeggen zelfs vóór de geboorte) neurale verbindingen tussen de prefrontale cortex en andere delen van de hersenen te vormen. En hier is de hoofdrol weggelegd voor de moeder (of de persoon die haar vervangt). Het is de manier waarop de moeder spreekt, kijkt, aanraakt, voedt, haar blik, gezichtsuitdrukkingen, toon en timbre van haar stem die allemaal worden waargenomen en geleidelijk worden verbonden tot één enkel beeld, tot één enkel neuraal netwerk. En dit vormt op zijn beurt de basis van de onbewuste beoordelings- en reactieprogramma's van het kind, niet alleen voor nu, maar voor bijna de rest van zijn leven. Wanneer het kind vervolgens begint te spreken, vindt er aanvullende informatieverwerking plaats. En natuurlijk vindt, vanwege de aanwezigheid van spiegelneuronen, hun herhaling plaats. Herhaling is de moeder van leren. Als gevolg hiervan worden onze sensaties aangenaam of niet. Zelfs als ze niet prettig zijn, maar we moeten zeggen dat ze wel prettig zijn, ontstaat er een intern informatieconflict. Dat wil zeggen dat er sprake is van een sensatie die op non-verbaal niveau als onaangenaam wordt ervaren, maar op verbaal niveau wordt gecorrigeerd als prettig of acceptabel. Dit is hoe interne conflicten ontstaan, wantrouwen jegens de eigen gevoelens, de eigen verlangens. En dus, nadat we interneuronale verbindingen hebben gevormd tijdens het onderwijs- en trainingsproces, ontvangen we programma's van onbewuste respons, die de basis vormen van ons Zelf. Ze worden bepalend voor onze manier van reageren, onze sensaties. Dit is de informatiecomponent van ons Zelf. Maar omdat tijdens het proces van onze opvoeding en groei parallelle verbindingen tussen de romp, de middenhersenen en de cortex worden opgebouwd, wordt er ook een energetische verbinding (het limbisch systeem) met andere delen van de hersenen gevormd. . Als resultaat ontvangen we een informatie- en energiecomplex genaamd het Zelf, waar onze sensaties, gedachten, emotionele en vegetatieve reacties met elkaar verbonden zijn. Wat in de vroege kinderjaren wordt gevormd, is bijna onmogelijk te veranderen in de volwassenheid. En dan moet je jezelf gewoon accepteren zoals je bent.